"and the ...love goes on"

(για την ελαχίστη του απείρου πιθανότητα να ακούν οι άγγελοι ...θνητών μουσικές και ευχές)
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Fleur de lys

Alphonse Maria Mucha, Study Of Drapery 

ΑΜΛΕΤ: Χα, χα. Είσαι τίμια;

ΟΦΗΛΙΑ: Κύριέ μου;

ΑΜΛΕΤ: Είσαι ωραία;

ΟΦΗΛΙΑ: Τι εννοεί η Εξοχότης σας;

ΑΜΛΕΤ: Πως αν είσαι τίμια και ωραία, η τιμιότητά σου δεν πρέπει να επιτρέπει πολλά πάρε-δώσε με την ομορφιά σου.

ΟΦΗΛΙΑ: Τι καλύτερη συναναστροφή, Κύριέ μου, θα μπορούσε να βρει η τιμιότητα από την ομορφιά;

ΑΜΛΕΤ: Ναι, πράγματι. Γιατί η δύναμη της ομορφιάς θα μετατρέψει αμέσως την τιμιότητα σε μαστροπό, προτού προλάβει η ισχύς της τιμιότητας να μεταφράσει την ομορφιά σε κάτι που να της μοιάζει.

Σαίξπηρ, Άμλετ (7ο απόσπασμα, 3η πράξη 1η σκηνή), μτφρ. Δ. Καψάλης

Notre Dame de Paris - Belle

click here

"Oh ! Laisse-moi rien qu'une fois

Glisser mes doigts dans les cheveux d' Esméralda..."

"Cercato ho sempre solitaria vita"

Egon Schiele, Γονατιστή γυναίκα με κόκκινο φόρεμα, 1911

"[Σύμφωνα με όλα τούτα,] η κοινωνικότητα ενός ανθρώπου βρίσκεται περίπου σε αντίστροφη αναλογική σχέση προς την πνευματική του αξία· η δε απόφανση «ο τάδε είναι πολύ αντικοινωνικός» ισοδυναμεί σχεδόν με την «ο τάδε είναι άνθρωπος με μεγάλα χαρίσματα».

Στον διανοητικά προικισμένο άνθρωπο, η μοναχικότητα παρέχει ένα διττό όφελος: πρώτον το να είναι με τον εαυτό του και, δεύτερον, το να μην είναι με άλλους. Τούτο το τελευταίο θα το αξιολογήσει κανείς ιδιαίτερα αναλογιζόμενος πόσα βάσανα, πόσους καταναγκασμούς ακόμη και κινδύνους ενέχει κάθε συναναστροφή. Tout notre mal vient de ne pouvoir etre seuls, λέγει ο La Bruyere. Το να έχει κανείς καθ’ εαυτόν τόσα πολλά ώστε να μη χρειάζεται συναναστροφές συνιστά μεγάλη τύχη και μόνο για το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα δεινά μας εκπηγάζουν από αυτές.

[……………………………………………………………………..........................…………………]

………….η αγάπη για τη μοναχικότητα δεν πρέπει να συνιστά πρωτογενή ροπή, αλλά μεταγενέστερο προϊόν της πείρας και του στοχασμού, τούτο δε σε συνάρτηση με την ανάπτυξη των πνευματικών του δυνάμεων, συνάμα όμως και με το προχώρημα της ηλικίας του: από συνολική άποψη, η κοινωνική ορμή του καθενός θα πρέπει να βρίσκεται σε αντίστροφη αναλογική σχέση προς την ηλικία του."

Arthur Schopenhauer, Αφορισμοί για την πρακτική σοφία της ζωής, μτφ. Δ.Υφαντής, εκδ. Ροές

Mozart - Piano Concerto No.23 !!! 

click

Cercato ò sempre solitaria vita

(le rive il sanno, et le campagne e i boschi)

per fuggir questi ingegni sordi et loschi,

che la strada del cielo ànno smarrita;

et se mia voglia in ciò fusse compita,

fuor del dolce aere de’ paesi toschi

anchor m’avria tra’ suoi bei colli foschi

Sorga, ch’a pianger et cantar m’aita.

Ma mia fortuna, a me sempre nemica,

10mi risospigne al loco ov’io mi sdegno

veder nel fango il bel tesoro mio.

A la man ond’io scrivo è fatta amica

a questa volta, et non è forse indegno:

Amor sel vide, et sa ’l madonna et io.

Francesco Petrarca, sonetto 221

love of my life

"L o v e  of my l i f e - you've hurt me

You've broken my heart and now you leave me

Love of my life can't you see

Bring it back, bring it back

Don't take it away from me, because you don't know

What it means to me..."

Queen, "love of my life"

"...to see if you're better"

"It's four in the morning, the end of December

I'm writing you now just to see if you're better

New York is cold, but I like where I'm living

There's music on Clinton street all through the evening.

I hear that you're building your little house deep in the desert

You're living for nothing now, I hope you're keeping some kind of record...

....................................................................

...................................................................."

"Famous Blue Raincoat"

"Θα ζωγραφίζω κροκοδείλους κι αστερίες και δράκους"

"Θα΄θελα να βρω μια έκφραση για τη διττότητα. Θα' θελα να γράφω κεφαλαία και προτάσεις, όπου να' ναι φανερές η μελωδία και η αντιμελωδία ταυτόχρονα, όπου να στέκεται αδιάλειπτα δίπλα στην πολυμορφία η ενότητα· δίπλα στο φαιδρό, το σοβαρό· γιατί η ζωή, κατά τη γνώμη μου, συντελείται μονάχα μέσα στη διακύμανση ανάμεσα σε δύο πόλους, στο πέρα-δώθε ανάμεσα στους θεμέλιους λίθους του κόσμου. Ακατάπαυστα θέλω να παραπέμπω με ενθουσιασμό στη μακάρια πολυμορφία του κόσμου και, εξίσου ακατάπαυστα, να υπενθυμίζω ότι αυτή η πολυμορφία βασίζεται στην ενότητα" 
Έρμαν Έσσε, Psychologia Balnearia (Τα σχόλια ενός πελάτη των λουτρών του Μπάντεν), 1923

Gustav klimt, Water serpents 2, 1907

(Γιατί εκτιμάς τα παραμύθια και μπορείς να βρίσκεις σε αυτά τις αλήθειες της ζωής.)

Το τέλος του παραμυθιού, όπως το ...αποφάσισε ο συγγραφέας του.

"Μόλις η κόρη κράτησε τη μαγική πέτρα στο λευκό της χέρι, εκπληρώθηκε η ευχή που γέμιζε τόσο πολύ την καρδιά της. Η όμορφη κόρη εξαφανίστηκε, βυθίστηκε τελείως κι έγινε ένα με το δέντρο, κι έπιασε να φυτρώνει απ’ τον κορμό του σαν κλαδί καινούριο, ακμαίο, και γοργά να μεγαλώνει για να πάει ψηλά και να το φτάσει.

Τώρα, όλα ήταν όμορφα. Τώρα, ο κόσμος είχε τάξη. Τώρα, είχε μόλις βρεθεί ο Παράδεισος. Ο Πίκτορ δεν ήταν πια ένα γέρικο, βασανισμένο δέντρο· τώρα, τραγουδούσε δυνατά: Πικτόρια, Victoria.

Μεταμορφώθηκε. Κι επειδή, αυτή τη φορά, είχε φτάσει στη σωστή, στην αιώνια μεταμόρφωση, μπορούσε από κείνη τη στιγμή κι ύστερα να μεταμορφώνεται συνέχεια κι όσο ήθελε. Ακατάπαυστα κυλούσε το μαγικό ρεύμα του γίγνεσθαι μέσα στο αίμα του· αιώνια μπορούσε να συμμετέχει στη Δημιουργία της κάθε στιγμής.

Έγινε ελάφι, έγινε ψάρι, έγινε άνθρωπος, έγινε φίδι, σύννεφο, πουλί. Σε κάθε μορφή, όμως, ήταν ολόκληρος, ήταν ζευγάρι είχε φεγγάρι και ήλιο, είχε άντρα και γυναίκα μέσα του, σαν δίδυμο ποτάμι κυλούσε μέσα από τους τόπους, σαν διπλαστέρι έφεγγε στον ουρανό." (1922)

Έρμαν Έσσε, Οι μεταμορφώσεις του Πίκτορ, μτφ.Κ. Συντελή, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 37-38

Brahms Hungarian Dance No.4

click

Κόκκος άμμου

"If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite ....''
W. Blake

(Στο έργο αυτό ο W. Blake απεικονίζει έναν 
πανίσχυρο δημιουργό που συλλογίζεται 
τον κόσμο που έχει "σφυρηλατήσει".)
William Blake, προμετωπίδα στο The Song of Los

«To see a world in a grain of sand,

And a heaven in a wild flower,

Hold infinity in the palm of your hand,

And eternity in an hour.»

 William Blake, Songs of Innocence and Experience (απόσπ.)

«Για να δεις τον κόσμο σ’ ένα κόκκο άμμου

Και τον παράδεισο σ’ ένα αγριολούλουδο,

Κράτησε το άπειρο στην παλάμη του χεριού σου

Και την αιωνιότητα σε μια ώρα.»

Mozart - Piano Concerto No.21 !!!

click

Άχρονη διάρκεια

Pablo Picasso, Garçon à la pipe, 1905

[...H απουσία είναι μια γοητευτική ύπαρξη που με έχει στο χέρι και με κάνει ό, τι θέλει, χωρίς έλεος. Για να το πω πιο απλά, η απουσία είναι σαν μια ακτίνα περιστρεφόμενου προβολέα που τεμαχίζει τα δευτερόλεπτα σε όλο και πιο λεπτές φέτες και με συμβουλεύει να την αφουγκραστώ καλύτερα.]

"Δεν υπάρχει απόλυτος χρόνος. Ο Τζιμ κι εγώ ήμασταν θαλασσοπόροι αμέτρητων χρόνων. Ούτε ένας από αυτούς δεν είναι αμελητέος, έχουμε τη λεπτότητα να τους ζούμε σιωπηλά, όλους μαζί κάθε φορά. Προφανώς επειδή λειτουργούμε μ΄ αυτόν τον τρόπο γίναμε και δολοφόνοι αναμνήσεων. Το ότι καταφέραμε να φιλοτεχνήσουμε τους κήπους του παρόντος και του μέλλοντος το οφείλουμε στο γεγονός ότι είμαστε καλοί και ξέρουμε να σιωπούμε.

Όλο και πιο πολύ πείθομαι ότι ο Τζιμ είναι ιδιοφυΐα. Και η δήλωση αυτή δεν είναι ούτε υπερβολική ούτε υπερφίαλη. Έτσι απλά. Η ιδιοφυΐα είναι ένα πρόσωπο που ελκύει την καταγωγή του απευθείας από το θείο, το ιερό, δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους, εκτός κι αν η τρέλα της την ωθήσει να αιχμαλωτίσει κάποιον. Τρέλα ή ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα ή τρέλα, σημασία έχει ότι επέλεξε αυτόν τον άντρα.
Μετά το δείπνο ο Τζιμ ανάβει τελετουργικά το πούρο του. Εύκολα φαντάζεται κανείς ότι πρόκειται για μια μικρή τελετουργία. Ένας ξιφομάχος που δίνει μια γευστική μονομαχία, απ’ όπου αναδίδεται ένας μπλε καπνός. Ο Τζιμ σημειώνει με μεγάλη ταχύτητα στο μικρό κόκκινο μπλοκάκι και πότε πότε τινάζει αφηρημένα με την άκρη του δείκτη λίγη στάχτη. Μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο ζαρώνει το στόμα του γύρω από μια πηγή καθαρής απόλαυσης, την απόλαυση του αγωνιστή που είναι κοντά στη νίκη. Ο καφετής κύλινδρος του πούρου, υπακούοντας στις ρουφηξιές του καπνιστή, ολοένα κονταίνει, λάμπει και σβήνει, ροδίζει και σβήνει, κι είναι ωραίο να βλέπεις και να φαντάζεσαι: το πούρο μοιάζει μ’ ένα κομμάτι χρόνου που λίγο λίγο ροκανίζει και τρώει κάθε έννοια διάρκειας. Πόσα λεπτά χρειάζονται ακόμη στο στόμα του άντρα, που είναι συνάμα σφριγηλό και τρυφερό, για να τελειώσει, δηλαδή να καταναλώνει το μυστικό των μυστικών της άχρονης διάρκειας που μας ενώνει, εκείνον κι εμένα;"
Dominique Rolin,“Journal amoureux”

"You'd Be So Nice To Come Home To"

click here

Lacrimae rerum

"sunt lacrimae rerumet mentem mortalia tangunt"

Pablo Picasso, Femme aux Bras Croisés, 1901

"Τρία χρόνια μπορεί να σου φαίνονται πολύς καιρός για να ανακαλέσεις στη μνήμη σου, αλλά, όταν ζεις στη φυλακή και στη ζωή σου δεν υπάρχει κανένα γεγονός παρά μονάχα θλίψη, τότε δεν μπορείς να υπολογίσεις το χρόνο, παρά μονάχα με τον παλμό του πόνου και να τον καταγράψεις σε στιγμές πίκρας. Δεν έχεις τίποτε άλλο να σκεφτείς. Το να υποφέρουμε, όσο κι αν αυτό σου φανεί παράξενο, είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνουμε, γιατί είναι και ο μόνος τρόπος για να αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί. Η ανάμνηση όσων υποφέραμε είναι απαραίτητη σαν δικαιολογία, σαν απόδειξη της ίδιας μας της ύπαρξης. Ανάμεσα σε μένα και τη χαρά ανοίγεται ένα κενό τόσο βαθύ όσο ανάμεσα σε μένα και στην πραγματικότητα της χαράς."

"Θυμήσου ακόμα ότι πρέπει να σε γνωρίσω, ίσως και οι δυο μας να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Για σένα δεν έχω παρά αυτό το τελευταίο πράγμα να πω· μη φοβάσαι το παρελθόν. Αν ο κόσμος σου λέει ότι είναι αμετάκλητο, μην το πιστέψεις. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι παρά μια στιγμή στα μάτια του Θεού, κάτω από το βλέμμα του οποίου πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε. Χρόνος και διάστημα, διαδοχή και έκταση, δεν είναι παρά συμπτωματικές συνθήκες της σκέψης. Η φαντασία μπορεί να τις υπερβεί και να κινηθεί σε ελεύθερες σφαίρες ιδανικής ύπαρξης. Όμως, και τα πράγματα, στη βαθύτερη ουσία τους, είναι εκείνο που επιλέγουμε να τα κάνουμε να είναι. Ένα πράγμα είναι ανάλογα με την οπτική γωνία που το βλέπουμε. «Εκεί που οι άλλοι», λέει ο Μπλέικ, «δεν βλέπουν παρά το χάραμα να φτάνει από τους λόφους, εγώ βλέπω τους γιους του Θεού να φωνάζουν από χαρά»."

Oscar Wilde, "De profundis", εκδ. Κάκτος, σελ.34,164

Brahms Symphony No.3 Poco Allegretto

" If music be the food of love, play on"

λεπτομέρεια από "An Angel in Green with a Vielle"

(Francesco Napoletano;)
The National Gallery, London

"Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο." (Σαίξπηρ)

Mozart, Concerto for piano and orchestra No. 04  

ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ..."ΑΓΓΕΛΟΥΣ" !

click here

                                               DUKE ORSINO:

If music be the food of love, play on;

Give me excess of it, that, surfeiting,

The appetite may sicken, and so die.

That strain again! it had a dying fall:

O, it came o'er my ear like the sweet sound,

That breathes upon a bank of violets,

Stealing and giving odour! Enough; no more:

'Tis not so sweet now as it was before.

O spirit of love! how quick and fresh art thou,

That, notwithstanding thy capacity

Receiveth as the sea, nought enters there,

Of what validity and pitch soe'er,

But falls into abatement and low price,

Even in a minute: so full of shapes is fancy

That it alone is high fantastical.

Από τη "Δωδεκάτη Νύχτα" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, 1602

"Και πες μου ότι αυτό είναι όνειρο..."

Monteverde Angel, 1882

"Φρόντισε με στοργή κάθε του πληγή κι έπειτα έγειρε στο ζεστό του στήθος. Ο άγγελος κοιμόταν σε ύπνο ήρεμο. Κάποτε η ανάσα του γινόταν βιαστική και κατέληγε σε μικρό αναστεναγμό. Έμεινε εκεί, με το αυτί κολλημένο στην καρδιά του αγγέλου της να την ακούει να χτυπά μελαγχολικά. Βυθίστηκε στο ρυθμικό της πηγαινέλα. Έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να ακολουθεί τα χνάρια των χτύπων της. Στην αρχή δειλά, σαν παιχνίδι …μα σε λίγη ώρα με αγωνία και με μια ανεξήγητη επιθυμία να συντονίσει τους δικούς της παλμούς με αυτή. Είχε πάρει να νυχτώνει, όταν ένιωσε πια πως η καρδιά της χτυπούσε στον ίδιο ακριβώς ρυθμό με την καρδιά του ουρανοδρόμου πρίγκιπα.

Ήταν τόση η ευτυχία της που ζήτησε από τον θεό, αν αυτό ήταν όνειρο που θα σκόρπιζε στο φως της μέρας, να πέθαινε πριν ξημερώσει. ...Και ο καλός θεός την άκουσε..." (απόσπασμα) από celia.g.

Άλλα σχετικά:   αποσπ. 1 ... αποσπ. 3 

Tchaikovsky - Nutcracker: Pas De Deux

Παραλλαγή θλίψης

"Οίνος: Μα, ο Ύψιστος δεν είναι παντογνώστης;

Αγαθός: Ναι. Και είναι το μόνο πράγμα που πρέπει να μην ξέρει κι αυτός ο ίδιος, αφού είναι και Πανευτυχής."

Έντγκαρ Πόε

Auguste Rodin, The Burghers of Calais (λεπτομέρεια)

«Η ελευθερία είναι η δυνατότητα της ύπαρξης, όχι η υποχρέωση της ύπαρξης. Η θλιμμένη καρδιά μπορεί να χτυπάει: Συναντιέται με την ελευθερία. Η θλίψη γνωρίζει την ελευθερία, δεν επιβάλλει τίποτε.

Η ελευθερία είναι «μια παλιά μας γνώριμη», που δυσκολευόμαστε να την ανεχτούμε, απ’ ότι φαίνεται, εξίσου όσο και τη θλίψη και την ύπαρξη. Η θέληση παρεμβαίνει για να ρυθμίσει ή για να σταματήσει τους χτύπους της καρδιάς. Όλα τα συναισθήματα που θέλουν να κρίνουν, να υπηρετήσουν, να αντιπροσωπεύσουν, να αρνηθούν ή να χρησιμοποιήσουν την ελευθερία, δεν αφήνονται να παρασυρθούν από τη θλίψη, δεν «αφήνονται να ξεγελαστούν», στο βαθμό που αγνοούν την ελευθερία.

Σίγουρα η άγνοια δεν είναι απόλυτη, παρά μόνο στο απόλυτο μηδέν.

Σ’ ένα κόσμο που ασχολείται πυρετωδώς με το να υπολογίζει την ακριβή τιμή της χρησιμότητας, ανέχονται την ελευθερία, τη θλίψη και την ύπαρξη, όταν έχουν τη θεμιτή δικαιολογία ότι υπακούουν στους νόμους του τυχαίου, της αναγκαιότητας ή της εμπειρίας. Σέβονται τη θλίψη, αλλά θέλουν να τη διασκεδάσουν: «Τα ταξίδια κάνουν καλό στις ψυχικές οδύνες», λέει ο Λαρούς, του οποίου το τεράστιο έργο φανερώνει ένα κανονικό ντελίριο, μια επίμονη θέληση «να διώξουμε τις μαύρες σκέψεις». Για τη διασκέδαση της θλίψης, άφθονες συνταγές, διαλέγεις και παίρνεις: βαρύγδουπες ανακαλύψεις που μας διδάσκουν ότι, σημειωτέον, ο έρωτας είναι μίσος, ότι η θλίψη ξεκινάει από ένα παιδικό σύμπλεγμα, κλπ. Όση ενέργεια κι αν ξοδεύεται στην αναζήτηση του λάθους ή της αλήθειας, το διασκεδαστικό αποτέλεσμα ισοφαρίζει τις άλλες πλευρές της υπόθεσης. Οι καρικατούρες της θλίψης επιβάλλουν τον σεβασμό ή το γέλιο. Η γνώση της ελευθερίας δεν επιβάλλει τίποτε το χρήσιμο, και μάλλον της είναι δύσκολο να διακρίνει το χρήσιμο από το άχρηστο.»

« Όπως ο έρωτας, έτσι και τα απλοϊκά συναισθήματα αφήνονται να παρασυρθούν από τη θλίψη. Δεν αντιτάσσουν στη γνώση της ελευθερίας κανένα λόγο, είτε αδιάφορο είτε παθιασμένο. Είναι ευτυχισμένα, μπορούν να νιώσουν τις πιο δυνατές λύπες.

Τα συναισθήματα χωρίς ισχυρά κίνητρα “και χωρίς μεγάλες συνέπειες”, όπως η νοσταλγία, η συμπάθεια, η συμπόνια, η ανία, η γοητεία και το χιούμορ, είναι παραλλαγές της θλίψης που δεν θέλει να είναι εποικοδομητική.»

Rene Magritte, απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύτηκε στο La Carte d’ après nature (1955)

Beethoven Sonata No. 3 in C Major Op. 2 No. 3

Ρωσική ορχήστρα κόρνων και βιρτουόζος

Egon Schiele, Self Portrait, 1912

«Από την άλλη πλευρά, αυτό που κάνει τους ανθρώπους κοινωνικούς δεν είναι παρά η ανικανότητά τους ν’ αντέξουν τη μοναξιά τους και τον εαυτό τους όταν είναι μόνοι τους. Το εσωτερικό κενό και ο υπερκορεσμός είναι αυτά που τους εξωθούν στην κοινωνικότητα καθώς επίσης σε ξένες χώρες και σε ταξίδια. Το πνεύμα τους στερείται της ελαστικότητας που απαιτείται για να δώσει το ίδιο κίνηση στον εαυτό του· για το λόγο αυτό χρειάζεται διαρκή διέγερση έξωθεν, μάλιστα την πλέον ισχυρή, την διέγερση δηλαδή την προερχόμενη με όμοια προς αυτούς πλάσματα. Χωρίς αυτήν το πνεύμα τους βυθίζεται υπό την πίεση του ιδίου βάρους και περιπίπτει σ’ έναν θλιπτικό λήθαργο. Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι ο καθένας απ’ αυτούς δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα της ιδέας του ανθρώπου, ώστε χρειάζεται να συμπληρωθεί με τη βοήθεια άλλων για να προκύψει ένα λίγο πολύ ανθρώπινο συνειδέναι. Όποιος, αντίθετα, είναι ένας ολόκληρος άνθρωπος, ένας άνθρωπος κατ’ εξοχήν, αντιπροσωπεύει μία μονάδα και όχι ένα κλάσμα και αρκείται, άρα, στον εαυτό του.»

Arthur Schopenhauer, Αφορισμοί για την πρακτική σοφία της ζωής, μτφ. Δ.Υφαντής, εκδ. Ροές

Chopin "Heroic" Polonaise Op. 53

" Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι..."

"What old December’s bareness every where!"  click

τοιχογραφία (1480), Βατικανό

Sonnet 97

How like a winter hath my absence been

From thee, the pleasure of the fleeting year!

What freezings have I felt, what dark days seen!

What old December’s bareness every where!

And yet this time removed was summer’s time,

The teeming autumn, big with rich increase,

Bearing the wanton burden of the prime,

Like widow’d wombs after their lords’ decease:

Yet this abundant issue seem’d to me

But hope of orphans and unfather’d fruit;

For summer and his pleasures wait on thee,

And, thou away, the very birds are mute;

Or, if they sing, ’tis with so dull a cheer

That leaves look pale, dreading the winter’s near.

William Shakespeare

Mozart - String Quintet In G Minor !!! 

Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει

και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα·

πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη,

πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα!

Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι,

μεστό φθινόπωρο μέσα στο γέννημά του,

που όλο της άνοιξης το λάγνο βάρος φέρει,

σαν μήτρα πλήρης μες στο πένθος του θανάτου.

Τόση πληθώρα, αποκύημα της λύπης

ήταν για μένα, και καρπός χωρίς πατέρα·

το καλοκαίρι ξέρει εσένα, κι όταν λείπεις

όλα σωπαίνουν τα πουλιά στον άδειο αέρα.

Κι αν κελαηδήσουν, λένε πένθιμο κανόνα,

κι ωχρούν τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα.

μτφ. Διονύσης Καψάλης

Αγγέλου καρδιά

Michelangelo, David

"Έβγαλε και ακούμπησε προσεχτικά τις μεγάλες φτερούγες του δίπλα στο ξύλινο  κουτί που κρατούσε φυλαγμένη την καρδιά της Ινφάντας. Από το παράθυρο έμπαινε η θλίψη των έρημων σπιτιών και του δρόμου που δραπέτευε πίσω από τους λόφους. Τρύπωνε από το ραγισμένο τζάμι κι από τις χαραμάδες  που ο χρόνος δούλευε στους γέρικους τοίχους. Τον τύλιγε με την παγωμένη ανάσα της.  Με χέρια που έτρεμαν τοποθέτησε όλες του τις σκέψεις στο σεντούκι. Έγειρε στο σιδερένιο κρεβάτι. Ξεδίπλωσε τους πόνους του έναν έναν, κοιτώντας με άδεια μάτια το ταβάνι που επόπτευε το χωρίς τέλος μαρτύριό του. Η καρδιά του ζεστή έκαιγε το παγωμένο του σώμα. Παλλόταν ρυθμικά… Κάθε βράδυ στον ίδιο ρυθμό κι αυτός μάταια να ζει την ίδια αστόχαστη αγωνία … να την υποτάξει, να τη νικήσει, να τη σταματήσει…" από celia g. (απόσπασμα)

Bach - Harpsichord Concerto No.5 in F !!!

"Όποιο σύννεφο δεις στον ύπνο σου απόψε ...θα είμαι εγώ"

Amedeo Modigliani, Nude Sitting on a Divan 
("La Belle Romaine"), 1917 (λεπτομέρεια)

sonnet 116

Let me not to the marriage of true minds

Admit impediments. Love is not love

Which alters when it alteration finds,

Or bends with the remover to remove:

O no! it is an ever-fixed mark

That looks on tempests and is never shaken;

It is the star to every wandering bark,

Whose worth's unknown, although his height be taken.

Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks

Within his bending sickle's compass come:

Love alters not with his brief hours and weeks,

But bears it out even to the edge of doom.

If this be error and upon me proved,

I never writ, nor no man ever loved.

William Shakespeare, Sonnet 116 

Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές

δεν παραδέχομαι· δεν είναι αγάπη αυτή

που αλλάζει με της τύχης όλες τις στροφές

και με το κάθε σκούντημα παραστρατεί

Όχι· είναι ένα σημάδι αιώνια σταθερό

που απαρασάλευτο τις μπόρες αντικρίζει·

του ναύτη το άστρο, που κι αν έχει μετρημό

πόσο μακριά ‘ναι, δε μετριέται πόσο αξίζει

Δεν είν’ η αγάπη ροδομάγουλα και χείλια,

μπαίγνιο για το κυρτό δρεπάνι του καιρού·

η αγάπη δεν πηγαίνει με ώρες και με μίλια,

γιατί θα βρει την άκρη, πάντα και παντού.

Αν είναι πλάνη αυτό μ' απόδειξην εμέ,

ούτ’ έγραψα, ούτε μ' αγάπησε άνθρωπος ποτέ.

 μετάφραση Βασίλης Ρώτας

Nicolò Paganini The Violin Concerto No 4

"And summer's lease hath all too short a date..."

"Τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία"    κλικ εδώ  

Winslow Homer, The new novel, 1877

sonnet 18

Shall I compare thee to a summer's day?

Thou art more lovely and more temperate:

Rough winds do shake the darling buds of May,

And summer's lease hath all too short a date:

Sometime too hot the eye of heaven shines,

And often is his gold complexion dimm'd;

And every fair from fair sometime declines,

By chance or nature's changing course untrimm'd;

But thy eternal summer shall not fade

Nor lose possession of that fair thou owest;

Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,

When in eternal lines to time thou growest:

So long as men can breathe or eyes can see,

So long lives this and this gives life to thee.

Πώς να σε πω — καλοκαιριάτικο πρωί;

Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία·

γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί,

τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία.

Κάποτε καίει ο επουράνιος οφθαλμός

και της χροιάς του ο χρυσός συχνά θαμπώνει,

κάποιος μοιραίος του καιρού αναπαλμός

την ομορφιά της ομορφιάς απογυμνώνει.

Μα εσύ αιώνιο θα έχεις καλοκαίρι

κι η ομορφιά σου δεν θ' απαλλοτριωθεί,

δεν θα επαίρεται ο Άδης πως σε ξέρει

καθώς θα γράφεσαι στου χρόνου την πληθύ.

Όσο ζουν άνθρωποι και βλέπουν θα γυρίζουν

σ' αυτούς τους στίχους και ζωή θα σου χαρίζουν.

πηγή: Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Εικοσιπέντε σονέτα, 

μτφ.-επίμετρο Διονύσης Καψάλης, 

Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1998, σ. 16

Tchaikovsky Sentimental Waltz

Κατάληξη

“Και πάντα ο δρόμος πλάι σου περνούσε... ”

Βόρεια Θάλασσα, από Celia 

Κατάληξη

" Μένω στο νερό κοντά, μόνος. 

Χωρίς γυναίκα και παιδιά.

Εκύκλωσα κάθε δυνατότητα

για να καταλήξω σ' αυτό;

ένα σπίτι χαμηλό δίπλα σε γκρίζο νερό,

με παράθυρα πάντοτε ανοιχτά

μπρος στην ξεθυμασμένη θάλασσα. 

Αυτά δεν τα διαλέγουμε, 

αλλά είμαστε αυτό που φτιάξαμε.

Πονάμε, τα χρόνια περνάνε,

ξεφορτωνόμαστε φορτία 

αλλά όχι την ανάγκη του φόρτου. 

Η αγάπη είναι μια πέτρα

που έκατσε στο βυθό κάτω από γκρίζο νερό. 

Τώρα τίποτα δεν ζητώ από την ποίηση, 

μόνο ένα αίσθημα αληθινό,

κανέναν οίκτο, καμιά φήμη, καμιά γιατρειά. 

............................"

(απόσπασμα) Derek Walcott

"Η ποίηση που είναι της τελειότητας ο ιδρώτας αλλά που πρέπει να φαίνεται φρέσκια σαν στάλα βροχής σε μέτωπο αγάλματος, συνδυάζει το φυσικό με το κρύο μάρμαρο˙ κλίνει και τους δύο χρόνους συγχρόνως: το παρελθόν και το παρόν, αν το παρελθόν είναι το γλυπτό και το παρόν οι δροσοσταλίδες ή οι βροχοστάλες στο μέτωπο του παρελθόντος. Υπάρχει η θαμμένη γλώσσα και μαζί υπάρχει και το προσωπικό λεξιλόγιο. Η διαδικασία της ποίησης είναι διαδικασία ανασκαφής και αυτοανακάλυψης". 

Απόσπασμα του λόγου του Ντέρεκ Ουόλκοτ όταν του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ, το 1992.

"Le bonheur n' est qu' un reve..."

Sandro Botticelli, Primavera (λεπτομέρεια)

“ …«Αγαπημένε μου άγγελε!», αναφώνησε έκπληκτη η Ινφάντα αντικρίζοντάς τον κι έφερε τα χέρια σταυρωτά στην καρδιά της, θαρρείς να την κρατήσει στη θέση της. Μετρούσαν απουσίες, ερημιές και γνώση τα όμορφα μάτια του. Κι αυτός στοργικά απόθεσε στα πόδια της όλους τους δρόμους που ταξίδεψε, τους ουρανούς που μάζεψε, χρόνους ατέλειωτους, για χάρη της.

« Η ευτυχία που με έστειλες να βρω δεν ήταν παρά ένα ψέμα. Κάθε φορά που νόμιζα πως την αντίκριζα και την πλησίαζα, άλλαζε μορφή, άρχιζε αλλόκοτους χορούς, ώσπου στο τέλος χανόταν από τα μάτια μου. Δεν ήταν παρά μια απάτη... Μόνο τους πόνους μπορούσα να κρατώ και να ανασαίνω τη σοφία τους. Κι έτσι, έγινα πολύ δυστυχής έχοντας την αξίωση της απόλυτης ευτυχίας…» είπε ο πρίγκιπας άγγελος με ήρεμη μεγαλοπρέπεια, ενώ η Ινφάντα έσκυβε και φιλούσε τα πληγωμένα του πόδια…”  
από celia g. (απόσπασμα )


 "Le bonheur n' est qu' un reve, et la douleur est relle"
"Η ευτυχία δεν είναι παρά ένα όνειρο, ο δε πόνος πραγματικός"(Voltaire)

'Altro diletto, che 'mparar, non provo"
"Απόλαυση άλλη δεν έχω από το να μαθαίνω" (Πετράρχης, Ο θρίαμβος του έρωτα)                              

...Εκεί που η ποίηση σού γνέφει

Alexandre Cabanel, Fallen Angel (λεπτομέρεια)

 «Να πας εκεί που η ποίηση σου γνέφει», μου ψιθύριζε το σύννεφο κάθε που έτρεμα σε κείνα τα θεόρατα ύψη, κι έβγαζε από τη σκοτεινή υγρή καρδιά του ανάσες ζεστές να με τυλίξουν. Τότε γινόταν ο ψίθυρός του μουσική που έκανε τους ουρανούς να σιγούν στο πέρασμά του και τροχιές να αλλάζουν οι καιροί· (ναι,…όπως ακριβώς συμβαίνει και στα παραμύθια, με τους μάγους και τους πρίγκιπες).

Και ύφαινε την ιστορία με τόσες …μεταμορφώσεις που ξέχασα ποια ήταν η αρχή της… (celia g.)

"…Ένα πρωί, μια κόρη με ξανθά μαλλιά και φόρεμα γαλάζιο χάθηκε μέσα σ’ εκείνο το μέρος του Παραδείσου. Τραγουδώντας και χορεύοντας περνούσε η ξανθομάλλα κόρη κάτω από τα δέντρα, και μέχρι τότε δεν είχε σκεφτεί ποτέ να ευχηθεί την ικανότητα της μεταμόρφωσης.

Μερικοί έξυπνοι πίθηκοι της χαμογελούσαν καθώς περνούσε, μερικοί θάμνοι τη χάιδευαν τρυφερά με μια περικοκλάδα, μερικά δέντρα της έριχναν ένα άνθος, ένα καρύδι, ένα μήλο, χωρίς όμως αυτή να δίνει καμιά σημασία.

Όταν το δέντρο Πίκτορ αντίκρισε την κόρη, τον κυρίευσε μια μεγάλη λαχτάρα· ένας πόθος για ευτυχία, έτσι όπως δεν τον είχε νιώσει ποτέ μέχρι τότε. ταυτόχρονα όμως έπεσε σε μια βαθιά περισυλλογή, αφού ένιωθε σαν να του φώναζε το ίδιο του το αίμα: «Στοχάσου! Θυμήσου αυτή την ώρα για όλη σου τη ζωή! Βρες το νόημά της· αλλιώς θα’ ναι πολύ αργά, και δε θα γίνεις ποτέ ευτυχισμένος». Κι αυτός υπάκουσε. Συλλογίστηκε την προέλευσή του, τα χρόνια που ήταν άνθρωπος, την πορεία του προς τον Παράδεισο και κυρίως εκείνη τη στιγμή, λίγο πριν γίνει δέντρο, εκείνη τη θαυμάσια στιγμή, λίγο πριν γίνει δέντρο που’ χε κρατήσει στα χέρια του τη μαγική πέτρα· τότε που’ χε στη διάθεσή του κάθε είδους μεταμόρφωση· τότε που φλόγιζε η ζωή μέσα του όσο ποτέ άλλοτε! Αναλογίστηκε το πουλί που του’ χε χαμογελάσει τότε, και το δέντρο που ήταν ήλιος και φεγγάρι. Τον κυρίεψε η σκέψη ότι κάτι είχε παραλείψει τότε, ότι κάτι είχε ξεχάσει κι ότι η συμβουλή του φιδιού δεν ήταν σωστή.
Η κόρη άκουσε να θροΐζουν τα φύλλα του δέντρου Πίκτορ, γύρισε το βλέμμα της και το κοίταξε από κάτω ως την κορφή, κι ένιωσε μ΄ έναν ξαφνικό πόνο στην καρδιά, καινούριες σκέψεις, καινούρια όνειρα να αναδεύονται μέσα της. Κάτω από την έλξη αυτής της άγνωστης δύναμης, κάθισε στα ριζά του δέντρου. Της φάνηκε μοναχικό και λυπημένο, κι αινιγματικό τής ακουγόταν το τραγούδι της κορφής του, που θρόιζε σιγανά. Ακούμπησε στον τραχύ κορμό του, ένιωσε το δέντρο ν’ ανατριχιάζει βαθιά, κι αισθάνθηκε την ίδια ανατριχίλα και στη δική της καρδιά. Παράξενα της πονούσε η καρδιά, πάνω απ’ τον ουρανό τής ψυχής της έτρεχαν σύννεφα, αργά έπεφταν απ’ τα μάτια της τα βαριά δάκρυα. Τι ήταν λοιπόν αυτό; Γιατί έπρεπε να υποφέρει κανείς τόσο; Γιατί ποθούσε η καρδιά να σπάσει το στήθος και να λιώσει μαζί μ’ αυτόν, μέσα σ’ αυτόν, τον όμορφο ερημίτη;..."  

Hermann Hesse, Pictor’s Metamorphoses (Οι μεταμορφώσεις του Πίκτορ), μτφ. Κυριακή Συντελή, εκδ. Καστανιώτη

"Γιατί ποθούσε η καρδιά να σπάσει το στήθος και να λιώσει μαζί μ’ αυτόν, μέσα σ’ αυτόν, τον όμορφο ερημίτη;"
Έτσι είπε το «σύννεφο» και άρχισε να δακρύζει. Τα δάκρυά του έγιναν βροχή κι άρχισε σιγά σιγά να λιώνει και να χάνεται αφήνοντας στο κατόπι τού «όμορφου ερημίτη» ένα ερωτηματικό... Ώσπου έσβησε από τα μάτια μου κι εγώ μαζί του, πεθαίνοντας όλους τους θανάτους. celia g.

Ο Έρμαν Έσσε στο βιβλίο του, βέβαια, συνεχίζει την ιστορία με τον Πίκτορ. Ωστόσο, για μένα το παραμύθι σταμάτησε σ' εκείνο το ερωτηματικό· εκεί, ακριβώς, που το εγκατέλειψε κι ο ταξιδιάρης "ερημίτης " του ουρανού...

Kurt Weill, "Youkali"

Το χάρισμα της μεταμόρφωσης

Sandro Botticelli, The Birth of Venus 
(λεπτομέρεια)

( Και το ...σύννεφo, κρατώντας με σφιχτά στην πελώρια και ζεστή του αγκαλιά - θαρρώ πως άκουσα τους χτύπους της καρδιάς του - , αναστέναξε βαριά και συνέχισε την παράξενη ιστορία του...c.g.)

"...Τότε το φίδι κουλουριάστηκε στο κλαδί ενός πεθαμένου δέντρου και σφύριξε στο αφτί: «Η πέτρα μπορεί να σε μεταμορφώσει σ’ ό,τι θέλεις. Γρήγορα πες της την επιθυμία σου πριν είναι πολύ αργά.!»

Ο Πίκτορ τρόμαξε και φοβόταν μήπως χάσει την τύχη του. Είπε βιαστικά τη λέξη και μεταμορφώθηκε σε δέντρο· γιατί το να’ ναι δέντρο, το’ χε επιθυμήσει ήδη αρκετές φορές, επειδή τα δέντρα του φαίνονταν όλο ηρεμία, δύναμη και μεγαλοπρέπεια.

Ο Πίκτορ έγινε δέντρο. Έβγαλε ρίζες μες στη γη, τεντώθηκε στα ύψη, φύλλα και κλαδιά ξεφύτρωναν από τα μέλη του. Κι ήταν πολύ ευχαριστημένος γι’ αυτό. Ρουφούσε με διψασμένες ίνες βαθιά μέσα στη δροσερή γη και φυσούσε με τα φύλλα του ψηλά στο γαλάζιο τ’ ουρανού. Έντομα ζούσαν στο φλοιό του· στα πόδια του, λαγοί και σκαντζόχοιροι· στα κλαδιά του, πουλιά.

Το δέντρο Πίκτορ ήταν ευτυχισμένο και δε μετρούσε τα χρόνια που περνούσαν. Πάρα πολλά χρόνια πέρασαν, όταν πια κατάλαβε ότι η ευτυχία του δεν ήταν τέλεια. Αργά μόνο έμαθε να βλέπει με τα δεντρομάτια. Στο τέλος μπόρεσε να δει, κι έγινε δυστυχισμένος.

Είδε, δηλαδή, πως γύρω ολόγυρά του, στον Παράδεισο, τα περισσότερα όντα μεταμορφώνονταν πολύ συχνά, κι όλα κυλούσαν σ’ ένα μαγικό ρεύμα αιώνιας μεταμόρφωσης. Είδε λουλούδια να γίνονται πετράδια ή πουλιά, που πέταγαν μακριά και σιγοσφύριζαν σχίζοντας τον αέρα. Είδε δίπλα του κάποια δέντρα να εξαφανίζονται ξαφνικά:το ένα διαλυόταν σε πηγή, το άλλο γινόταν κροκόδειλος, ένα άλλο κολυμπούσε παραπέρα, χαρούμενο και δροσερό, κεφάτο, ζωηρό, μεταμορφωμένο σε ψάρι, παίζοντας καινούρια παιχνίδια σε καινούρια μορφή. Ελέφαντες γίνονταν βράχοι, άλλαζαν σε λουλούδια καμηλοπαρδάλεις.

Αυτός, όμως, το δέντρο Πίκτορ, έμενε πάντα το ίδιο· δεν μπορούσε πια να μεταμορφωθεί. Απ’ τη στιγμή που το συνειδητοποίησε αυτό, εξαφανίστηκε η ευτυχία του – άρχισε να γερνάει, κι έπαιρνε όλο και πιο πολύ εκείνη την κουρασμένη, σοβαρή και θλιμμένη στάση που μπορεί να παρατηρήσει κανείς σε πολλά γέρικα δέντρα. Αλλά και σε άλογα, σ’ ανθρώπους και πουλιά και σ’ όλα τα όντα μπορεί να τη δει κανείς καθημερινά: αν δεν κατέχουν το χάρισμα της μεταμόρφωσης, πέφτουν με τον καιρό σε θλίψη και κατάπτωση, και χάνεται η ομορφιά τους..."                                            

Hermann Hesse, Pictor’s Metamorphoses (Οι μεταμορφώσεις του Πίκτορ), μτφ. Κυρ. Συντελή, εκδ. Καστανιώτη

                                                                                                                         

Chopin, "Valse brillante" Op. 34 No. 2 in A Minor 

Η ιστορία που μου ψιθύρισε το σύννεφο

Klimt, The Kiss

Την ιστορία αυτή, πολλά χρόνια πριν τη διαβάσω στον Έρμαν Έσσε, - μπορεί και αιώνες πριν - μου την είχε ψιθυρίσει ένα σύννεφο που συνάντησα στην παγωμένη  σιωπή του ουρανού.

Ήταν φορτωμένο με βροχές και κεραυνούς. Κανένας αέρας, καμιά ορμή δεν μπορούσε να το διαλύσει, να σκορπίσει τη δύναμη και τη θλίψη του. Ήταν φτιαγμένο από «δάκρυα» που μάζευε στην αέναη περιπλάνησή του… Βρέθηκα στη σκοτεινή του αγκαλιά και με ζέσταινε με ιστορίες αλλά και με μυστικά, κεντημένα από …βροχή και όνειρο!

Κι είναι γι’ αυτό  που αγάπησα τα σύννεφα και τη βροχή... (celia g.)   

"Δεν πρόλαβε ο Πίκτορ να διαβεί τον Παράδεισο, και στεκόταν κιόλας μπροστά σ’ ένα δέντρο, που ήταν ταυτόχρονα άνδρας και γυναίκα. Ο Πίκτορ χαιρέτησε το δέντρο με σεβασμό και ρώτησε: «Εσύ είσαι το δέντρο της ζωής;» Όταν, όμως, αντί για το δέντρο, θέλησε το φίδι να του απαντήσει, ο Πίκτορ έκανε στροφή και πήγε παραπέρα. Δε χόρταιναν τα μάτια του· όλα τού άρεσαν πολύ. Ένιωθε καθαρά ότι βρισκόταν στον τόπο όπου γεννιέται και πηγάζει η ζωή.

Ύστερα είδε πάλι ένα δέντρο, που ήταν ταυτόχρονα ήλιος και φεγγάρι.

Είπε ο Πίκτορ: «Είσαι το δέντρο της ζωής;»

Ο ήλιος κούνησε το κεφάλι και γέλασε, το φεγγάρι κούνησε το κεφάλι και χαμογέλασε. Τα πιο θαυμαστά άνθη τον κοίταξαν τότε, με κάθε λογής χρώματα και φώτα, με κάθε λογής μάτια και πρόσωπα. Μερικά κούνησαν το κεφάλι και γέλασαν, μερικά κούνησαν το κεφάλι και χαμογέλασαν, άλλα δεν κούνησαν το κεφάλι και δεν χαμογέλασαν: σιωπούσαν μεθυσμένα κι απορροφημένα, σα να’ χαν πνιγεί μέσα στο ίδιο τους το άρωμα. Το ένα τραγουδούσε το μενεξεδί τραγούδι, το άλλο τραγουδούσε το βαθύ γαλάζιο νανούρισμα. Ένα από τα άνθη είχε μεγάλα γαλάζια μάτια, ενώ ένα άλλο θύμιζε στον Πίκτορ την πρώτη του αγάπη. Κάποιο μύριζε όπως ο κήπος της παιδικής ηλικίας, κι η γλυκιά του ευωδιά ηχούσε όπως η φωνή της μητέρας. Κάποιο άλλο του χαμογέλασε και του’ βγαζε καμπυλωτή την κόκκινη γλώσσα του. Ο Πίκτορ την έγλειφε: είχε μια έντονη και άγρια γεύση από ρετσίνι και μέλι, κι απ’ το φιλί μιας γυναίκας.

Ο Πίκτορ στεκόταν σ’ όλα τα λουλούδια, γεμάτος επιθυμία και αδήμονη χαρά. Η καρδιά του σα να’ ταν καμπάνα, χτυπούσε βαριά, χτυπούσε δυνατά – τον έκαιγε η λαχτάρα για το άγνωστο, για τα μαγευτικά πράγματα που προαισθανόταν.

Ο Πίκτορ είδε ένα πουλί να κάθεται· το’ δε στο γρασίδι και ν’ αστραποβαλάει χρώματα, γιατί έμοιαζε σα να’ χε πάνω του τα χρώματα όλα. Κι ο Πίκτορ ρώτησε το όμορφο πουλί: «Πουλί, πού βρίσκεται λοιπόν η ευτυχία;»

«Η ευτυχία;» είπε το όμορφο πουλί και γέλασε με το χρυσό ράμφος του. «Η ευτυχία, φίλε μου, είναι παντού · στο βουνό, στον αγρό, στο άνθος και στον κρύσταλλο.»

Κι αφού είπε αυτά τα λόγια το χαρωπό πουλί τίναξε το φτέρωμά του, στριφογύρισε το λαιμό του, ταλάντευσε την ουρά του, ανοιγόκλεισε τα μάτια του, γέλασε άλλη μια φορά, κι ύστερα έμεινε ακίνητο, καθισμένο σιωπηλό στο γρασίδι, και να: το πουλί μεταμορφώθηκε σ’ ‘ένα πολύχρωμο λουλούδι· τα φτερά σε φύλλα· τα νύχια σε ρίζες. Μέσα στις λάμψεις των χρωμάτων και στη μέση του χορού, το πουλί έγινε φυτό. Έκθαμβος κοίταζε ο Πίκτορ.

Κι αμέσως ύστερα, το λουλουδοπούλι κούνησε τα φύλλα και τους στήμονές του, βαρέθηκε κιόλας το βασίλειο των λουλουδιών, δεν είχε πια ρίζες, κουνήθηκε ελαφρά, αιωρήθηκε αργά προς τα πάνω και μεταμορφώθηκε σε μια λαμπρή πεταλούδα που μετεωριζόταν χωρίς βάρος- πέρα ως πέρα φως, πέρα ως πέρα ένα φωτεινό πρόσωπο. Ο Πίκτορ άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.

Η νέα πεταλούδα, η χαρωπή λουλουδοπουλοπεταλούδα με το πολύχρωμο και φωτεινό πρόσωπο, έγραφε έναν κύκλο γύρω από τον έκπληκτο Πίκτορ αστραποβολώντας στον ήλιο, αφέθηκε μαλακά – σαν μια νιφάδα- στη γη, έμεινε καθιστή κοντά στα πόδια του Πίκτορ, αναπνέοντας απαλά και τρεμοπαίζοντας με τα γυαλιστερά φτερά της, κι ύστερα μεταμορφώθηκε σ’ ένα πολύχρωμο κρύσταλλο, που οι πλευρές του φεγγοβολούσαν μ’ ένα κόκκινο φως. Αυτό το κόκκινο πολύτιμο πετράδι ακτινοβολούσε μαγευτικά μέσα απ’ το γρασίδι και τα χορτάρια, λαμπερό, όπως τα φώτα μιας γιορτής. Αλλά η πατρίδα του, τα έγκατα της γης, έμοιαζε να το καλεί, γιατί αμέσως το πετράδι μίκρυνε κι έπιασε να βουλιάζει. Τότε ο Πίκτορ, σπρωγμένος από ακατανίκητο πόθο, άρπαξε την πέτρα που ήταν έτοιμη να εξαφανιστεί, και την πήρε πάνω του, κοιτώντας μαγεμένος μες στο μαγικό της φως, που ήταν σαν ν’ ανάδινε την αίσθηση της πιο μεγάλης ευτυχίας..."           

Hermann Hesse, Pictor’s Metamorphoses (Οι μεταμορφώσεις του Πίκτορ), μτφ. Κυριακή Συντελή, εκδ. Καστανιώτη 

                                                                                                                     

Bebo Valdes &  Chucho Valdes, Tres Palabras

Ζωή σημαίνει αγάπη

Girl with a Pearl Earring (λεπτ.)

by Jan Vermeer van Delft 

"«Σαμαλού», είπε η Αχίγια, όλο και καλύτερα καταλαβαίνω τη διδασκαλία σου. «Αλλά κατά καιρούς, όταν κρατάς τα χέρια μου ή όταν με αγκαλιάζεις, για παράδειγμα, ξεχνώ τα πάντα κι αρχίζω και τρέμω σαν μικρό παιδί».

«Ναι, γιατί είσαι ένα μικρό κορίτσι που μεγαλώνει φοβερά», αποκρίθηκα. «Ο άνθρωπος της Δύσης ζει μέσα σε πολυτελείς φυλακές που έχτισε ο ίδιος: φυλακές από κανόνες, απαγορεύσεις, δόγματα κι από τις ίδιες του τις σκέψεις, πάνω στις οποίες δεν έχει κανέναν έλεγχο. Σ΄ αυτή τη λυπηρή κατάσταση θυσιάζονται η αγνότητα, ο αυθορμητισμός, η αγάπη και η αθωότητα. Ο άνθρωπος προτιμά να τρέχει απεγνωσμένα παρά να απολαμβάνει βαδίζοντας. Στις προσωπικές σχέσεις τα χάδια έχουν ξεχαστεί, επειδή η τρυφερότητα, μην έχοντας καμιά αξία, έχει καταπιεστεί. Η επαφή που έχουμε τελικά αποτελεί ένα κάλεσμα για αυθορμητισμό, για αγνότητα- μια υπενθύμιση της ομορφιάς της ζωής και της μεγάλης σημασίας που έχει να την ερωτεύεσαι.

«Κι εγώ αν ερωτευτώ εσένα;» με ρώτησε, με τα μάτια χαμηλωμένα από ντροπή.

«Όταν ανακαλύπτεις τη ζωή, αναπόφευκτα την ερωτεύεσαι», της απάντησα ήρεμα. «Εγώ είμαι απλά η γέφυρα που σου επιτρέπει να περάσεις το ποτάμι και να φτάσεις στις ακτές της ολοκλήρωσης.

 » Και η σύγχυση προκαλείται από τις σχέσεις. Να ερωτευτείς τη ζωή και να αποφασίσεις να είσαι πιστή ό,τι κι αν συμβεί».

«Τι σημαίνει να είμαι πιστή στη ζωή;»

«Ο μόνος τρόπος για να είσαι πιστή στη ζωή είναι να είσαι ευτυχισμένη», απάντησα. «Η χαρά είναι η φυσική μας κατάσταση και το χαρακτηριστικό της ανακάλυψης της αληθινής μας θέσης.

» Αγάπα οτιδήποτε κάνεις, όσο ασήμαντο κι αν είναι αυτό. Να αγαπάς με ένταση και δίχως όρους. Η αγάπη που ενσαρκώνεις θα σε εναρμονίσει.

» Να αγαπάς, βασικά, και τις χειρότερες στιγμές. Δεν υπάρχει καλύτερη προστασία από την τρυφερότητα. Δεν υπάρχει καλύτερη καύσιμη ύλη από την αγάπη. Το να ζεις χωρίς αγάπη μοιάζει μ’ ένα αυτοκίνητο χωρίς βενζίνη. Εκείνοι που αγαπούν γίνονται δυνατοί και καθημερινά τους συμβαίνουν θαύματα.

» Αχίγια, ζωή σημαίνει αγάπη, και το να ζεις σημαίνει να αγαπάς. Η ικανότητα ν’ αγαπάς σημαίνει πως αγαπάς χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Αποφάσισε να ζεις και να αγαπάς. Εκείνος που αγαπά αυτό που κάνει, κάνει αυτό που αγαπά, και αυτό είναι πράγματι κάτι το θαυμάσιο. Ο εχθρός της αγάπης είναι ο φόβος. Η αγάπη αρχίζει όταν τελειώνει ο φόβος. Δεν υπάρχουν γενναιότερα πλάσματα από εκείνους που μπορούν ν’ αγαπούν χωρίς προϋποθέσεις. Η αγάπη είναι η καλύτερη προσευχή. Όλα τ' άλλα είναι λόγια χωρίς ουσία. Αν αγαπάμε οι μέρες μας θα είναι γεμάτες φως.»
[........................................................................................................................................]
«Η αδυναμία για αγάπη είναι το μονοπάτι της δυστυχίας. Υπάρχουν ευφυέστατοι άνθρωποι οι οποίοι ζουν μέσα στη μιζέρια, επειδή ούτε αγαπούν ούτε αγαπιούνται. Αυτό που διαιωνίζει αυτή τη θλιβερή κατάσταση είναι ότι δεν παραδέχονται την αδυναμία τους να αγαπήσουν, κι έτσι αυτή εξακολουθεί να υπάρχει εξωραϊσμένη από κομψά λόγια και υποκριτικά χαμόγελα.»"
Luis Espinoza, Chamalú, «Ο δρόμος της καρδιάς», (The Shamanic Way of the Heart), εκδ. Καστανιώτη

                    
 Offenbach - Barcarolle ,from 'The Tales  of Hoffmann'