Lacrimae rerum

"sunt lacrimae rerumet mentem mortalia tangunt"

Pablo Picasso, Femme aux Bras Croisés, 1901

"Τρία χρόνια μπορεί να σου φαίνονται πολύς καιρός για να ανακαλέσεις στη μνήμη σου, αλλά, όταν ζεις στη φυλακή και στη ζωή σου δεν υπάρχει κανένα γεγονός παρά μονάχα θλίψη, τότε δεν μπορείς να υπολογίσεις το χρόνο, παρά μονάχα με τον παλμό του πόνου και να τον καταγράψεις σε στιγμές πίκρας. Δεν έχεις τίποτε άλλο να σκεφτείς. Το να υποφέρουμε, όσο κι αν αυτό σου φανεί παράξενο, είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνουμε, γιατί είναι και ο μόνος τρόπος για να αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί. Η ανάμνηση όσων υποφέραμε είναι απαραίτητη σαν δικαιολογία, σαν απόδειξη της ίδιας μας της ύπαρξης. Ανάμεσα σε μένα και τη χαρά ανοίγεται ένα κενό τόσο βαθύ όσο ανάμεσα σε μένα και στην πραγματικότητα της χαράς."

"Θυμήσου ακόμα ότι πρέπει να σε γνωρίσω, ίσως και οι δυο μας να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Για σένα δεν έχω παρά αυτό το τελευταίο πράγμα να πω· μη φοβάσαι το παρελθόν. Αν ο κόσμος σου λέει ότι είναι αμετάκλητο, μην το πιστέψεις. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι παρά μια στιγμή στα μάτια του Θεού, κάτω από το βλέμμα του οποίου πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε. Χρόνος και διάστημα, διαδοχή και έκταση, δεν είναι παρά συμπτωματικές συνθήκες της σκέψης. Η φαντασία μπορεί να τις υπερβεί και να κινηθεί σε ελεύθερες σφαίρες ιδανικής ύπαρξης. Όμως, και τα πράγματα, στη βαθύτερη ουσία τους, είναι εκείνο που επιλέγουμε να τα κάνουμε να είναι. Ένα πράγμα είναι ανάλογα με την οπτική γωνία που το βλέπουμε. «Εκεί που οι άλλοι», λέει ο Μπλέικ, «δεν βλέπουν παρά το χάραμα να φτάνει από τους λόφους, εγώ βλέπω τους γιους του Θεού να φωνάζουν από χαρά»."

Oscar Wilde, "De profundis", εκδ. Κάκτος, σελ.34,164

Brahms Symphony No.3 Poco Allegretto