 |
Pablo
Picasso, Garçon à la
pipe, 1905
|
[...H απουσία είναι μια γοητευτική ύπαρξη που με έχει στο χέρι και με κάνει ό, τι θέλει, χωρίς έλεος. Για να το πω πιο απλά, η απουσία είναι σαν μια ακτίνα περιστρεφόμενου προβολέα που τεμαχίζει τα δευτερόλεπτα σε όλο και πιο λεπτές φέτες και με συμβουλεύει να την αφουγκραστώ καλύτερα.]
"Δεν υπάρχει απόλυτος χρόνος. Ο Τζιμ κι εγώ ήμασταν θαλασσοπόροι αμέτρητων χρόνων. Ούτε ένας από αυτούς δεν είναι αμελητέος, έχουμε τη λεπτότητα να τους ζούμε σιωπηλά, όλους μαζί κάθε φορά. Προφανώς επειδή λειτουργούμε μ΄ αυτόν τον τρόπο γίναμε και δολοφόνοι αναμνήσεων. Το ότι καταφέραμε να φιλοτεχνήσουμε τους κήπους του παρόντος και του μέλλοντος το οφείλουμε στο γεγονός ότι είμαστε καλοί και ξέρουμε να σιωπούμε.
"Δεν υπάρχει απόλυτος χρόνος. Ο Τζιμ κι εγώ ήμασταν θαλασσοπόροι αμέτρητων χρόνων. Ούτε ένας από αυτούς δεν είναι αμελητέος, έχουμε τη λεπτότητα να τους ζούμε σιωπηλά, όλους μαζί κάθε φορά. Προφανώς επειδή λειτουργούμε μ΄ αυτόν τον τρόπο γίναμε και δολοφόνοι αναμνήσεων. Το ότι καταφέραμε να φιλοτεχνήσουμε τους κήπους του παρόντος και του μέλλοντος το οφείλουμε στο γεγονός ότι είμαστε καλοί και ξέρουμε να σιωπούμε.
Όλο και
πιο πολύ πείθομαι ότι ο Τζιμ είναι ιδιοφυΐα. Και η δήλωση αυτή δεν είναι ούτε
υπερβολική ούτε υπερφίαλη. Έτσι απλά. Η ιδιοφυΐα είναι ένα πρόσωπο που ελκύει
την καταγωγή του απευθείας από το θείο, το ιερό, δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους,
εκτός κι αν η τρέλα της την ωθήσει να αιχμαλωτίσει κάποιον. Τρέλα ή ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα
ή τρέλα, σημασία έχει ότι επέλεξε αυτόν τον άντρα.
Μετά το δείπνο ο Τζιμ ανάβει τελετουργικά το πούρο του. Εύκολα φαντάζεται κανείς ότι πρόκειται για μια μικρή τελετουργία. Ένας ξιφομάχος που δίνει μια γευστική μονομαχία, απ’ όπου αναδίδεται ένας μπλε καπνός. Ο Τζιμ σημειώνει με μεγάλη ταχύτητα στο μικρό κόκκινο μπλοκάκι και πότε πότε τινάζει αφηρημένα με την άκρη του δείκτη λίγη στάχτη. Μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο ζαρώνει το στόμα του γύρω από μια πηγή καθαρής απόλαυσης, την απόλαυση του αγωνιστή που είναι κοντά στη νίκη. Ο καφετής κύλινδρος του πούρου, υπακούοντας στις ρουφηξιές του καπνιστή, ολοένα κονταίνει, λάμπει και σβήνει, ροδίζει και σβήνει, κι είναι ωραίο να βλέπεις και να φαντάζεσαι: το πούρο μοιάζει μ’ ένα κομμάτι χρόνου που λίγο λίγο ροκανίζει και τρώει κάθε έννοια διάρκειας. Πόσα λεπτά χρειάζονται ακόμη στο στόμα του άντρα, που είναι συνάμα σφριγηλό και τρυφερό, για να τελειώσει, δηλαδή να καταναλώνει το μυστικό των μυστικών της άχρονης διάρκειας που μας ενώνει, εκείνον κι εμένα;"
Dominique Rolin,“Journal amoureux”
Μετά το δείπνο ο Τζιμ ανάβει τελετουργικά το πούρο του. Εύκολα φαντάζεται κανείς ότι πρόκειται για μια μικρή τελετουργία. Ένας ξιφομάχος που δίνει μια γευστική μονομαχία, απ’ όπου αναδίδεται ένας μπλε καπνός. Ο Τζιμ σημειώνει με μεγάλη ταχύτητα στο μικρό κόκκινο μπλοκάκι και πότε πότε τινάζει αφηρημένα με την άκρη του δείκτη λίγη στάχτη. Μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο ζαρώνει το στόμα του γύρω από μια πηγή καθαρής απόλαυσης, την απόλαυση του αγωνιστή που είναι κοντά στη νίκη. Ο καφετής κύλινδρος του πούρου, υπακούοντας στις ρουφηξιές του καπνιστή, ολοένα κονταίνει, λάμπει και σβήνει, ροδίζει και σβήνει, κι είναι ωραίο να βλέπεις και να φαντάζεσαι: το πούρο μοιάζει μ’ ένα κομμάτι χρόνου που λίγο λίγο ροκανίζει και τρώει κάθε έννοια διάρκειας. Πόσα λεπτά χρειάζονται ακόμη στο στόμα του άντρα, που είναι συνάμα σφριγηλό και τρυφερό, για να τελειώσει, δηλαδή να καταναλώνει το μυστικό των μυστικών της άχρονης διάρκειας που μας ενώνει, εκείνον κι εμένα;"
Dominique Rolin,“Journal amoureux”
