«Από την άλλη πλευρά, αυτό που κάνει τους ανθρώπους κοινωνικούς δεν είναι παρά η ανικανότητά τους ν’ αντέξουν τη μοναξιά τους και τον εαυτό τους όταν είναι μόνοι τους. Το εσωτερικό κενό και ο υπερκορεσμός είναι αυτά που τους εξωθούν στην κοινωνικότητα καθώς επίσης σε ξένες χώρες και σε ταξίδια. Το πνεύμα τους στερείται της ελαστικότητας που απαιτείται για να δώσει το ίδιο κίνηση στον εαυτό του· για το λόγο αυτό χρειάζεται διαρκή διέγερση έξωθεν, μάλιστα την πλέον ισχυρή, την διέγερση δηλαδή την προερχόμενη με όμοια προς αυτούς πλάσματα. Χωρίς αυτήν το πνεύμα τους βυθίζεται υπό την πίεση του ιδίου βάρους και περιπίπτει σ’ έναν θλιπτικό λήθαργο. Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι ο καθένας απ’ αυτούς δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα της ιδέας του ανθρώπου, ώστε χρειάζεται να συμπληρωθεί με τη βοήθεια άλλων για να προκύψει ένα λίγο πολύ ανθρώπινο συνειδέναι. Όποιος, αντίθετα, είναι ένας ολόκληρος άνθρωπος, ένας άνθρωπος κατ’ εξοχήν, αντιπροσωπεύει μία μονάδα και όχι ένα κλάσμα και αρκείται, άρα, στον εαυτό του.»
ArthurSchopenhauer, Αφορισμοί για την πρακτική σοφία της ζωής, μτφ. Δ.Υφαντής, εκδ. Ροές
