Κατάληξη

“Και πάντα ο δρόμος πλάι σου περνούσε... ”

Βόρεια Θάλασσα, από Celia 

Κατάληξη

" Μένω στο νερό κοντά, μόνος. 

Χωρίς γυναίκα και παιδιά.

Εκύκλωσα κάθε δυνατότητα

για να καταλήξω σ' αυτό;

ένα σπίτι χαμηλό δίπλα σε γκρίζο νερό,

με παράθυρα πάντοτε ανοιχτά

μπρος στην ξεθυμασμένη θάλασσα. 

Αυτά δεν τα διαλέγουμε, 

αλλά είμαστε αυτό που φτιάξαμε.

Πονάμε, τα χρόνια περνάνε,

ξεφορτωνόμαστε φορτία 

αλλά όχι την ανάγκη του φόρτου. 

Η αγάπη είναι μια πέτρα

που έκατσε στο βυθό κάτω από γκρίζο νερό. 

Τώρα τίποτα δεν ζητώ από την ποίηση, 

μόνο ένα αίσθημα αληθινό,

κανέναν οίκτο, καμιά φήμη, καμιά γιατρειά. 

............................"

(απόσπασμα) Derek Walcott

"Η ποίηση που είναι της τελειότητας ο ιδρώτας αλλά που πρέπει να φαίνεται φρέσκια σαν στάλα βροχής σε μέτωπο αγάλματος, συνδυάζει το φυσικό με το κρύο μάρμαρο˙ κλίνει και τους δύο χρόνους συγχρόνως: το παρελθόν και το παρόν, αν το παρελθόν είναι το γλυπτό και το παρόν οι δροσοσταλίδες ή οι βροχοστάλες στο μέτωπο του παρελθόντος. Υπάρχει η θαμμένη γλώσσα και μαζί υπάρχει και το προσωπικό λεξιλόγιο. Η διαδικασία της ποίησης είναι διαδικασία ανασκαφής και αυτοανακάλυψης". 

Απόσπασμα του λόγου του Ντέρεκ Ουόλκοτ όταν του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ, το 1992.