Ο λαχειοπώλης τ' ουρανού

Rodin, Danaid

...Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους. Ο πρώτος αριθμός σημαίνει συνουσία. Βάση ρευστή για δημιουργία. Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θα ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό - που λεν - ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.

Το λέω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές. Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί.

Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα. Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού.

  Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι  Τα σχόλια του Τρίτου 

Μάνος Χατζιδάκις, Ιονική σουίτα*

* Οι πληροφορίες γύρω από το έργο είναι περιορισμένες. Η παρτιτούρα του έργου βρέθηκε λίγο πριν τον θάνατο του συνθέτη. Πιθανολογείται ότι γράφτηκε για τους μεγάλους Ιόνιους ποιητές, τον Ανδρέα Κάλβο και τον Διονύσιο Σολωμό.

Πηγή:  επίσημο website του Μάνου Χατζιδάκι

Δαίμων μέγας

Στο απόσπασμα από το Συμπόσιον του Πλάτωνα, συζητούν ο Σωκράτης με τη Διοτίμα. Η Διοτίμα, αφού έχει αποδείξει στον Σωκράτη ότι ο Έρως δεν είναι θεός, εκθέτει τη δική της άποψη. Την αφορμή δίνει η ερώτηση του Σωκράτη για τη φύση του Έρωτα.

«Μα τι τέλος πάντων», είπα, «θα μπορούσε να είναι ο Έρωτας; Μήπως θνητός;»

«Σε καμιά περίπτωση.»

«Τότε τι;»

«Όπως και στα παραδείγματα που αναφέραμε προηγουμένως, κάτι μεταξύ θνητού και αθανάτου.»

«Δηλαδή, Διοτίμα, τι;»

«Δαίμων μέγας, Σωκράτη. Αφού βέβαια καθετί δαιμονικό βρίσκεται μεταξύ θεού και θνητού.»

«Και ποια είναι», είπα εγώ, «η ιδιαίτερη ικανότητά του;»

«Να διερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους, και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς: τις δεήσεις και τις θυσίες των μεν, τις εντολές και τις ανταποδόσεις των δε. Και καθώς βρίσκεται στη μέση μεταξύ των δύο συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο. Μέσω αυτής της δαιμονικής ικανότητας λειτουργεί τόσο ολόκληρη η μαντική όσο και η τέχνη των ιερέων που σχετίζεται με θυσίες, τελετουργίες, εξορκισμούς και γενικά με κάθε είδους μαγεία και μαγγανεία. Ο θεός δεν έρχεται σε επαφή με τον άνθρωπο. Με τη μεσολάβηση αυτού του δαίμονα υπάρχει οποιαδήποτε επικοινωνία και συνομιλία των θεών με τους ανθρώπους, και ενόσω είναι ξάγρυπνοι και όταν κοιμούνται. Όποιος είναι γνώστης αυτών των πραγμάτων είναι άνδρας δαιμόνιος, όποιος γνωρίζει μόνον άλλα πράγματα, είτε πρόκειται για το χώρο της επιστήμης είτε των χειρωνακτικών εργασιών, αυτός είναι χυδαίος. Τέτοιοι, λοιπόν, δαίμονες υπάρχουν πολλοί και πολλών ειδών. Ένας από αυτούς είναι και ο Έρωτας.»

«Ποιος είναι ο πατέρας του», ρώτησα τότε εγώ, «και ποια η μητέρα του;» «Αυτό», απάντησε, «απαιτεί περισσότερο χρόνο για να στο διηγηθώ. Θα στο πω όμως.

»Όταν ήρθε στον κόσμο η Αφροδίτη, είχαν τραπέζι οι θεοί, με τους άλλους μαζί και ο Πόρος, ο γιος της Μήτιδας. Σαν απόφαγαν, ήρθε, όπως θα περίμενε δα κανείς σε μεγάλο φαγοπότι, η Πενία για να ζητιανέψει, και στεκόταν εκεί κοντά στην πόρτα. Ο Πόρος τότε μεθυσμένος από το νέκταρ -κρασί δεν υπήρχε ακόμη- βγήκε έξω στον κήπο του Δία και, καθώς είχε βαρύνει, έπεσε και κοιμήθηκε. Η Πενία εκείνη την ώρα, οδηγημένη από την ανέχειά της, συνέλαβε το σχέδιο να αποκτήσει παιδί από τον Πόρο. Πλαγιάζει λοιπόν δίπλα του και έτσι συνέλαβε τον Έρωτα. Γι᾽ αυτόν προφανώς τον λόγο έγινε συνοδός και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρως, επειδή συνελήφθη την ημέρα της γέννησής της και επειδή συγχρόνως είναι μέσα του έμφυτος ο έρωτας προς το ωραίο. Και η Αφροδίτη είναι ωραία.

»Σαν γιος λοιπόν του Πόρου και της Πενίας που είναι ο Έρως βρίσκεται στην εξής κατάσταση: Πρώτον είναι πάντα φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός και ωραίος, όπως νομίζει ο πολύς κόσμος. Αντιθέτως, είναι τραχύς, ρυπαρός, ξυπόλυτος, άστεγος · πλαγιάζει πάντα χάμω, χωρίς στρώμα, κοιμάται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό σε σκαλοπάτια και στις άκρες του δρόμου · μοιράζεται τη φύση της μάνας του και έχει για συγκάτοικο πάντα τη στέρηση. Σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του επιβουλεύεται τα ωραία και τα εκλεκτά, είναι γενναίος, ριψοκίνδυνος, ορμητικός, κυνηγός τρομερός, που σκαρφίζεται συνεχώς τεχνάσματα, συγχρόνως όμως προικισμένος με πόθο για τη γνώση της αλήθειας αλλά και επινοητικότητα, διαρκώς σε όλη του τη ζωή αγαπά τη σοφία, δεινός σαγηνευτής, μάγος, σοφιστής. Και δεν είναι η φύση του όμοια με αθάνατου ούτε όμως πάλι με θνητού. Άλλοτε μέσα στην ίδια μέρα ανθεί και ζει, όταν βρει τα μέσα, άλλοτε πεθαίνει, μα ξαναζωντανεύει πάλι χάρη στη φύση του πατέρα του. Ό,τι αποκτά κάθε φορά τρέχει σιγά σιγά και χάνεται. Δεν είναι λοιπόν ο Έρωτας ποτέ ούτε τελείως φτωχός σε μέσα ούτε πλούσιος. Και μεταξύ σοφίας και ανοησίας βρίσκεται πάλι στη μέση. Τα πράγματα έχουν δηλαδή ως εξής: κανείς θεός δεν αγαπά τη σοφία, ούτε ποθεί να γίνει σοφός -γιατί είναι. Ούτε και κάποιος άλλος αν είναι σοφός, αγαπά τη σοφία. Όμως, από την άλλη, ούτε και όσοι είναι ανόητοι έχουν τον πόθο να γίνουν σοφοί. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ανυπόφορο στην ανοησία, το ότι, χωρίς να είναι κανείς ωραίος, αξιοσέβαστος και γνωστικός, μένει ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Όποιος λοιπόν δεν θεωρεί πως κάτι του λείπει, εκείνος και δεν επιθυμεί αυτό που δεν φαντάζεται ότι του λείπει.»

«Ποιοι είναι λοιπόν, Διοτίμα, εκείνοι που φιλοσοφούν, αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι ανόητοι;»

 «Αυτό πια», είπε, «είναι φανερό ακόμα και σε ένα παιδί: όσοι βρίσκονται μεταξύ των δύο. Ένας από αυτούς είναι και ο Έρως. Διότι η σοφία είναι προφανώς από τα ωραιότερα πράγματα, και ο Έρως είναι έρωτας προς το ωραίο. Συνεπώς ο Έρως είναι κατ᾽ ανάγκην φιλόσοφος, και ως φιλόσοφος είναι κάτι μεταξύ σοφού και ανοήτου. Αιτία και γι᾽ αυτό είναι η καταγωγή του. Ο πατέρας του ήταν σοφός και επινοητικός, η μητέρα του όμως ούτε σοφή ούτε επινοητική.»

Πλάτων, Συμπόσιον 202d8-204b7                     (μετάφραση Σταύρος Τσιτσιρίδης)

Tomaso Albinoni, Adagio in G  minor (David Garrett)   

[ Το θαύμα ]

Ralph Gibson “Infanta”

"...Και έλεγα και ξανάλεγα: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, και έβλεπα πάντοτε, και τους αστερισμούς και Εσένα.

Τούτη όμως την φορά, ήσουν ξαπλωμένη - και τα μαλλιά σου τα ανέμιζε ο αέρας. Το χέρι μου σε έψαυε. Τα μάτια σου μου μιλούσαν. Και εγώ έλεγα και ξανάλεγα με πάθος: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα τώρα πλέον, έβλεπα μονάχα Εσένα. 

Τότε συνέβη ένα μεγάλο θαύμα. Έσβησαν όλα τα άστρα μονομιάς, και έμεινες μόνον Εσύ στον ουρανό μαζί μου, μέσα σε μιαν ανέσπερη ημέρα, στο πλευρό μου. Εγώ σε κοίταζα αγαλλιών, και έλεγα και ξανάλεγα το όνομά σου. 

Και Συ;

Εσύ γλυκειά και Μεγαλόχαρη, μέσα στο χέρι σου, κρατούσες την καρδιά μου."

Ανδρέας Εμπειρίκος, Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία, απόσπ. από την "Αφροδίτη"

   Antonio Vivaldi "LaStravaganza"  (Η υπερβολή) 

Το "καλό" και το "κακό"

Henri Matisse

«Και έδωσε στις σκέψεις του μια μορφή ακόμα πιο γενική και απρόσωπη, αντικαθιστώντας το καλό και το κακό με τη σχέση που υφίσταται μεταξύ των αιτημάτων «Πράττε!» και «Μην πράττεις!». Διότι όσο μια ηθική – και αυτό ισχύει τόσο για το πνεύμα του αγαπάτε αλλήλους όσο και μιας ορδής Βανδάλων – βρίσκεται σε άνοδο, το «Μην πράττεις!» είναι μόνο η άλλη όψη και το φυσικό επακόλουθο του «Πράττε!»· η πράξη και η μη πράξη φλέγονται, και δεν πειράζει όσα λάθη και αν περικλείουν, διότι είναι λάθη …αγίων και μαρτύρων.  Σε αυτή την κατάσταση ανόδου της ηθικής καλό και κακό ισοδυναμούν με ευτυχία και δυστυχία ολόκληρου του ανθρώπου. Μόλις ωστόσο κυριαρχεί το αμφίβολο και η εκπλήρωσή του δεν συνδέεται πια με τις ιδιαίτερες δυσκολίες, η σχέση μεταξύ αιτήματος ή απαγόρευσης και αναγκαιότητας περνά αναγκαστικά από μια αποφασιστική φάση: το καθήκον, το οποίο δεν γεννιέται πια κάθε μέρα ζωντανό, αλλά απομυζημένο και αναλυμένο σε Εάν και Αλλά, πρέπει να διατίθεται έτοιμο για παντός είδους χρήση· και έτσι ξεκινά μια διαδικασία κατά τη μετέπειτα πορεία της οποίας αρετή και κακία καθώς έλκουν την καταγωγή τους από τους ίδιους κανόνες, νόμους, εξαιρέσεις και περιορισμούς, εξομοιώνονται όλο και περισσότερο, ώσπου στο τέλος δημιουργείται εκείνη η ιδιόρρυθμη, αλλά κατά βάθος αβάσταχτη αντίφαση, η οποία ήταν η αφετηρία του Ούλριχ: ότι δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό χάνει κάθε σημασία μπροστά στην ευχαρίστηση που προκαλεί ένας καθαρός, βαθύς και πρωταρχικός τρόπος ενέργειας, ευχαρίστηση που μπορεί να πεταχτεί σαν σπίθα τόσο από επιτρεπτά όσο και από απαγορευμένα συμβάντα. Ναι, όποιος αναρωτηθεί αμερόληπτα, θα διαπιστώσει πιθανόν ότι το  απαγορευτικό πεδίο της ηθικής φορτίζεται περισσότερο απ’ ό,τι το αιτούμενο: ενώ φαίνεται σχετικά φυσιολογικό να μην επιτρέπεται να διαπράττονται  ορισμένες , οι λεγόμενες «κακές», ενέργειες ή, εάν παρ’ όλα αυτά διαπράττονται, τουλάχιστον να θεωρείται ότι κακώς διεπράχθησαν, όπως λόγου χάρη η ιδιοποίηση ξένης περιουσίας ή η ακολασία στην απόλαυση, οι αντίστοιχες θετικές παραδόσεις της ηθικής – σ’ αυτή την περίπτωση θα ήταν η γενναιοδωρία του απόλυτου δοσίματος ή ο πόθος απονέκρωσης της σάρκας – έχουν σχεδόν χαθεί κιόλας, και όπου ακόμα διατηρούνται οι ανάλογες πράξεις είναι έργο τρελών ή φαντασιοκόπων ή χλωμών Φαρισαίων. Και σε μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, όπου η αρετή είναι ανάπηρη και η ηθική συμπεριφορά συνίσταται κυρίως στον περιορισμό της ανήθικης, μπορεί εύκολα να έρθουν έτσι τα πράγματα, ώστε η τελευταία να φαίνεται όχι μόνο πιο πρωτογενής και ρωμαλέα από την ηθική αλλά ηθικότερη, αν επιτρέπεται η χρησιμοποίηση αυτής της λέξης όχι με την έννοια του δικαίου και του νόμου, αλλά ως μέτρο των παθών που είναι δυνατόν να προκαλέσουν συνειδησιακά ζητήματα. Μα είναι δυνατόν να υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση απ’ το ό,τι εσωτερικά ευνοεί κανείς το κακό, επειδή με το υπόλοιπο της ψυχής που του απομένει  αναζητά το καλό;!»
Robert Musil, Der Mann ohne Eigenschaften, (Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες)

Mozart, Lacrimosa   

Πανσέληνος...

                     

"Ούτε απόψε πανσέληνος. Ένα κομμάτι λείπει, το φιλί σου"

Γιάννης  Ρίτσος

Frank Sinatra, Fly me to the  moon

Η ψυχολογία είναι ...ανυπομονησία

Φωτογραφία του Arno Rafael Minkkinen

" Ό,τι είναι καταγέλαστο στο φυσικό κόσμο, είναι εφικτό στον πνευματικό κόσμο. Εκεί δεν υπάρχει ο νόμος της βαρύτητας (οι άγγελοι δεν πετούν, δεν έχουν υπερβεί καμιά δύναμη της βαρύτητας, απλώς εμείς παρατηρώντας από τον επίγειο κόσμο δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι καλύτερο), πράγμα που φυσικά ξεπερνάει την αντιληπτική μας ικανότητα, ή που εν πάση περιπτώσει μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνο σε ένα υψηλό επίπεδο.

Πόσο αξιοθρήνητη είναι η αυτογνωσία μου σε σύγκριση, ας πούμε με τη γνώση που έχω περί του δωματίου μου. (Βράδυ.) Γιατί; Δεν υπάρχει καμιά παρατήρηση του εσωτερικού κόσμου, όπως υπάρχει για τον εξωτερικό. Τουλάχιστον η περιγραφική ψυχολογία είναι πιθανώς, στο σύνολό της, ένα είδος ανθρωπομορφισμού, μια ψηλάφηση των ορίων μας.

Ο εσωτερικός κόσμος μπορεί μονάχα να βιωθεί, όχι να περιγραφεί.

Η ψυχολογία είναι η περιγραφή του αντικατοπτρισμού του επίγειου κόσμου στο επουράνιο πεδίο, ή, πιο σωστά, η περιγραφή ενός αντικατοπτρισμού όπως εμείς, βουτηγμένοι ως είμαστε μέσα στην επίγεια φύση μας, τον φανταζόμαστε, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας αντικατοπτρισμός, απλά εμείς γη μόνο βλέπουμε όπου κι αν κοιτάξουμε. Η ψυχολογία είναι ανυπομονησία. Όλα τα ανθρώπινα σφάλματα είναι ανυπομονησία, η πρόωρη θραύση αυτού που είναι μεθοδικό, η φαινομενική περιχάραξη αυτού που είναι φαινομενικό.

Η ατυχία του Δον Κιχώτη δεν είναι η φαντασία του, αλλά ο Σάντσο Πάντσα. "

 Franz Kafka, Τα οκτώ μπλε τετράδια

"Με παρέα στα σύννεφα δε φοβάμαι μήπως πέσω..."

Johann Sebastian Bach, "AIR" 
(David Garrett)

Μικρό παραμύθι... για μεγάλα παιδιά

"Αχ", είπε το ποντίκι, "ο κόσμος γίνεται κάθε μέρα και στενότερος. Πρώτα ήταν τόσο πλατύς, που εγώ φοβόμουν, έτρεχα και ήμουν ευτυχισμένο που τελικά έβλεπα δεξιά και αριστερά στο βάθος τοίχους, αλλά αυτοί οι μακρινοί τοίχοι κλείνουν τόσο γρήγορα μεταξύ τους, ώστε εγώ βρίσκομαι κιόλας στο τελευταίο δωμάτιο, κι εκεί στη γωνία στέκει η παγίδα που θα τρέξω μέσα της".

" Πρέπει να αλλάξεις μόνο την κατεύθυνση της πορείας", είπε η γάτα και το έφαγε.

Διήγημα από την "Απόρριψη" του Franz Kafka

"Tomorrow is a long time"

click here 

Leider eines fahrenden Gesellen (Τα τραγούδια ενός Οδοιπόρου)

Gustav Klimt, The kiss

Τα "Leider eines fahrenden Gesellen" αποτελούν τον πρώτο κύκλο τραγουδιών που έγραψε ο Gustav Mahler και εκδόθηκαν το 1897. Άρχισε να τα συνθέτει το 1884 και μέχρι την ολοκλήρωση και τελική μορφή τους έκανε πολλές αναθεωρήσεις. Το έργο αποτελείται από 4 μέρη: 1) Wenn mein Schatz Hochzeit macht, 2) Ging heut'  Morgen ubers Feld, 3) Ich had' ein gluhend Messer και 4) Die zwei blauen Augen. Ο κύκλος αυτός των τραγουδιών έχει και ένα δεύτερο τίτλο: "Τα τραγούδια ενός οδοιπόρου". Ο Mahler εμπνεύστηκε για τη σύνθεση του έργου του από την ερωτική απογοήτευση που δέχτηκε από την αγαπημένη του Johanna Richter.Το πρώτο μέρος περιγράφει τη λύπη του Οδοιπόρου που έχασε την αγαπημένη του. Εστιάζει στην ομορφιά του κόσμου, κάτι όμως που δεν μπορεί να τον λυτρώσει από τα άσχημα όνειρά του. Στο δεύτερο μέρος αν και αρχικά κυριαρχεί η ελπίδα, η χαρά για ζωή, ο θαυμασμός για τη φύση, προς το τέλος η θλίψη επανέρχεται, καθώς η αγάπη του Οδοιπόρου έχει πια φύγει. Το τρίτο μέρος είναι η απεικόνιση της απελπισίας (Ich had' ein gluhend Messer: έχω ένα λαμπερό μαχαίρι). Σ΄αυτό περιγράφεται η έμμονη ιδέα του Οδοιπόρου για αυτοκτονία και η μουσική γίνεται πιο έντονη. Τέλος, στο τέταρτο μέρος, η εικόνα της αγαπημένης έρχεται στο μυαλό του ερωτευμένου Οδοιπόρου κι αυτός παραδίδεται στη λύπη του...
(celia g.)

Gustav Mahler, Leider  eines fahrenden  Gesellen

Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή

Egon Schiele

"Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο; Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο; Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της;

Αλλά είσαι εσύ μια νυχτερινή επινόηση που αρέσκεται στις βροχερές εκμυστηρεύσεις. Που αρέσκεται στο τριίστιο ξάνοιγμα του πόντου. Είσαι μια περίπτωση ακατόρθωτη που όταν ναυαγήσει βασιλεύει. Μια φανταχτερή καταστροφή είσαι...

 Α! Θέλω να' ρθουν τα στοιχεία που ξέρουν ν' αρπάζουν. Η μέση των συλλογισμών μου θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση. Όταν ανέβουν μεγαλώνοντας τα δαχτυλίδια ο ξαφνικός ουρανός θα πάρει το χρώμα της προτελευταίας μου αμαρτίας.

Ενώ η τελευταία θα γοητεύεται ακόμη από τα μοναχικά τούτα λόγια!" 

 Οδ. Ελύτης, Προσανατολισμοί

                        

Frédéric CHOPIN:  Waltz in A minor

Η αναζήτηση της ...αλήθειας

Amedeo Modigliani

Ο κόσμος είναι το μεγάλο παράδοξο και η μεγάλη ακατανόητη πραγματικότητα. Μόλις βεβαιώσουμε κάτι, σφάλλουμε. μόλις πιστέψουμε κάτι πλανιόμαστε. μόλις γινόμαστε κατανοητοί, περιοριζόμαστε ipso facto και τοποθετούμαστε έξω από την αλήθεια [...]  Ο Πασκάλ είπε ότι η απόλαυση βρίσκεται στην αναζήτηση της αλήθειας. Αυτή η απόλαυση υπάρχει μόνο γι' αυτόν που σκέφτεται ότι μπορεί να τη βρει. Η αναζήτηση της αλήθειας είναι τόσο οδυνηρή όσο φρικτή θα ήταν η ανακάλυψή της. Μιλάω για την πραγματική αλήθεια. Η άλλη τι είναι; Μεταξύ της οδύνης του να την αναζητάς χωρίς να την βρίσκεις και της φρίκης του να αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς να την ανακαλύψεις, το μαρτύριό μας είναι πλήρες. Με το "μας" αναφέρομαι σ' εμένα και σε όλους όσοι μου μοιάζουν. Αν φτάσουμε στο σημείο της απόλυτης συνείδησής μας, δεν μας απομένει παρά η οδύνη, η οδύνη σε όλα και η οδύνη για πάντα. Ο κεραυνός χτυπάει πάντα τις κορφές, συμφωνώ. Αλλά ως προς τι ο κεραυνός;"

Από τον Ερημίτη του Μαύρου Βουνού,του Φερνάντο Πεσσόα

Κι ένα βαλς μόνο για ..."Πρίγκιπες"...

Dmitri Shostakovich, Waltz  No.2

click here

Περί της ζωής...

" Οφείλουμε άραγε να εγκύψουμε στη ζωή με πάθος και αγωνία; Δεν αξίζει τόση έγνοια. Μήπως πρέπει να αδιαφορήσουμε για το τι μέλλει γενέσθαι; Θα χάσουμε όλη την απόλαυση του παιχνιδιού με την απάθεια και την αμεριμνησία μας. Αλλά ενόσω εμείς θεωρητικολογούμε περί της ζωής αυτή κύλησε, πάει, και ο θάνατος αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο τον ανόητο με τον φιλόσοφο, μολονότι αυτοί τον υποδέχονται διαφορετικά. Η αναγωγή της ζωής σε έναν μοναδικό κανόνα και μία μέθοδο είναι συνήθως επίπονη και συχνά ανώφελη ενασχόληση. Δεν είναι άλλωστε απόδειξη ότι υπερτιμούμε το έπαθλο για το οποίο αγωνιζόμαστε;"
David Hume, Ο σκεπτικιστής, Ο επικούρειος, Ο στωικός, Ο πλατωνικός, σελ.66,67, Ροές

Rachmaninov, Vocalise

Τὸ παράπονο

"Rain", γλυπτό του Nazar Bilyk

...............................................................................................

"Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.

Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου. [...]

Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.

Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα."

                                                 Οδυσσέας Ελύτης, Τὸ παράπονο (απόσπασμα)

The Hollies "The Air That I Breathe"

"θλίψη"

found on byron1 photoblog

"Αν υπάρχει κάποια αιτία για τα συνασθήματά μας, αυτή έχει σχέση ή ένα δεσμό μαζί τους. Η φύση αυτού του δεσμού παραμένει άραγε πάντα η ίδια, όποιο κι αν είναι το συναίσθημα που νιώθουμε; Για παράδειγμα σε μια κατάσταση "ευφορίας" νιώθουμε πλήξη, υπερηφάνεια, ανησυχία ή κάποιο άλλο συναίσθημα. Η αβεβαιότητα αφορά ακριβώς σε αυτό το συναίσθημα. Δεν είμαστε σίγουροι ότι νιώθουμε ένα πραγματικό συναίσθημα, ένα συναίσθημα που δεν έχει αλλοιωθεί από κάποια επίδραση της λογικής. Μπροστά στο πρόβλημα των συναισθημάτων και της φύσης των σχέσεών τους με τις αιτίες που τα προκαλούν, η λογική δεν μπορεί να προσφέρει καμιά ικανοποίηση στην καρδιά και στο πνεύμα. Η θλίψη είναι αρκετά σαφές συναίσθημα, αντιστέκεται σε άλλα συναισθήματα και στο λογικό, που μας "συμβουλεύει" να διώξουμε τη θλίψη. Αρνείται όσο και η ίδια η "εγρήγορση του πνεύματος" να δώσει σημασία στον ανόητο ισχυρισμό ότι ξέρουμε γιατί κάτι συμβαίνει και ποια είναι η σχέση ανάμεσα στη θλίψη και σ' αυτό που συμβαίνει. Είναι το οξύ αίσθημα του μυστηρίου των συναισθημάτων μας." 

Από τα ΚΕΙΜΕΝΑ του Rene Magritte

"Upon us all a little rain must fall...It's just a little rain..."

IKE QUEBEC - Favela, Loie

O Ike Quebec  ήταν Αμερικανός τενόρος, σαξοφωνίστας της τζαζ. Γεννήθηκε στο New Jersey to 1918. Ο κριτικός Alex Henderson έγραψε γι΄αυτόν: “Though he was never an innovator, Quebec had a big, breathy sound that was distinctive and easily recognizable, and he was quite consistent when it came to down-home blues, sexy ballads, and up-tempo aggression.” Επέλεξα δύο υπέροχα κομμάτια ( Favela και Loie) από το τελευταίο άλμπουμ του, το Soul Samba, που ηχογραφήθηκε το 1962. Τον Ιανουάριο του 1963 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 45 ετών, από καρκίνο στους πνεύμονες.   

Ike Quebec,  Favela   click here 

Ike Quebec, Loie  click here 

The Man Who Sold The World

"The Man Who Sold the World" :  τραγούδι που γράφτηκε και πρωτοτραγουδήθηκε από τον David Bowie. Πρόκειται για το ομώνυμο τραγούδι του τρίτου άλμπουμ του, που κυκλοφόρησε το 1970.
                                                                                 

Εκτέλεση από Nirvana (1993)

Εκτέλεση από David Bowie