Τρίτη 29 Απριλίου 2014

"...a knife twisted in my heart"

photo by celia g.
In the newspapers, in conversation, in the office, the impetuosity of language often leads one astray, also the hope, springing from temporary weakness, for a sudden and stronger illumination in the very next moment, also mere strong self-confidence, or mere carelessness, or a great present impression that one wishes at any cost to shift into the future, also the opinion that true enthusiasm in the present justifies any future confusion, also delight in sentences that are elevated in the middle by one or two jolts and open the mouth gradually to its full size even if they let it close much too quickly and tortuously, also the slight possibility of a decisive and clear judgment, or the effort to give further flow to the speech that has really ended, also the desire to escape from the subject in a hurry, one's belly if it must be, or despair that seeks a way out for its heavy breath, or the longing for a light without shadow—all this can lead one astray to sentences like: “The book which I have just finished is the most beautiful I have ever read,” or, “is more beautiful than any I have ever read.”

Franz Kafka"Diaries 1910-1913"
Paganini- Liszt, La campanella

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

"μόνο ο ουρανός εκεί ψηλά,...απόμακρος, αυτοκαταλυόμενος..."

φωτ. από celia g.
«Όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε ηρεμία ούτε απουσία ηρεμίας: Μόνο ουρανός όλων των χρωμάτων που ξεθωριάζουν […] Κι όλο αυτό είναι μια οπτασία που σβήνει την ίδια στιγμή που τη συλλαμβάνεις, ένα διάστημα ανάμεσα στο τίποτα και το τίποτα, ένα φτερωτό όραμα, που κρέμεται από κει ψηλά, σε χρωματικούς τόνους γαλανού κα μπλάβου, φλύαρο και ακαθόριστο.
Αισθάνομαι, κι έπειτα ξεχνάω. Μια νοσταλγία, που νιώθει ο καθένας για το καθετί, με κυριεύει σαν όπιο που αναβλύζει απ’ τον κρύο αέρα. Μέσα μου υπάρχει μια έκσταση της όρασης, βαθιά δική μου και ψεύτικη.»
Fernando Pessoa, από το Βιβλίο της Ανησυχίας

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

"... τρεις βαθμοί κάτω απ' το μηδέν, κι όμως οι βυσσινιές είναι ολάνθιστες"

Natasha Milashevich, "Flora" (λεπτομέρεια)
ΤΡΟΦΙΜΩΦ: Η ανθρωπότητα προχωράει μπροστά, τελειοποιώντας τις δυνάμεις της. ‘Ολα όσα τής είναι σήμερα απρόσιτα και ακατανόητα κάποια μέρα θα τα πλησιάσει, θα τα φθάσει, θα τα καταλάβει. Μόνο που πρέπει κανείς να δουλέψει, να βοηθήσει μ' όλες του τις δυνάμεις εκείνους που αναζητούν την αλήθεια. Εδώ στη Ρωσία, λίγοι εργάζονται πραγματικά. Οι περισσότεροι διανοούμενοι που ξέρω δεν αναζητούν τίποτα, δεν κάνουν τίποτα κι είναι ανίκανοι να κοπιάσουν, να δημιουργήσουν. Λένε τους εαυτούς τους διανοούμενους αλλά στους υπηρέτες μιλάνε ελεεινά, φέρνονται στους μουζίκους σα νάταν ζώα, μορφώνονται ελάχιστα, δε διαβάζουν τίποτα στα σοβαρά, για τις επιστήμες μονάχα συζητάνε και από τέχνη δεν έχουν ιδέα. Κι όμως, είν' όλοι τους σοβαροί, έχουν πρόσωπα αυστηρά, μιλάνε μόνο για σημαντικά πράγματα, φιλοσοφούν. Και την ίδια ώρα οι εργάτες τρώνε μπρος στα μάτια τους φαΐ ελεεινό, κοιμούνται χάμω, τριάντα, σαράντα σ' ένα δωμάτιο, γεμάτο κοριούς, παντού βρώμα, υγρασία, ηθική ακαθαρσία... Και είναι φανερό ότι όλες οι σπουδαίες συζητήσεις μας γίνονται μονάχα για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια τα δικά μας και των άλλων. Δείξτε μου πού έχουμε νηπιαγωγεία που μιλάνε τόσο πολύ γι' αυτά, πού είναι τ' αναγνωστήρια; Μόνο στα μυθιστορήματα γράφουν γι' αυτά, μα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πουθενά. Υπάρχει μόνο βρώμα, ανηθικότητα, ασιατική βαρβαρότητα... Εγώ τις φοβάμαι και τις σιχαίνομαι τις σοβαρές φυσιογνωμίες, φοβάμαι τις σοβαρές συζητήσεις. Καλύτερα να σωπαίνει κανείς!
ΛΟΠΑΧΙΝ: Εγώ σηκώνομαι στις πέντε το πρωί και δουλεύω απ' το πρωί ως το βράδυ, έχω πάντοτε στα χέρια μου λεφτά, δικά μου και ξένα, και βλέπω τί ανθρώπους έχω γύρω μου. Φτάνει να βάλεις μπρος μια δουλειά και θα καταλάβεις αμέσως πόσο λίγοι είναι οι τίμιοι και ηθικοί άνθρωποι. Είναι φορές που όταν δε με παίρνει ύπνος σκέφτομαι: “Θε μου, μας έδωσες απέραντα δάση, ατέλειωτους κάμπους, πλατείς ορίζοντες και ζώντας εδώ πέρα θάπρεπε να γίνουμε και μεις γίγαντες...”
ΛΙΟΥΜΠΑ: Τί τους θέλετε τώρα τους γίγαντες; Μόνο στα παραμύθια είναι καλοί... Στη ζωή σε τρομάζουν. (περνάει ο Επιχόντωφ παίζοντας κιθάρα) Να κι ο Επιχόντωφ.
ΑΝΙΑ: ‘Ερχεται ο Επιχόντωφ.
ΓΚΑΓΕΦ: Ο ήλιος βασίλεψε, κυρίες και κύριοι.
ΤΡΟΦΙΜΩΦ: Ναι.
ΓΚΑΓΕΦ: Ω φύση πανέμορφη, λάμπεις με λάμψη αιώνια, ωραία κι απαθής, εσύ που σε λέμε μητέρα μας, κλείνεις μέσα σου την ύπαρξη και το θάνατο, δίνεις ζωή και καταστρέφεις...
ΒΑΡΙΑ: Θείε!
ΑΝΙΑ: Πάλι άρχισες θείε!
ΤΡΟΦΙΜΩΦ: Καλύτερα να βάλετε την κίτρινη στη μέση...
ΓΚΑΓΕΦ: Σωπαίνω, σωπαίνω. (ακούγεται ένας παράξενος ήχος)
ΛΙΟΥΜΠΑ: Τι ήταν αυτό;
ΛΟΠΑΧΙΝ: Δεν ξέρω. Κάπου μακριά στα ορυχεία θα έσπασε το συρματόσκοινο. Κάπου πολύ μακριά.

Άντον Τσέχωφ, Ο βυσσινόκηπος, (αποσπ. από τη Β' πράξη)

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

"λαμπρέ μου πρίγκιπα, Dmitri Ivanovich Nekhlyudov!"

"...we should forgive always an infinite number of times because there are no men who have not sinned themselves, and therefore none can punish or correct others..."
Ilya Repin (Russian, 1844-1930),
Portrait of the painter Pervuchkin, 1885
«Μα πώς μπορεί να είναι μονάχα αυτή η απάντηση;» αναφώνησε άξαφνα ο Νεχλιούντοφ διαβάζοντας τα λόγια αυτά.  Και μια εσωτερική φωνή από τα βάθη της ύπαρξής του ολόκληρης του έλεγε: «Ναι, μονάχα αυτή είναι.»
Ο Νεχλιούντοφ έπαθε αυτό που συμβαίνει συχνά με τους ανθρώπους που ζουν πνευματική ζωή.  Μια σκέψη που στην αρχή φαινόταν παράδοξη σαν αντινομία ή ακόμα και κωμική, που ολοένα και πιο συχνά έβρισκε επιβεβαίωση στη ζωή. Άξαφνα παίρνει σάρκα και οστά σαν η πιο απλή και ακλόνητη αλήθεια. Κατάλαβε λοιπόν τώρα τι σήμαινε επιτέλους εκείνη η σκέψη πως το μοναδικό κι αδιαμφισβήτητο μέσο για τη σωτηρία από τούτο το αποτρόπαιο κακό που βασανίζει τους ανθρώπους είναι ν' αναγνωρίσουν οι ίδιοι πως είναι ένοχοι ενώπιον του Θεού και γι αυτό δεν είναι ικανοί ούτε να τιμωρήσουν ούτε να διορθώσουν τους άλλους. Έβλεπε τώρα καθαρά ότι τούτο το αποτρόπαιο κακό που αντίκρισε με τα μάτια του στις φυλακές και στα κρατητήρια καθώς κι εκείνη η μακάρια σιγουριά όλων όσων συνεργούσαν σ' αυτό ήταν μόνο και μόνο γιατί οι άνθρωποι ήθελαν να πραγματοποιήσουν το απραγματοποίητο όντες οι ίδιοι κακοί να διορθώσουν το κακό. Οι διεφθαρμένοι ήθελαν να διορθώσουν τους διεφθαρμένους και πίστευαν ότι αυτό μπορούσε να το πετύχουν με μηχανικά μέσα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν πως άνθρωποι φτωχοί κι άπληστοι, έχοντας κάνει επάγγελμά τους την εφαρμογή αυτής της πλασματικής τιμωρίας και αναμόρφωσης των άλλων, κατέληγαν να γίνουν οι ίδιοι διεφθαρμένοι μέχρι το μεδούλι διαφθείροντας ταυτόχρονα κι όλους όσους βασανίζουν. Έβλεπε τώρα καθαρά από πού προερχόταν όλη αυτή η φρίκη που τον κυρίευε και τι έπρεπε να κάνει για να την εξαλείψει. Η απάντηση που χρόνια αναζητούσε, ήταν εκείνη ακριβώς που έδωσε ο Χριστός στον Πέτρο: πρέπει πάντοτε να συγχωρούμε όλους τους άλλους, άπειρες φορές, γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι που να είναι οι ίδιοι αναμάρτητοι για να μπορούν είτε να τιμωρούν είτε να διορθώνουν τους άλλους.
Leo Tolstoy, Ανάσταση, (απόσπασμα από το τελευταίο κεφάλαιο), μτφ. Γεράσιμος Κυριακάτος,εκδ. Γκοβόστη


«Ο Τολστόι και στην Ανάσταση, όπως σ΄ όλο το άλλο έργο της ωριμότητάς του, στρέφει την προσοχή του σε μια θεμελιακή κοινωνική κατάσταση, απ΄ όπου προβάλλουν τα πιο καυτά προβλήματα της εποχής κι όλη η σύγχρονη κρίση του πολιτισμού. Τα προβλήματα αυτά αφορούν τις σχέσεις των ανθρώπων, που ξεχωρίζουν σε αδικητές και αδικούμενους, σ΄ εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε κυρίους και υποταχτικούς. Μέσα από το έργο προβάλλει τις παρασιτικές τάξεις που ζουν από τους κόπους του λαού και πιο πολύ βλέπει την άθλια τύχη της αγροτιάς μέσα σ΄ ένα κράτος του Ζόφου που ήταν το ίδιο το εθνικό σώμα της Ρωσίας
Μάρκος Αυγέρης, Απόσπασμα κριτικού σημειώματος στην Ανάσταση του Τολστόι, εκδ. Χ. Μιχαλακέας & Σια, Αθήνα 1960


Κυριακή 20 Απριλίου 2014

"Ένα τετράγωνο των εννέα ακέραιων αριθμών με το πέντε στο κέντρο του..."

"Στο τετράγωνο παράθυρο ενός άσπρου τοίχου βρίσκεται ο καθαρός, γυμνός ουρανός. Στο κέντρο του ουρανού ο ήλιος."
Benedicte Gele, "Regard XIV"

"Η δυστυχία υπάρχει" είπε ο Σεβέκ απλώνοντας τα χέρια του. "Είναι πραγματική. Μπορώ να την ονομάζω παρεξήγηση, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν υπάρχει ή ότι κάποτε θα πάψει να υπάρχει. Η δυστυχία είναι η ανθρώπινη συνθήκη. Όταν έρχεται το ξέρεις· αναγνωρίζεις την αλήθεια της. Φυσικά είναι σωστό να φροντίζουμε τους αρρώστους, να καταπολεμάμε την πείνα και την αδικία, όπως κάνει ο κοινωνικός οργανισμός. Αλλά καμιά κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει τη φύση της ύπαρξης. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την δυστυχία. Αυτόν ή εκείνον τον πόνο, ναι, αλλά όχι τον Πόνο. Μια κοινωνία μπορεί να καταργήσει μόνο την κοινωνική δυστυχία- την άχρηστη δυστυχία. Η υπόλοιπη εξακολουθεί να υπάρχει. Είναι η ρίζα, η πραγματικότητα. Όλοι από μας εδώ θα γνωρίσουμε τη  λύπη· αν ζήσουμε πενήντα χρόνια, θα είναι πενήντα χρόνια λύπης. Και στο τέλος θα πεθάνουμε. Με αυτή την συνθήκη γεννιόμαστε. Φοβάμαι τη ζωή! Υπάρχουν φορές που...που με πιάνει τρόμος. Η ευτυχία φαίνεται φευγαλέα. Κι ωστόσο, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι μια παρεξήγηση...αυτό το κυνήγι της ευτυχίας...αυτός ο φόβος του πόνου...Αν αντί να τον φοβάμαι και να τον αποφεύγω...αν μπορούσα να τον διασχίσω...να τον ξεπεράσω...Υπάρχει κάτι πέρα από τον πόνο. Αυτό που υποφέρει είναι το εγώ, αλλά υπάρχει ένα σημείο όπου το εγώ σταματάει. Δεν ξέρω πως να το πω. Αλλά νομίζω ότι η πραγματικότητα, η αλήθεια που αναγνωρίζω στη δυστυχία κι όχι στην άνεση και στην ευτυχία- ότι η πραγματικότητα του πόνου δεν είναι ο πόνος. Αν μπορέσεις να την ξεπεράσεις. Αν μπορέσεις να την αντέξεις μέχρι το τέλος.
"Πραγματικότητα της ζωής μας είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη", είπε ένα ψηλό κορίτσι με γλυκά μάτια."Η αγάπη είναι η αληθινή συνθήκη της ανθρώπινης ζωής."

Ursula K. Le Guin, (The Dispossessed) Ο αναρχικός των δυο κόσμων, σελ.99, μτφ. Χρ. Γεωργίου, εκδ. Parsec, 1992

Love is the true condition of human life.”


Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Ανάσταση

«Συγχώρα με, Θεέ μου, όμως παρηγοριέμαι
πως η δική μας νεκρανάσταση θε να σημάνει
απλά και μόνο το λάλημα του πετεινού...»

Βλαντιμίρ Χολάν, αποσπ. «Ανάσταση»

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Το ...ανθρώπινο δράμα

Caravaggio, The Denial of St. Peter, 1590-1600
The Metropolitan Museum of Art, New York 
Ο Πέτρος βρίσκεται στην αυλή του Αρχιερέα. Το δάχτυλο του στρατιώτη που τον δείχνει και τα δύο δάχτυλα της γυναίκας που τον κατηγορεί ότι είναι οπαδός του Χριστού παραπέμπουν στις τρεις κατηγορίες και αντίστοιχα στις τρεις αρνήσεις του Πέτρου.
Στον πίνακα αυτό ο Καραβάτζιο, όντας στην ώριμη φάση της ζωής και του έργου του, αποφεύγει την λεπτότητα και την ομορφιά των χρωμάτων και, με εξαιρετική ψυχολογική διείσδυση, επικεντρώνεται αποκλειστικά στο ανθρώπινο δράμα.

Erbarme dich, mein Gott,
um meiner Zähren Willen!
Schaue hier, Herz und Auge
weint vor dir Bitterlich.
Erbarme dich, mein Gott.

Bach, Matthaus Passion, 39. Aria A, Erbarme dich

Η άρια Erbarme dich, mein Gott από τα Κατά Ματθαίον Πάθη τοποθετείται στο τέλος της σκηνής στην Πράξη ΙΙ, που περιγράφει την προδοσία του Πέτρου όταν ερωτήθηκε από τους αρχιερείς και τους πρεσβύτερους για τον Ιησού, (Κεφάλαιο 26:69-75). Ο Πέτρος, σύμβολο των μετανοούντων πιστών, "βγήκε έξω και έκλαψε πικρά". 
Γράφτηκε από τον Johann Sebastian Bach το 1727 για σόλο φωνές, διπλή χορωδία και διπλή ορχήστρα. Θεωρείται ως ένα από τα αριστουργήματα της κλασικής θρησκευτικής μουσικής.

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Απατηλή φαινομενικότητα

Rene Magritte, Le Blanc-Seing, 1965
Πέρα από τα βουνά. - Η Χιονάτη εκφράζει τη μελαγχολία τελειότερα απ’ ότι κάθε άλλο παραμύθι. Καθαρή της εικόνα είναι η βασίλισσα, που από το παράθυρο κοιτάζει το χιόνι και εύχεται μια κόρη με πρότυπο τη ζωντανή ομορφιά των νεκρών νιφάδων, το μελανό πένθος του πλαισίου του παραθύρου, το νύγμα του ματώματος για να πεθάνει αργότερα στη γέννα. Το τελευταίο δεν αναιρείται βέβαια ούτε από το ευχάριστο τέλος. Καθώς η εκπλήρωση της ευχής σημαίνει τον θάνατο, η σωτηρία παραμένει απατηλή φαινομενικότητα. Διότι η βαθύτερη αντίληψη δεν πιστεύει πως αναστήθηκε εκείνη που κείται σαν κοιμωμένη στο γυάλινο φέρετρο. Μήπως η φαρμακωμένη μπουκιά του μήλου, που από τον κλονισμό του ταξιδιού τής βγήκε από το λαιμό, δεν είναι ένα φονικό μέσο, αλλά μάλλον το υπόλοιπο της χαμένης, της εξόριστης ζωής, από την οποία δεν γιατρεύεται πραγματικά παρά μόνο τώρα που δεν τη δελεάζει πια καμιά απατηλή αγγελιαφόρος; Και πόσο αβάσιμη φαίνεται η ευτυχία: «Τότε η Χιονάτη τον συμπάθησε και τον ακολούθησε». Πώς ανακαλείται από τον κακό θρίαμβο πάνω στην κακία. Έτσι, όταν ελπίζουμε στη σωτηρία, μια φωνή μας λέει, ότι η ελπίδα είναι μάταιη, και όμως η ίδια, αυτή η ανήμπορη και μόνο, είναι εκείνη που μας επιτρέπει ακόμη και να ανασαίνουμε. Όλες οι στοχαστικές θεωρήσεις δεν μπορούν παρά να ιχνογραφούν υπομονετικά το διφορούμενο χαρακτήρα της μελαγχολίας σε ολοένα καινούριες μορφές και προσεγγίσεις. Η αλήθεια είναι αδιαχώριστη από την παράνοια ότι εντούτοις μέσα από τις μορφές της φαινομενικότητας θα αναδυθεί κάποτε, αψευδώς, η σωτηρία.
 Theodor Adorno, Minima Moralia, μετ. Λευτ. Αναγνώστου, σελ.206, εκδ. Αλεξάνδρεια

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

"And I will never let a day go by..."

...without remembering the reasons why
he makes me certain
that I can fly...

Έναν  Πρίγκιπα  η "σιωπή"  δεν τον κάνει...βάτραχο
Paul McCartney's My Valentine

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

« O! for a horse with wings!» *

"...σαν ψηλό, ελεύθερο, ευγενικό, δυνατό, περήφανο, μα θλιμμένο άλογο… 
αγαπημένος και όμορφος!"
George Stubbs, Whistlejacket, 1762, λεπτομέρεια
 National Gallery, London

A thousand horse and none to ride! -
With flowing tail, and flying mane,
Wide nostrils never stretched by pain,
Mouths bloodless to the bit or rein,
And feet that iron never shod,
And flanks unscarred by spur or rod,
A thousand horse, the wild, the free,
Like waves that follow o'er the sea...

Απόσπασμα από το αφηγηματικό ποίημα Mazeppa που γράφτηκε από τον Άγγλο ρομαντικό ποιητή Lord Byron και δημοσιεύτηκε το 1819. Βασίζεται σε ένα λαϊκό θρύλο για τον Ουκρανό Ivan Mazepa (1639-1709). Το μεγαλύτερο μέρος του ποιήματος περιγράφει το τραυματικό ταξίδι του ήρωα, δεμένου πάνω σε ένα άλογο (τιμωρία, για την ερωτική σχέση του με την κόμησσα Τερέζα). Το ποίημα έχει επαινεθεί, όπως χαρακτηριστικά έχει γραφτεί, για "vigor of style and its sharp realization of the feelings of suffering and endurance". Ενέπνευσε μάλιστα τον Αλεξάντερ Πούσκιν να γράψει το 1829 το ποίημά του "Πολτάβα".

AmericaA Horse With No Name


«O! for a horse with wings!»: Από το θεατρικό έργο του William Shakespeare «Cymbeline»

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

The Wheel of Fortune

Edward Burne-Jones, The Wheel of Fortune, 1883
Oil on canvas 
Musee d' Orsay, Paris, France.

Δημιουργός του πίνακα The Wheel of Fortune (ο τροχός της τύχης) είναι ο κορυφαίος Άγγλος ζωγράφος και σχεδιαστής Edward Burne – Jones, (1833 – 1898). Ο Τροχός της Τύχης απεικονίζει μια γιγαντιαία ρόδα, την οποία γυρίζει η Θεά της Τύχης. Συνδεδεμένοι με τον τροχό είναι τρεις θνητοί· ένας σκλάβος στην κορυφή, ένας βασιλιάς στη μέση και ένας ποιητής παρακάτω. Ο τροχός εκτείνεται σε όλο σχεδόν τον καμβά, «σε μια στροφή αδυσώπητης ανόδου και πτώσης». Η θεά Τύχη σε αντίθεση με την σχεδόν πλήρη γύμνια των θνητών εμφανίζεται με τελείως καλυμμένο το σώμα, γιγαντιαία και «αδιάλλακτη» απέναντι στους ανίσχυρους (γυμνούς) θνητούς. Τα πρόσωπα καταλαμβάνουν όλο τον πίνακα και μόνο στην επάνω αριστερή γωνία μόλις που φαίνεται ο τοίχος και ένα δέντρο κάτω από ένα γκρίζο ουρανό. Στα πρόσωπα των θνητών διακρίνεται ένα παράξενο κενό έκφρασης ενώ η Fortuna κοιτάζει προς τα κάτω ψύχραιμα. Είναι προφανής η αλληγορική σημασία του έργου, ότι δηλαδή η Τύχη ελέγχει τη μοίρα των θνητών. (Ενδιαφέρον παρουσιάζει η θέση των χαρακτήρων – π,χ. ο σκλάβος πάνω από τον βασιλιά- που ωστόσο δεν είναι σταθερή καθώς ο τροχός γυρίζει…). Τα γκρι και καφέ του πίνακα δημιουργούν αποπνικτική ατμόσφαιρα, αίσθημα ανησυχίας, αίσθηση θανάτου.
Στοιχεία του έργου θυμίζουν τον Michelangelo, καθώς και τα αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά γλυπτά. Η εικόνα της Τύχης μοιάζει με τη "Δελφική Σίβυλλα" του Michelangelo στην Καπέλα Σιξτίνα. 

Carl Orff, O Fortuna (Carmina Burana)

Το «O Fortuna» είναι ένα μεσαιωνικό λατινικό ποίημα, καταγγελία σχετικά με την τύχη και τη Fortuna (προσωποποίηση της τύχης στην ρωμαϊκή μυθολογία),  γραμμένο στις αρχές του 13ου αιώνα και μέρος της συλλογής Carmina Burana. Το 1935-1936 μελοποιήθηκε από τον Γερμανό συνθέτη Carl Orff.

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

"If I could save time in a bottle..."

Αποσπάσματα από την επιστολή που θεωρείται πως γράφτηκε από τον Gabriel Garcia Marquez. Όταν, σύμφωνα με την τότε ιατρική διάγνωση, ο νομπελίστας συγγραφέας βρέθηκε στο τελικό στάδιο καρκίνου, δήλωσε την αποχώρησή του από τη δημόσια ζωή και απέστειλε την παρακάτω αποχαιρετιστήρια επιστολή στους φίλους του.

Marc Chagall, Lovers in pink, 1916
«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα, ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ, θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. [..............................................................................]
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στην μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.[..................................................]»

Gabriel Garcia Marquez (;), "Farewell Letter" (αποσπάσματα) 

"Time in a Bottle" is a hit single by singer-songwriter Jim Croce. Croce wrote the lyrics after his wife Ingrid told him she was pregnant with his son, Adrian, in December 1970. When Croce was killed in a plane crash in September 1973, the song's lyrics, dealing with immortality and the wish to have more time, came across as if he had had a presentiment.
"If I could save time in a bottle
The first thing that I'd like to do
Is to save every day
Till Eternity passes away
Just to spend them with you..."

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Io t'abbraccio

''Io t'abbraccio''  (τελευταία σκηνή από τη 2η πράξη, της περίφημης μπαρόκ όπερας του George Frideric Handel "Rodelinda")
Το ντουέτο της Rodelinda  και του  Bertarido.
Η Roberta Invernizzi ως Rodelinda και ο Philippe Jaroussky ως Bertarido.


Io t’abbraccio
E più che morte, aspro e forte,
è pel cor mio questo addio,
che il tuo sen dal mio divide.
Ah mia vita,
ah mio tesoro, se non moro,
è più tiranno quell’affanno,
che dà morte, e non uccide.
Io t’abbraccio… etc.

ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ