"and the ...love goes on"

(για την ελαχίστη του απείρου πιθανότητα να ακούν οι άγγελοι ...θνητών μουσικές και ευχές)
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Fleur de lys

Alphonse Maria Mucha, Study Of Drapery 

ΑΜΛΕΤ: Χα, χα. Είσαι τίμια;

ΟΦΗΛΙΑ: Κύριέ μου;

ΑΜΛΕΤ: Είσαι ωραία;

ΟΦΗΛΙΑ: Τι εννοεί η Εξοχότης σας;

ΑΜΛΕΤ: Πως αν είσαι τίμια και ωραία, η τιμιότητά σου δεν πρέπει να επιτρέπει πολλά πάρε-δώσε με την ομορφιά σου.

ΟΦΗΛΙΑ: Τι καλύτερη συναναστροφή, Κύριέ μου, θα μπορούσε να βρει η τιμιότητα από την ομορφιά;

ΑΜΛΕΤ: Ναι, πράγματι. Γιατί η δύναμη της ομορφιάς θα μετατρέψει αμέσως την τιμιότητα σε μαστροπό, προτού προλάβει η ισχύς της τιμιότητας να μεταφράσει την ομορφιά σε κάτι που να της μοιάζει.

Σαίξπηρ, Άμλετ (7ο απόσπασμα, 3η πράξη 1η σκηνή), μτφρ. Δ. Καψάλης

Notre Dame de Paris - Belle

click here

"Oh ! Laisse-moi rien qu'une fois

Glisser mes doigts dans les cheveux d' Esméralda..."

"Cercato ho sempre solitaria vita"

Egon Schiele, Γονατιστή γυναίκα με κόκκινο φόρεμα, 1911

"[Σύμφωνα με όλα τούτα,] η κοινωνικότητα ενός ανθρώπου βρίσκεται περίπου σε αντίστροφη αναλογική σχέση προς την πνευματική του αξία· η δε απόφανση «ο τάδε είναι πολύ αντικοινωνικός» ισοδυναμεί σχεδόν με την «ο τάδε είναι άνθρωπος με μεγάλα χαρίσματα».

Στον διανοητικά προικισμένο άνθρωπο, η μοναχικότητα παρέχει ένα διττό όφελος: πρώτον το να είναι με τον εαυτό του και, δεύτερον, το να μην είναι με άλλους. Τούτο το τελευταίο θα το αξιολογήσει κανείς ιδιαίτερα αναλογιζόμενος πόσα βάσανα, πόσους καταναγκασμούς ακόμη και κινδύνους ενέχει κάθε συναναστροφή. Tout notre mal vient de ne pouvoir etre seuls, λέγει ο La Bruyere. Το να έχει κανείς καθ’ εαυτόν τόσα πολλά ώστε να μη χρειάζεται συναναστροφές συνιστά μεγάλη τύχη και μόνο για το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα δεινά μας εκπηγάζουν από αυτές.

[……………………………………………………………………..........................…………………]

………….η αγάπη για τη μοναχικότητα δεν πρέπει να συνιστά πρωτογενή ροπή, αλλά μεταγενέστερο προϊόν της πείρας και του στοχασμού, τούτο δε σε συνάρτηση με την ανάπτυξη των πνευματικών του δυνάμεων, συνάμα όμως και με το προχώρημα της ηλικίας του: από συνολική άποψη, η κοινωνική ορμή του καθενός θα πρέπει να βρίσκεται σε αντίστροφη αναλογική σχέση προς την ηλικία του."

Arthur Schopenhauer, Αφορισμοί για την πρακτική σοφία της ζωής, μτφ. Δ.Υφαντής, εκδ. Ροές

Mozart - Piano Concerto No.23 !!! 

click

Cercato ò sempre solitaria vita

(le rive il sanno, et le campagne e i boschi)

per fuggir questi ingegni sordi et loschi,

che la strada del cielo ànno smarrita;

et se mia voglia in ciò fusse compita,

fuor del dolce aere de’ paesi toschi

anchor m’avria tra’ suoi bei colli foschi

Sorga, ch’a pianger et cantar m’aita.

Ma mia fortuna, a me sempre nemica,

10mi risospigne al loco ov’io mi sdegno

veder nel fango il bel tesoro mio.

A la man ond’io scrivo è fatta amica

a questa volta, et non è forse indegno:

Amor sel vide, et sa ’l madonna et io.

Francesco Petrarca, sonetto 221

love of my life

"L o v e  of my l i f e - you've hurt me

You've broken my heart and now you leave me

Love of my life can't you see

Bring it back, bring it back

Don't take it away from me, because you don't know

What it means to me..."

Queen, "love of my life"

"...to see if you're better"

"It's four in the morning, the end of December

I'm writing you now just to see if you're better

New York is cold, but I like where I'm living

There's music on Clinton street all through the evening.

I hear that you're building your little house deep in the desert

You're living for nothing now, I hope you're keeping some kind of record...

....................................................................

...................................................................."

"Famous Blue Raincoat"

"Θα ζωγραφίζω κροκοδείλους κι αστερίες και δράκους"

"Θα΄θελα να βρω μια έκφραση για τη διττότητα. Θα' θελα να γράφω κεφαλαία και προτάσεις, όπου να' ναι φανερές η μελωδία και η αντιμελωδία ταυτόχρονα, όπου να στέκεται αδιάλειπτα δίπλα στην πολυμορφία η ενότητα· δίπλα στο φαιδρό, το σοβαρό· γιατί η ζωή, κατά τη γνώμη μου, συντελείται μονάχα μέσα στη διακύμανση ανάμεσα σε δύο πόλους, στο πέρα-δώθε ανάμεσα στους θεμέλιους λίθους του κόσμου. Ακατάπαυστα θέλω να παραπέμπω με ενθουσιασμό στη μακάρια πολυμορφία του κόσμου και, εξίσου ακατάπαυστα, να υπενθυμίζω ότι αυτή η πολυμορφία βασίζεται στην ενότητα" 
Έρμαν Έσσε, Psychologia Balnearia (Τα σχόλια ενός πελάτη των λουτρών του Μπάντεν), 1923

Gustav klimt, Water serpents 2, 1907

(Γιατί εκτιμάς τα παραμύθια και μπορείς να βρίσκεις σε αυτά τις αλήθειες της ζωής.)

Το τέλος του παραμυθιού, όπως το ...αποφάσισε ο συγγραφέας του.

"Μόλις η κόρη κράτησε τη μαγική πέτρα στο λευκό της χέρι, εκπληρώθηκε η ευχή που γέμιζε τόσο πολύ την καρδιά της. Η όμορφη κόρη εξαφανίστηκε, βυθίστηκε τελείως κι έγινε ένα με το δέντρο, κι έπιασε να φυτρώνει απ’ τον κορμό του σαν κλαδί καινούριο, ακμαίο, και γοργά να μεγαλώνει για να πάει ψηλά και να το φτάσει.

Τώρα, όλα ήταν όμορφα. Τώρα, ο κόσμος είχε τάξη. Τώρα, είχε μόλις βρεθεί ο Παράδεισος. Ο Πίκτορ δεν ήταν πια ένα γέρικο, βασανισμένο δέντρο· τώρα, τραγουδούσε δυνατά: Πικτόρια, Victoria.

Μεταμορφώθηκε. Κι επειδή, αυτή τη φορά, είχε φτάσει στη σωστή, στην αιώνια μεταμόρφωση, μπορούσε από κείνη τη στιγμή κι ύστερα να μεταμορφώνεται συνέχεια κι όσο ήθελε. Ακατάπαυστα κυλούσε το μαγικό ρεύμα του γίγνεσθαι μέσα στο αίμα του· αιώνια μπορούσε να συμμετέχει στη Δημιουργία της κάθε στιγμής.

Έγινε ελάφι, έγινε ψάρι, έγινε άνθρωπος, έγινε φίδι, σύννεφο, πουλί. Σε κάθε μορφή, όμως, ήταν ολόκληρος, ήταν ζευγάρι είχε φεγγάρι και ήλιο, είχε άντρα και γυναίκα μέσα του, σαν δίδυμο ποτάμι κυλούσε μέσα από τους τόπους, σαν διπλαστέρι έφεγγε στον ουρανό." (1922)

Έρμαν Έσσε, Οι μεταμορφώσεις του Πίκτορ, μτφ.Κ. Συντελή, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 37-38

Brahms Hungarian Dance No.4

click

Κόκκος άμμου

"If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite ....''
W. Blake

(Στο έργο αυτό ο W. Blake απεικονίζει έναν 
πανίσχυρο δημιουργό που συλλογίζεται 
τον κόσμο που έχει "σφυρηλατήσει".)
William Blake, προμετωπίδα στο The Song of Los

«To see a world in a grain of sand,

And a heaven in a wild flower,

Hold infinity in the palm of your hand,

And eternity in an hour.»

 William Blake, Songs of Innocence and Experience (απόσπ.)

«Για να δεις τον κόσμο σ’ ένα κόκκο άμμου

Και τον παράδεισο σ’ ένα αγριολούλουδο,

Κράτησε το άπειρο στην παλάμη του χεριού σου

Και την αιωνιότητα σε μια ώρα.»

Mozart - Piano Concerto No.21 !!!

click

Άχρονη διάρκεια

Pablo Picasso, Garçon à la pipe, 1905

[...H απουσία είναι μια γοητευτική ύπαρξη που με έχει στο χέρι και με κάνει ό, τι θέλει, χωρίς έλεος. Για να το πω πιο απλά, η απουσία είναι σαν μια ακτίνα περιστρεφόμενου προβολέα που τεμαχίζει τα δευτερόλεπτα σε όλο και πιο λεπτές φέτες και με συμβουλεύει να την αφουγκραστώ καλύτερα.]

"Δεν υπάρχει απόλυτος χρόνος. Ο Τζιμ κι εγώ ήμασταν θαλασσοπόροι αμέτρητων χρόνων. Ούτε ένας από αυτούς δεν είναι αμελητέος, έχουμε τη λεπτότητα να τους ζούμε σιωπηλά, όλους μαζί κάθε φορά. Προφανώς επειδή λειτουργούμε μ΄ αυτόν τον τρόπο γίναμε και δολοφόνοι αναμνήσεων. Το ότι καταφέραμε να φιλοτεχνήσουμε τους κήπους του παρόντος και του μέλλοντος το οφείλουμε στο γεγονός ότι είμαστε καλοί και ξέρουμε να σιωπούμε.

Όλο και πιο πολύ πείθομαι ότι ο Τζιμ είναι ιδιοφυΐα. Και η δήλωση αυτή δεν είναι ούτε υπερβολική ούτε υπερφίαλη. Έτσι απλά. Η ιδιοφυΐα είναι ένα πρόσωπο που ελκύει την καταγωγή του απευθείας από το θείο, το ιερό, δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους, εκτός κι αν η τρέλα της την ωθήσει να αιχμαλωτίσει κάποιον. Τρέλα ή ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα ή τρέλα, σημασία έχει ότι επέλεξε αυτόν τον άντρα.
Μετά το δείπνο ο Τζιμ ανάβει τελετουργικά το πούρο του. Εύκολα φαντάζεται κανείς ότι πρόκειται για μια μικρή τελετουργία. Ένας ξιφομάχος που δίνει μια γευστική μονομαχία, απ’ όπου αναδίδεται ένας μπλε καπνός. Ο Τζιμ σημειώνει με μεγάλη ταχύτητα στο μικρό κόκκινο μπλοκάκι και πότε πότε τινάζει αφηρημένα με την άκρη του δείκτη λίγη στάχτη. Μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο ζαρώνει το στόμα του γύρω από μια πηγή καθαρής απόλαυσης, την απόλαυση του αγωνιστή που είναι κοντά στη νίκη. Ο καφετής κύλινδρος του πούρου, υπακούοντας στις ρουφηξιές του καπνιστή, ολοένα κονταίνει, λάμπει και σβήνει, ροδίζει και σβήνει, κι είναι ωραίο να βλέπεις και να φαντάζεσαι: το πούρο μοιάζει μ’ ένα κομμάτι χρόνου που λίγο λίγο ροκανίζει και τρώει κάθε έννοια διάρκειας. Πόσα λεπτά χρειάζονται ακόμη στο στόμα του άντρα, που είναι συνάμα σφριγηλό και τρυφερό, για να τελειώσει, δηλαδή να καταναλώνει το μυστικό των μυστικών της άχρονης διάρκειας που μας ενώνει, εκείνον κι εμένα;"
Dominique Rolin,“Journal amoureux”

"You'd Be So Nice To Come Home To"

click here

Lacrimae rerum

"sunt lacrimae rerumet mentem mortalia tangunt"

Pablo Picasso, Femme aux Bras Croisés, 1901

"Τρία χρόνια μπορεί να σου φαίνονται πολύς καιρός για να ανακαλέσεις στη μνήμη σου, αλλά, όταν ζεις στη φυλακή και στη ζωή σου δεν υπάρχει κανένα γεγονός παρά μονάχα θλίψη, τότε δεν μπορείς να υπολογίσεις το χρόνο, παρά μονάχα με τον παλμό του πόνου και να τον καταγράψεις σε στιγμές πίκρας. Δεν έχεις τίποτε άλλο να σκεφτείς. Το να υποφέρουμε, όσο κι αν αυτό σου φανεί παράξενο, είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνουμε, γιατί είναι και ο μόνος τρόπος για να αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί. Η ανάμνηση όσων υποφέραμε είναι απαραίτητη σαν δικαιολογία, σαν απόδειξη της ίδιας μας της ύπαρξης. Ανάμεσα σε μένα και τη χαρά ανοίγεται ένα κενό τόσο βαθύ όσο ανάμεσα σε μένα και στην πραγματικότητα της χαράς."

"Θυμήσου ακόμα ότι πρέπει να σε γνωρίσω, ίσως και οι δυο μας να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Για σένα δεν έχω παρά αυτό το τελευταίο πράγμα να πω· μη φοβάσαι το παρελθόν. Αν ο κόσμος σου λέει ότι είναι αμετάκλητο, μην το πιστέψεις. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι παρά μια στιγμή στα μάτια του Θεού, κάτω από το βλέμμα του οποίου πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε. Χρόνος και διάστημα, διαδοχή και έκταση, δεν είναι παρά συμπτωματικές συνθήκες της σκέψης. Η φαντασία μπορεί να τις υπερβεί και να κινηθεί σε ελεύθερες σφαίρες ιδανικής ύπαρξης. Όμως, και τα πράγματα, στη βαθύτερη ουσία τους, είναι εκείνο που επιλέγουμε να τα κάνουμε να είναι. Ένα πράγμα είναι ανάλογα με την οπτική γωνία που το βλέπουμε. «Εκεί που οι άλλοι», λέει ο Μπλέικ, «δεν βλέπουν παρά το χάραμα να φτάνει από τους λόφους, εγώ βλέπω τους γιους του Θεού να φωνάζουν από χαρά»."

Oscar Wilde, "De profundis", εκδ. Κάκτος, σελ.34,164

Brahms Symphony No.3 Poco Allegretto

" If music be the food of love, play on"

λεπτομέρεια από "An Angel in Green with a Vielle"

(Francesco Napoletano;)
The National Gallery, London

"Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο." (Σαίξπηρ)

Mozart, Concerto for piano and orchestra No. 04  

ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ..."ΑΓΓΕΛΟΥΣ" !

click here

                                               DUKE ORSINO:

If music be the food of love, play on;

Give me excess of it, that, surfeiting,

The appetite may sicken, and so die.

That strain again! it had a dying fall:

O, it came o'er my ear like the sweet sound,

That breathes upon a bank of violets,

Stealing and giving odour! Enough; no more:

'Tis not so sweet now as it was before.

O spirit of love! how quick and fresh art thou,

That, notwithstanding thy capacity

Receiveth as the sea, nought enters there,

Of what validity and pitch soe'er,

But falls into abatement and low price,

Even in a minute: so full of shapes is fancy

That it alone is high fantastical.

Από τη "Δωδεκάτη Νύχτα" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, 1602

"Και πες μου ότι αυτό είναι όνειρο..."

Monteverde Angel, 1882

"Φρόντισε με στοργή κάθε του πληγή κι έπειτα έγειρε στο ζεστό του στήθος. Ο άγγελος κοιμόταν σε ύπνο ήρεμο. Κάποτε η ανάσα του γινόταν βιαστική και κατέληγε σε μικρό αναστεναγμό. Έμεινε εκεί, με το αυτί κολλημένο στην καρδιά του αγγέλου της να την ακούει να χτυπά μελαγχολικά. Βυθίστηκε στο ρυθμικό της πηγαινέλα. Έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να ακολουθεί τα χνάρια των χτύπων της. Στην αρχή δειλά, σαν παιχνίδι …μα σε λίγη ώρα με αγωνία και με μια ανεξήγητη επιθυμία να συντονίσει τους δικούς της παλμούς με αυτή. Είχε πάρει να νυχτώνει, όταν ένιωσε πια πως η καρδιά της χτυπούσε στον ίδιο ακριβώς ρυθμό με την καρδιά του ουρανοδρόμου πρίγκιπα.

Ήταν τόση η ευτυχία της που ζήτησε από τον θεό, αν αυτό ήταν όνειρο που θα σκόρπιζε στο φως της μέρας, να πέθαινε πριν ξημερώσει. ...Και ο καλός θεός την άκουσε..." (απόσπασμα) από celia.g.

Άλλα σχετικά:   αποσπ. 1 ... αποσπ. 3 

Tchaikovsky - Nutcracker: Pas De Deux

Παραλλαγή θλίψης

"Οίνος: Μα, ο Ύψιστος δεν είναι παντογνώστης;

Αγαθός: Ναι. Και είναι το μόνο πράγμα που πρέπει να μην ξέρει κι αυτός ο ίδιος, αφού είναι και Πανευτυχής."

Έντγκαρ Πόε

Auguste Rodin, The Burghers of Calais (λεπτομέρεια)

«Η ελευθερία είναι η δυνατότητα της ύπαρξης, όχι η υποχρέωση της ύπαρξης. Η θλιμμένη καρδιά μπορεί να χτυπάει: Συναντιέται με την ελευθερία. Η θλίψη γνωρίζει την ελευθερία, δεν επιβάλλει τίποτε.

Η ελευθερία είναι «μια παλιά μας γνώριμη», που δυσκολευόμαστε να την ανεχτούμε, απ’ ότι φαίνεται, εξίσου όσο και τη θλίψη και την ύπαρξη. Η θέληση παρεμβαίνει για να ρυθμίσει ή για να σταματήσει τους χτύπους της καρδιάς. Όλα τα συναισθήματα που θέλουν να κρίνουν, να υπηρετήσουν, να αντιπροσωπεύσουν, να αρνηθούν ή να χρησιμοποιήσουν την ελευθερία, δεν αφήνονται να παρασυρθούν από τη θλίψη, δεν «αφήνονται να ξεγελαστούν», στο βαθμό που αγνοούν την ελευθερία.

Σίγουρα η άγνοια δεν είναι απόλυτη, παρά μόνο στο απόλυτο μηδέν.

Σ’ ένα κόσμο που ασχολείται πυρετωδώς με το να υπολογίζει την ακριβή τιμή της χρησιμότητας, ανέχονται την ελευθερία, τη θλίψη και την ύπαρξη, όταν έχουν τη θεμιτή δικαιολογία ότι υπακούουν στους νόμους του τυχαίου, της αναγκαιότητας ή της εμπειρίας. Σέβονται τη θλίψη, αλλά θέλουν να τη διασκεδάσουν: «Τα ταξίδια κάνουν καλό στις ψυχικές οδύνες», λέει ο Λαρούς, του οποίου το τεράστιο έργο φανερώνει ένα κανονικό ντελίριο, μια επίμονη θέληση «να διώξουμε τις μαύρες σκέψεις». Για τη διασκέδαση της θλίψης, άφθονες συνταγές, διαλέγεις και παίρνεις: βαρύγδουπες ανακαλύψεις που μας διδάσκουν ότι, σημειωτέον, ο έρωτας είναι μίσος, ότι η θλίψη ξεκινάει από ένα παιδικό σύμπλεγμα, κλπ. Όση ενέργεια κι αν ξοδεύεται στην αναζήτηση του λάθους ή της αλήθειας, το διασκεδαστικό αποτέλεσμα ισοφαρίζει τις άλλες πλευρές της υπόθεσης. Οι καρικατούρες της θλίψης επιβάλλουν τον σεβασμό ή το γέλιο. Η γνώση της ελευθερίας δεν επιβάλλει τίποτε το χρήσιμο, και μάλλον της είναι δύσκολο να διακρίνει το χρήσιμο από το άχρηστο.»

« Όπως ο έρωτας, έτσι και τα απλοϊκά συναισθήματα αφήνονται να παρασυρθούν από τη θλίψη. Δεν αντιτάσσουν στη γνώση της ελευθερίας κανένα λόγο, είτε αδιάφορο είτε παθιασμένο. Είναι ευτυχισμένα, μπορούν να νιώσουν τις πιο δυνατές λύπες.

Τα συναισθήματα χωρίς ισχυρά κίνητρα “και χωρίς μεγάλες συνέπειες”, όπως η νοσταλγία, η συμπάθεια, η συμπόνια, η ανία, η γοητεία και το χιούμορ, είναι παραλλαγές της θλίψης που δεν θέλει να είναι εποικοδομητική.»

Rene Magritte, απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύτηκε στο La Carte d’ après nature (1955)

Beethoven Sonata No. 3 in C Major Op. 2 No. 3

Ρωσική ορχήστρα κόρνων και βιρτουόζος

Egon Schiele, Self Portrait, 1912

«Από την άλλη πλευρά, αυτό που κάνει τους ανθρώπους κοινωνικούς δεν είναι παρά η ανικανότητά τους ν’ αντέξουν τη μοναξιά τους και τον εαυτό τους όταν είναι μόνοι τους. Το εσωτερικό κενό και ο υπερκορεσμός είναι αυτά που τους εξωθούν στην κοινωνικότητα καθώς επίσης σε ξένες χώρες και σε ταξίδια. Το πνεύμα τους στερείται της ελαστικότητας που απαιτείται για να δώσει το ίδιο κίνηση στον εαυτό του· για το λόγο αυτό χρειάζεται διαρκή διέγερση έξωθεν, μάλιστα την πλέον ισχυρή, την διέγερση δηλαδή την προερχόμενη με όμοια προς αυτούς πλάσματα. Χωρίς αυτήν το πνεύμα τους βυθίζεται υπό την πίεση του ιδίου βάρους και περιπίπτει σ’ έναν θλιπτικό λήθαργο. Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι ο καθένας απ’ αυτούς δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα της ιδέας του ανθρώπου, ώστε χρειάζεται να συμπληρωθεί με τη βοήθεια άλλων για να προκύψει ένα λίγο πολύ ανθρώπινο συνειδέναι. Όποιος, αντίθετα, είναι ένας ολόκληρος άνθρωπος, ένας άνθρωπος κατ’ εξοχήν, αντιπροσωπεύει μία μονάδα και όχι ένα κλάσμα και αρκείται, άρα, στον εαυτό του.»

Arthur Schopenhauer, Αφορισμοί για την πρακτική σοφία της ζωής, μτφ. Δ.Υφαντής, εκδ. Ροές

Chopin "Heroic" Polonaise Op. 53

" Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι..."

"What old December’s bareness every where!"  click

τοιχογραφία (1480), Βατικανό

Sonnet 97

How like a winter hath my absence been

From thee, the pleasure of the fleeting year!

What freezings have I felt, what dark days seen!

What old December’s bareness every where!

And yet this time removed was summer’s time,

The teeming autumn, big with rich increase,

Bearing the wanton burden of the prime,

Like widow’d wombs after their lords’ decease:

Yet this abundant issue seem’d to me

But hope of orphans and unfather’d fruit;

For summer and his pleasures wait on thee,

And, thou away, the very birds are mute;

Or, if they sing, ’tis with so dull a cheer

That leaves look pale, dreading the winter’s near.

William Shakespeare

Mozart - String Quintet In G Minor !!! 

Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει

και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα·

πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη,

πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα!

Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι,

μεστό φθινόπωρο μέσα στο γέννημά του,

που όλο της άνοιξης το λάγνο βάρος φέρει,

σαν μήτρα πλήρης μες στο πένθος του θανάτου.

Τόση πληθώρα, αποκύημα της λύπης

ήταν για μένα, και καρπός χωρίς πατέρα·

το καλοκαίρι ξέρει εσένα, κι όταν λείπεις

όλα σωπαίνουν τα πουλιά στον άδειο αέρα.

Κι αν κελαηδήσουν, λένε πένθιμο κανόνα,

κι ωχρούν τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα.

μτφ. Διονύσης Καψάλης

Αγγέλου καρδιά

Michelangelo, David

"Έβγαλε και ακούμπησε προσεχτικά τις μεγάλες φτερούγες του δίπλα στο ξύλινο  κουτί που κρατούσε φυλαγμένη την καρδιά της Ινφάντας. Από το παράθυρο έμπαινε η θλίψη των έρημων σπιτιών και του δρόμου που δραπέτευε πίσω από τους λόφους. Τρύπωνε από το ραγισμένο τζάμι κι από τις χαραμάδες  που ο χρόνος δούλευε στους γέρικους τοίχους. Τον τύλιγε με την παγωμένη ανάσα της.  Με χέρια που έτρεμαν τοποθέτησε όλες του τις σκέψεις στο σεντούκι. Έγειρε στο σιδερένιο κρεβάτι. Ξεδίπλωσε τους πόνους του έναν έναν, κοιτώντας με άδεια μάτια το ταβάνι που επόπτευε το χωρίς τέλος μαρτύριό του. Η καρδιά του ζεστή έκαιγε το παγωμένο του σώμα. Παλλόταν ρυθμικά… Κάθε βράδυ στον ίδιο ρυθμό κι αυτός μάταια να ζει την ίδια αστόχαστη αγωνία … να την υποτάξει, να τη νικήσει, να τη σταματήσει…" από celia g. (απόσπασμα)

Bach - Harpsichord Concerto No.5 in F !!!