"Θα ζήσεις δεμένος, κρατώντας από την άκρη..."

İbrahim ÇALLI - Sanatçı Detayı

Δεν θα δεθείς με τίποτα έτσι στα τυφλά.

«Αν δεν υπάρχει αυτό δεν μπορώ να ζήσω» δεν θα πεις.

Δεν θα πεις.

Γιατί μπορείς να ζήσεις.

Δεν χρειάζονται τέτοια τυποποιημένα λόγια,

Δεν θα αγαπήσεις πολύ, ας πούμε. Εάν ο άλλος σε αγαπήσει λιγότερο, θα πληγωθείς.

Και τις περισσότερες φορές ο άλλος σε αγαπάει λιγότερο,

Από όσο τον αγαπάς εσύ.

Αν δεν αγαπήσεις πολύ, δεν πονάς πολύ.

Αν δεν διεκδικήσεις κάτι πολύ, δεν θα ανήκεις και πολύ σε κάτι,

Το κτήριο στο οποίο δουλεύεις, το γραφείο σου, το τηλέφωνο σου, την κάρτα σου,

Ακόμη και το χέρι σου, το πόδι σου, δεν πρέπει να το διεκδικήσεις πολύ,

Θα συμπεριφέρεσαι σαν να μην είναι δικά σου.

Αν δεν έχεις πολλά πράγματα, δεν φοβάσαι να τα χάσεις

Θα συμπεριφέρεσαι σαν να μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτά.

Δεν θα έχεις πολλά έπιπλα στο σπίτι σου.

Θα μπορείς να περπατάς άνετα.

Αν σώνει και καλά θέλεις να διεκδικήσεις κάτι,

Να διεκδικήσεις τους ορίζοντες.

Να διεκδικήσεις τον ουρανό,

Τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα…

Για παράδειγμα το αστέρι του βορρά θα είναι δικό σου,

«Είναι δικό μου», θα λες. «Δικό μου».

Αν σώνει και καλά θέλεις να ανήκεις σε κάτι, θα ανήκεις στα χρώματα,

Στο πορτοκαλί ας πούμε, ή στο ροζ.

Είτε θα ανήκεις στον παράδεισο.

Θα ζεις χωρίς να διεκδικείς πολύ και χωρίς να ανήκεις πολύ,

Σαν να θα έχεις την ζωή για πάντα δική σου και σαν να θα την χάσεις ανά πάσα στιγμή.

Θα ζήσεις δεμένος, κρατώντας από την άκρη.

Can Yücel *

*Ο Τζαν Γιουτζέλ (Can Yücel) (Κωνσταντινούπολη, 1926 - Ντάτσα 1999) ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους Τούρκους ποιητές του 20ού αιώνα. Γνωστός για την απλή και ειλικρινή (και μερικές φορές αγενή) γλώσσα των ποιημάτων του.

Δύναμη;

-Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμή του πάνω σε έναν άλλο, Ουίνστον;

Ο Ουίνστον σκέφτηκε:

-Κάνοντάς τον να υποφέρει, είπε.

-Ακριβώς. Κάνοντάς τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί.

Αν δεν υποφέρει, πώς μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;

Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση.

Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ. 

Τζώρτζ Όργουελ, "1984 '' 

Tom Waits, Invitation to the blues

Ψυχή και περιέργεια

"Δε νομίζεις ότι το κουράγιο και η περιέργεια μοιάζουν μεταξύ τους;" είπε η Μαγιού Κασαχάρα. ''Όπου υπάρχει ψυχή υπάρχει και περιέργεια κι όπου υπάρχει περιέργεια υπάρχει και ψυχή. Δεν έχω δίκιο;"

''Χμ, μπορεί να έχουν κάποια ομοιότητα'' είπα.''Μπορεί να έχεις δίκιο, σε ορισμένα πράγματα μπορεί να συμπίπτουν.''

''Όπως όταν μπαίνεις απρόσκλητος στις ξένες αυλές, ας πούμε.''

''Ναι, κάπως έτσι'' είπα βάζοντας άλλη μια καραμέλα λεμόνι στη γλώσσα μου.''Όταν μπαίνεις κρυφά στην αυλή κάποιου, αυτό σημαίνει πως η περιέργεια και η ψυχή συνεργάζονται. Η περιέργεια μπορεί να βγάλει την ψυχή από την κρυψώνα της μερικές φορές, μπορεί ακόμα και να την ενεργοποιήσει. Όμως η περιέργεια συνήθως εξανεμίζεται. Αυτό που κρατάει είναι η ψυχή. Η περιέργεια είναι σαν ένα περιστασιακό φιλαράκι που δεν εμπιστεύεσαι. Σε ερεθίζει λίγο στην αρχή και μετά σε αφήνει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου  - με όση ψυχή σου απομένει.''

Haruki Murakami, (The Wind-Up Bird Chronicle) Το Κουρδιστό Πουλί, εκδ. Ωκεανίδα

Mozart, Fantasy in D Minor, K.397

"If the world was mine, I'd paint it gold and green"

painting (detail), photo by celia.g.

Αλαζονεία

Οι αλαζόνες είναι φυλακισμένοι μέσα στη δική τους ηλιθιότητα, Αχίγια. Λένε παράξενα πράγματα, τα οποία προέρχονται από τις σκέψεις που τους ξεγελούν ασταμάτητα. Συχνά νομίζουν πως είναι «καλοί άνθρωποι». Έχουν την τάση να αποδίδουν στον εαυτό τους ένα σωρό αρετές, ικανότητες και διδασκαλίες που τους πείθουν ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους ανθρώπους. Όλα αυτά μεταφράζονται σε ένα αληθινό κελί φυλακής, αόρατο μεν, αλλά απόλυτα επαρκές για να τους κάνει να λένε ανοησίες. Όταν τέσσερις ματαιόδοξοι άνθρωποι μεταφέρουν ένα πτώμα στον τάφο, στην ουσία οι νεκροί είναι πέντε. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει από μια τέτοια αίσθηση ανωτερότητας είναι ότι ο τύπος αυτού του ανθρώπου, ενώ διατηρεί τις απαράδεκτες αυτές θέσεις, είναι καταδικασμένος να ζει αποκλειστικά μέσα στα δεδομένα αυτής της πραγματικότητας, κλείνοντας έτσι έναν θλιβερό και φαύλο κύκλο, ο οποίος τροφοδοτεί διαρκώς την ανοησία του.

Οι αλαζόνες είναι οπωσδήποτε και ανόητοι, επειδή εκτιμούν τα πάντα ανάλογα με τα δικά τους μέτρα. Όλα είναι καλά ή κακά ανάλογα με το πώς φαίνονται σε αυτούς. Η ζωή τους είναι μια άχαρη ρουτίνα, γιατί συγκρίνουν διαρκώς τον εαυτό τους με τους άλλους· βασίζουν τις αποφάσεις τους στη διαστρεβλωμένη εικόνα που προσλαμβάνουν από τον περίγυρό τους. Οι αλαζόνες ζουν μέσα σε βάσανα, γιατί έχουν αντικαταστήσει την εσωτερική ανάπτυξη με γελοίους ανταγωνισμούς, θέλοντας να υπερέχουν απέναντι στους άλλους· με τον τρόπο αυτό βρίσκονται διαρκώς σε ένταση και σπουδή. Αυτή η βιασύνη, αυτή η μανία δεν τους επιτρέπει  ν’ απολαμβάνουν όσα έχουν στη διάθεσή τους. Μη μπορώντας, λοιπόν, να είναι ευτυχισμένοι, αρρωσταίνουν. Για το λόγο αυτόν οι φιλοδοξίες τους είναι πάντα χαμηλές: υλιστικές, ασήμαντες, μηδαμινές, έστω κι αν συμμετέχουν στον κόσμο του πνεύματος. Έρχονται με όλα τα σκουπίδια τους κι εξακολουθούν να κάνουν τα ίδια λάθη, με συνέπεια να μην είναι σε θέση να κατανοήσουν απολύτως τίποτε. Οι πνευματικές τους πρακτικές γίνονται μια χονδροειδής κοροϊδία, της οποίας τα βασικά θύματα είναι αυτοί οι ίδιοι.

Luis Espinoza, Chamalu: The Shamanic way of the heart 

(Ο δρόμος της καρδιάς των Σαμάνων των Άνδεων), εκδ. Καστανιώτη, σελ.50,51

Budamara

Bubamara: τραγούδι του Goran Bregovic 

από την ταινία «Μαύρη γάτα, άσπρη γάτα» του Emir Kusturica

Goran Bregovic, Bubamara  

"Λίγο είναι το τίποτα;"

Όποιος δεν ευφραίνεται από το δροσερό κόασμα των βατράχων, δεν ευφραίνεται κατά βάθος ούτε από το κελάηδισμα του αηδονιού.  *!

Paul Klee, Forgetful Angel 

Για τον ποιητή δεν υπάρχει πάνω και κάτω. Ο ποιητής βρίσκεται στο πριν από την πτώση κόσμο όπου «τα πάντα καλά λίαν». Το φίδι (η διάνοια της ιδιοτέλειας) που με τη διχαλωτή του γλώσσα, τη γλώσσα του δυϊσμού, μίλησε για το «πάνω», αυτό δημιούργησε και το «κάτω». Το «κάτω» δεν υπάρχει παρά μόνο από τη στιγμή που δημιουργείται το «πάνω».

[…………………………………………………………………]

Όπου η αίσθηση του πόνου είναι μικρή, εκεί και η αίσθηση της ηδονής είναι μικρή. Όπου η αίσθηση του πόνου αυξάνει, εκεί και η αίσθηση της ηδονής αυξάνει. Όπου η αίσθηση του πόνου είναι μεγάλη, εκεί και η αίσθηση της ηδονής είναι μεγάλη.

Για τη φύση το κάθε τι (επειδή παίρνει από τη ζωή ακριβώς όσα δίνει) είναι ίσο με το κάθε τι. Για τη φύση τίποτε δεν είναι μικρό, τίποτε δεν είναι μεγάλο.

Οι άνθρωποι υποφέρουν από τη θορυβώδη φαντασμαγορία μιας απατηλής και ανύπαρκτης ιεραρχίας με την οποία διαρκώς διαπράττουν μοιχεία απατώντας τον εαυτό τους και τη ζωή με το δήθεν ανώτερο. Από τη μοιχεία αυτή θα τους απάλλασσε η γνώση πως δεν υπάρχει ανώτερο και κατώτερο, πως από την πόρτα που ανοίγει κανείς για το ανώτερο, από κείνη είναι που μπαίνει και το κατώτερο. Και δεν μπορείς να αντέξεις να είσαι άγγελος αν δεν μπορείς να είσαι ψωριασμένο σκυλί. Και δεν μπορείς να είσαι το παν, αν δεν μπορείς να είσαι τίποτα. Κι αυτός που ζει μια μεγάλη -θεϊκή- ζωή, αυτός πεθαίνει μ’ ένα μεγάλο -θεϊκό-  θάνατο. Ή όπως θα ‘λεγε ένα παιδί, αυτός που ζει λίγο πεθαίνει λίγο κι αυτός που ζει πολύ πεθαίνει πολύ.

Γιάννης Υφαντής, Αθανάτου Μνήμης Σημεία, σελ. 105,106, εκδ.Ροές

"ἐπὶ ἐρημίαις πλανώμενοι..."

φωτ. celia g., 2014
"ἀγχιθανὴς, ἀγχίθεος, ἀγχινεφὴς κι ἀεροβάτης μόνος"

"Να `χα κι ένα μπλε ποδήλατο... να `πιανα το φως...!"

"Να `χα κι ένα μπλε ποδήλατο

να `πιανα το φως κι άντε φύλα το.

Να `πιανα το φως και να `βγαινα

στην Αμερική!"

Angelo Debarre, Swing Gitan

"The love me or die" *!

"I studied evil, I can't deny,

Was a hoodoo charm called a Love Me or Die,..."

C.W. Stoneking, The Love Me Or Die

Τη μέρα..."ήλιος" και τη νύχτα..."άστρα"!

"All happiness or unhappiness solely depends upon the quality of the object to which we are attached by love."

"Εξάλλου, όλα’ αυτά τα δεινά φαίνονταν να προέρχονται από το ότι όλη η ευδαιμονία ή όλη η κακοδαιμονία μας εξαρτάται μόνο από αυτό: από το ποιόν του αντικειμένου με το οποίο συνδεόμαστε από αγάπη. Πράγματι, ένα αντικείμενο που δεν εμπνέει αγάπη δεν προκαλεί ούτε αντιδικίες, ούτε λύπη αν τύχει και χαθεί, ούτε φθόνο αν το έχει άλλος, ούτε φόβο ή μίσος, με λίγα λόγια, καμία συγκίνηση. Κι αυτά ακριβώς όλα τα προκαλεί μόνο η αγάπη των φθαρτών πραγμάτων, όπως δηλαδή όλα όσα μόλις αναφέραμε. Αλλά η αγάπη για ένα πράγμα αιώνιο και άπειρο μόνο με χαρά τρέφει τα ενδόμυχα της ψυχής, και με χαρά μη αναμεμειγμένη με κανενός είδους λύπη, κάτι άκρως επιθυμητό, που αξίζει να το αναζητάμε με όλη μας τη δύναμη."

Baruch Spinoza, Πραγματεία για τη διόρθωση του νου

"Desire is the essence of a man."   *!

Henry Purcell, Rondo from Abdelazer Suite (piano)

"Der Geier"

Ήταν ένας γύπας και με τσιμπούσε στα πόδια. Αρβύλες και κάλτσες τις είχε κιόλας σκίσει. Τώρα τσιμπούσε μάλιστα και στα ίδια τα πόδια. Έκανε μια επίθεση, μετά πετούσε ήσυχα γύρω μου και ξανάρχιζε τη δουλειά. Πέρασε ένας κύριος, είδε για λίγο τι γινόταν και ρώτησε γιατί υπομένω τον γύπα. «Είμαι απροστάτευτος», είπα εγώ, «Ήρθε και άρχισε να τσιμπά. Ήθελα βέβαια να τον κυνηγήσω, δοκίμασα μάλιστα και να τον πνίξω, αλλά ένα τέτοιο ζώο έχει μεγάλες δυνάμεις. Πήγε μάλιστα να χιμήξει κιόλας στο πρόσωπό μου, γι’ αυτό θυσίασα καλύτερα τα πόδια. Αλλά αυτά έχουν τώρα σχεδόν ξεσκιστεί». «Να αφήνεστε να βασανίζεστε έτσι!», «Μια ντουφεκιά και πάει ο γύπας». «Έτσι είναι;» ρώτησα εγώ, «και θέλετε να το αναλάβετε εσείς αυτό;». «Ευχαρίστως», είπε ο κύριος, «Πρέπει μόνο να πάω στο σπίτι να φέρω το ντουφέκι μου».  «Μπορείτε να με περιμένετε ακόμη μισή ώρα;». «Αυτό δεν το ξέρω», είπα εγώ και κοκάλωσα για μια στιγμή από τον πόνο. Μετά είπα: «Σας παρακαλώ, δοκιμάστε το οπωσδήποτε». «Καλά», είπε ο κύριος, «θα βιαστώ». Ο γύπας άκουγε ήσυχος κατά τη διάρκεια της συζήτησης και γύριζε τα μάτια του ανάμεσα σε μένα και στον κύριο. Τώρα εγώ έβλεπα πως τα είχε καταλάβει όλα. Πέταξε ψηλά, έσκυψε βαθιά πίσω για να πάρει αρκετή φόρα και έμπηξε τότε σαν ακοντιστής το ράμφος του μέσα στο στόμα μου, βαθιά μέσα μου. Πέφτοντας πίσω αισθανόμουν με ανακούφιση πως αυτός πνιγόταν χωρίς σωτηρία μέσα στο αίμα μου, που γέμιζε όλα τα βάθη και πλημμύριζε όλες τις όχθες.

Franz Kafka, Η απόρριψη, μετ. Γιώργος Βαμβαλής, εκδ. Επίκουρος, σελ. 59

Klaus Nomi, The cold song (from Purcell's "King Arthur" !!!)

"Dark eyes"

Louis Armstrong, "Ochi Chernyie" (Dark eyes)- click 

"Nature can do no more"

Ryan Pickart

"Nature can do no more

She has fulfilled her Dyes

Whatever Flower fail to come

Of other Summer days

Her crescent reimburse

If other Summers be

Nature's imposing negative

Nulls opportunity" 

 by Emily Dickinson

Δώδεκα αιώνες-χειμώνες, μία μέρα και 33 δευτερόλεπτα...

Stephane Wrembel - Bistro Fada

"κεφαλὴ ἀποτετμημένη"

celia g.

"Εἴ ποτε εἶδες χεῖρα ἀποκεκομμένην ἢ πόδα ἢ κεφαλὴν ἀποτετμημένην, χωρίς πού ποτε ἀπὸ τοῦ λοιποῦ σώματος κειμένην˙ τοιοῦτον ἑαυτὸν ποιεῖ, ὅσον ἐφ ἑαυτῷ, ὁ μὴ θέλων τὸ συμβαῖνον καὶ ἀποσχίζων ἑαυτὸν ἢ ὁ ἀκοινώνητόν τι πράσσων. ἀπέῤῥιψαί πού ποτε ἀπὸ τῆς κατὰ φύσιν ἑνώσεως˙ ἐπεφύκεις γὰρ μέρος˙ νῦν δὲ σεαυτὸν ἀπέκοψας. ἀλλ ὧδε κομψὸν ἐκεῖνο, ὅτι ἔξεστί σοι πάλιν ἑνῶσαι σεαυτόν. τοῦτο ἄλλῳ μέρει οὐδενὶ θεὸς ἐπέτρεψεν, χωρισθέντι καὶ διακοπέντι πάλιν συνελθεῖν, ἀλλὰ σκέψαι τὴν χρηστότητα ᾗ τετίμηκε τὸν ἄνθρωπον˙ καὶ γὰρ ἵνα τὴν ἀρχὴν μὴ ἀποῤῥαγῇ ἀπὸ τοῦ ὅλου ἐπ αὐτῷ ἐποίησε, καὶ ἀποῤῥαγέντι πάλιν ἐπανελθεῖν καὶ συμφῦναι καὶ τὴν τοῦ μέρους τάξιν ἀπολαβεῖν [ἐποίησεν]."
Μάρκος Αὐρήλιος, Τὰ εἰς ἑαυτόν