L'esprit de l'escalier...

Pugnani /Kreisler, Preludium and Allegro (Itzhak Perlman)

Αληθείς παραστάσεις

Boris Bilinsky (Moldovan, 1900-1948), Self-portrait, 1921

“Η σημασία για την ανθρώπινη ζωή να έχει κανείς αληθείς πεποιθήσεις σχετικά με γεγονότα είναι κάτι αξιοσημείωτο. Ζούμε σε έναν κόσμο πραγματικοτήτων, οι οποίες μπορεί να είναι απείρως χρήσιμες ή απείρως επιβλαβείς. Παραστάσεις που μας διευκρινίζουν ποιες από αυτές μπορούμε να προσδοκούμε ότι θεωρούνται αληθείς σε αυτή την πρωταρχική σφαίρα της επαλήθευσης. Και η επιδίωξη τέτοιων παραστάσεων είναι ένα πρώτιστο ανθρώπινο καθήκον. Η κατοχή της αλήθειας πόρρω απέχει από το να είναι αυτοσκοπός, αποτελεί μόνο ένα προκαταρκτικό μέσο σε σχέση με άλλες ζωτικές ικανοποιήσεις. […] “Αλήθεια” είναι το όνομα για οποιαδήποτε παράσταση θέτει τη διαδικασία επαλήθευσης σε κίνηση “χρήσιμη” είναι το όνομα για την ολοκληρωμένη λειτουργία της στην εμπειρία. Οι αληθείς παραστάσεις δε θα πρέπει ποτέ να θεωρούνται απομονωμένες ή να αποκτούν ένα γενικό όνομα, και ιδιαίτερα ένα όνομα που να υποδηλώνει αξία, εκτός εάν έχουν υπάρξει χρήσιμες εξαρχής.’’

Ουίλιαμ Τζέιμς, Πραγματισμός, μτφρ. Χ. Σταματέλος, Αθήνα 2006, σ. 196-197

"...the sacrament of life"

Axel Geis (German, b. 1970), Mann im Dunkeln 

(Γκουίντο:)

Τ’ άγιο μυστήριο της ζωής είναι η Αγάπη˙ 

όπου αρετή δεν ήταν, την αρετή φέρνει˙

καθάριους κάνει τους ανθρώπους

από όλα τα πρόστυχα μιάσματα του κόσμου˙

είν’ η φωτιά που το χρυσάφι

απ’ τη σκουριά καθαρίζει˙

είναι τ’ ανεμιστήρι, που το στάρι 

απ’ το άχυρο ξεχωρίζει˙

είν’ η άνοιξη, που την αθωότητα κάνει

σε παγερή γης σα ρόδο ν’ ανθίζει.

Επέρασε ο καιρός, που περπατούσε

ο Θεός μαζί με τους ανθρώπους,

όμως τη θέση του έχει πάρει,

εικόνα δική του η Αγάπη.

Άντρας που αγαπά μια γυναίκα,

και του Θεού το μυστικό ξέρει και του κόσμου.

Ούτε ένα σπίτι δεν υπάρχει

τόσο ταπεινό ή τιποτένιο,

που να μη μπει σ’ αυτό η Αγάπη,

καρδιές καθάριες αν το κατοικούνε˙

μα αν ματωμένος φόνος

σε παλατιού χτύπησε πύλη

και του ανοίξαν και μέσα μπήκε,

η Αγάπη σέρνεται έξω,

σα λαβωμένο πλάσμα, και πεθαίνει.

Αυτή είν’ η τιμωρία, 

που βάζει ο Θεός στην αμαρτία.

Ο αμαρτωλός δεν μπορεί ν’ αγαπήσει.

(Απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, "Η Δούκισσα της Πάδουας" και πιο συγκεκριμένα από τον διάλογο του νεαρού Γκουίντο Φερράντι με τον ηλικιωμένο κόμη Μοραντσόνε.) 

Oscar Wilde, “Η Δούκισσα της Πάδουας”, εκδ. Γκοβόστη, μετ. Στ. Σπηλιωτόπουλος, σελ. 65

"O Eremita da Serra Negra"

Wayne Thiebaud (American, b. 1920), Clown, Oil on panel (1972)

"Αν αισθάνομαι κάτι , το αισθάνομαι ακαθόριστα στην εικόνα οποιουδήποτε πλάσματος προβάλλει μέσα μου. Στον εαυτό μου υποκατέστησα τα όνειρά μου. Καθένας είναι μόνο το όνειρο του εαυτού του. Εγώ δεν είμαι ούτε καν αυτό.[…] Ποτέ δεν έμαθα τι αισθανόμουν. Όταν μου μιλούσαν για τη μια ή την άλλη συγκίνηση και μου την περιέγραφαν, πάντοτε ένιωθα ότι περιέγραφαν κάποιο πράγμα της ψυχής μου, αλλά όταν το σκεφτόμουν, αμφέβαλλα πάντα. Αυτό που αισθάνομαι ότι είμαι, ποτέ δεν ξέρω αν είμαι έτσι πραγματικά, ή αν απλώς νομίζω πως είμαι έτσι. Είμαι ένα πρόσωπο των θεατρικών μου έργων."

Fernando Pessoa, Ο ερημίτης του μαύρου βουνού, σελ. 44, εκδ. Νεφέλη

1070...

"Η καθαρή και απλή αλήθεια σπάνια είναι καθαρή και ποτέ δεν είναι απλή."

Johannes Brahms, Hungarian Dance No.5  (David Garrett)