Έπλασα ηχώ και άβυσσο

Diego Rivera, Self portrait with Broad-Brimmed Hat

Με το να σκέφτομαι, έπλασα για τον εαυτό μου ηχώ και άβυσσο. Βαθαίνοντας πολλαπλασιάστηκα. Το πιο μηδαμινό συμβάν – μια αλλαγή που γεννιέται από το φως, το στριφογυριστό πέσιμο ενός φύλλου, ένα κιτρινισμένο πέταλο λουλουδιού που κόβεται, μια φωνή απ’ την άλλη μεριά του τοίχου, ή τα βήματα αυτού που μιλάει δίπλα σ’ έναν άλλον που μάλλον τον ακούει. Η μισάνοιχτη πορτούλα του γέρικου κήπου, η εσωτερική αυλή με τις κάμαρες της ανάμεσα στα σπίτια που στριμώχνονται κάτω από το φεγγάρι – όλα αυτά, που δεν μου ανήκουν, κρατούν τους ευαίσθητους στοχασμούς μου δέσμιους του αντίλαλου και της νοσταλγίας. Σε καθεμιά απ’ αυτές τις συγκινήσεις είμαι κι ένας άλλος, κάθε αόριστη εντύπωση με ανανεώνει οδυνηρά.

Ζω εντυπώσεις που δεν μου ανήκουν, αναλώνομαι σε παρατηρήσεις, είμαι ένας άλλος, ακόμα και με τον τρόπο που είμαι εγώ.

Έπλασα μέσα μου διάφορα πρόσωπα. Δημιουργώ αδιάκοπα αυτά τα πρόσωπα. Κάθε μου όνειρο, με το που το ονειρεύομαι, βρίσκεται αναπόφευκτα ενσαρκωμένο από κάποιον άλλο, που αρχίζει να το ονειρεύεται, αυτός πλέον κι όχι εγώ.

Για να δημιουργήσω τον εαυτό μου, τον κατέστρεψα· εξωτερικεύτηκα τόσο πολύ μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό, που μέσα μου υπάρχω πια μόνο εξωτερικά. Είμαι η ζωντανή σκηνή απ’ όπου περνούν διάφοροι ηθοποιοί και παίζουν διάφορα έργα.

Fernando Pessoa, αποσπ. "Το βιβλίο της ανησυχίας"

Handel -  Sarabande