Margaret
Do you
believe in God?
Faust
My darling,
who dare say:
‘I
believe in God’?
Choose
priest to ask, or sage,
The answer
would seem a joke, would it not,
Played on
whoever asks?
Margaret
So, you don’t
believe?
Faust
Sweetest
being, don’t misunderstand me!
Who dares
name the nameless?
Or who
dares to confess:
‘I believe
in him’?
Yet who, in
feeling,
Self-revealing,
Says: ‘I
don’t believe’?
The all-clasping,
The all-upholding,
Does it not
clasp, uphold,
You: me,
itself?
Don’t the
heavens arch above us?
Doesn’t
earth lie here under our feet?
And don’t
the eternal stars, rising,
Look down
on us in friendship?
Are not my
eyes reflected in yours?
And don’t
all things press
On your
head and heart,
And weave,
in eternal mystery,
Visibly: invisibly,
around you?
Fill your
heart from it: it is so vast,
And when
you are blessed by the deepest feeling,
Call it
then what you wish,
Joy! Heart!
Love! God!
I have no
name
For it! Feeling
is all:
Names are
sound and smoke,
Veiling Heaven’s bright glow.
Goethe, "Faust"
(Part I, Scene
XVI: Martha’s Garden, 3426-3458)
πηγή: poetryintranslation.com
 |
| Ary Scheffer, Faust and Marguerite in the Garden |
«Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;…
Ποιος
τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;»
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
[.....................................................................................]
Εάν είμαι άνθρωπος, κατά την έννοια ότι έχω συνείδηση των ορίων μου
και επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα του όντος, δεν είναι δυνατόν να δώσω
άλλη απόκριση στην ερώτηση της Μαργαρίτας. Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, ναι! πιστεύω
στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι
που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει
αυτόματα έξω από τα όριά της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες. Όταν στην
ερώτηση αποκριθώ, όχι! δεν πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι
στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός.
Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όριά της με την παρατήρηση: διότι
λες ανοησίες. Τι απομένει να αποκριθώ; Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο, που
γεννά την ανεξάντλητη γονιμότητα του προβλήματος. Το πνεύμα και το νεύμα του
Γκαίτε είναι το εξής. Ό,τι σου μένει και ό,τι σου δίνεται είναι εκείνο το σημείο,
το άπειρα ελάχιστο ανάμεσα στο όχι και στο ναι, να το ευρύνεις, να το πλατύνεις,
να το βαθύνεις, να το εκτείνεις. Να το μεταχειριστείς μ’ έναν τέτοιο τρόπο απόπειρας,
και δοκιμασίας, και βασανισμού, και αγωνίας, ώστε από το απειροελάχιστο σημείο
να δημιουργήσεις διάσταση, και έκταση, και διάρκεια, χώρο και χρόνο.
Δημήτρης Λιαντίνης, "Γκέμμα"
!!!!!!!!!!!!!!
