«Αν δεν υπάρχει αυτό δεν μπορώ να ζήσω» δεν θα πεις.
Δεν θα πεις.
Γιατί μπορείς να ζήσεις.
Δεν χρειάζονται τέτοια τυποποιημένα λόγια,
Δεν θα αγαπήσεις πολύ, ας πούμε. Εάν ο άλλος σε αγαπήσει λιγότερο,
θα πληγωθείς.
Και τις περισσότερες φορές ο άλλος σε αγαπάει λιγότερο,
Από όσο τον αγαπάς εσύ.
Αν δεν αγαπήσεις πολύ, δεν πονάς πολύ.
Αν δεν διεκδικήσεις κάτι πολύ, δεν θα ανήκεις και πολύ σε κάτι,
Το κτήριο στο οποίο δουλεύεις, το γραφείο σου, το τηλέφωνο
σου, την κάρτα σου,
Ακόμη και το χέρι σου, το πόδι σου, δεν πρέπει να το διεκδικήσεις
πολύ,
Θα συμπεριφέρεσαι σαν να μην είναι δικά σου.
Αν δεν έχεις πολλά πράγματα, δεν φοβάσαι να τα χάσεις
Θα συμπεριφέρεσαι σαν να μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτά.
Δεν θα έχεις πολλά έπιπλα στο σπίτι σου.
Θα μπορείς να περπατάς άνετα.
Αν σώνει και καλά θέλεις να διεκδικήσεις κάτι,
Να διεκδικήσεις τους ορίζοντες.
Να διεκδικήσεις τον ουρανό,
Τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα…
Για παράδειγμα το αστέρι του βορρά θα είναι δικό σου,
«Είναι δικό μου», θα λες. «Δικό μου».
Αν σώνει και καλά θέλεις να ανήκεις σε κάτι, θα ανήκεις στα
χρώματα,
Στο πορτοκαλί ας πούμε, ή στο ροζ.
Είτε θα ανήκεις στον παράδεισο.
Θα ζεις χωρίς να διεκδικείς πολύ και χωρίς να ανήκεις πολύ,
Σαν να θα έχεις την ζωή για πάντα δική σου και σαν να θα την
χάσεις ανά πάσα στιγμή.
Θα ζήσεις δεμένος, κρατώντας από την άκρη.
Can Yücel *
*Ο Τζαν Γιουτζέλ (Can Yücel) (Κωνσταντινούπολη, 1926 - Ντάτσα 1999) ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους Τούρκους ποιητές του 20ού αιώνα. Γνωστός για την απλή και ειλικρινή (και μερικές φορές αγενή) γλώσσα των ποιημάτων του.