 |
Norman Rockwell, Girl at Mirror
(WikiPaintings.org) |
"Όπως ακριβώς κανένα παλιότερο βίωμα δεν είναι πραγματικό, αν
η απροαίρετη θύμηση δεν το έχει ελευθερώσει από τη νεκρική ακαμψία της μεμονωμένης
του ύπαρξης, έτσι, αντίστροφα, καμιά ανάμνηση δεν είναι διασφαλισμένη, αυθύπαρκτη,
αδιάφορη για το μέλλον εκείνου που την τρέφει· τίποτε περασμένο δεν γίνεται, με
την μετάβασή του στην απλή παράσταση, άτρωτο από την κατάρα του εμπειρικού παρόντος.
Η πιο μακάρια ανάμνηση ενός ανθρώπου μπορεί να αναιρεθεί στην ουσία της από τη
μεταγενέστερη εμπειρία. Όποιος αγάπησε και προδίδει την αγάπη, δεν προξενεί κακό
μόνο στην εικόνα του υπάρξαντος, αλλά και στο ίδιο το τελευταίο. Με ακαταμάχητη
προφάνεια εισχωρεί στην ανάμνηση κατά τη στιγμή της αφύπνισης μια χειρονομία της
δυσανασχέτησης, ένας αφηρημένος τόνος φωνής, μια ελαφριά υποκρισία στην ηδονή
και μετατρέπει την αλλοτινή εγγύτητα ήδη σε αυτή την ξενικότητα που έχει γίνει
σήμερα. Η απόγνωση έχει την έκφραση του αμετάκλητου, όχι επειδή τα πράγματα δεν
θα μπορούσαν να ξαναγίνουν καλύτερα, αλλά επειδή τραβάει στη δίνη της το ίδιο
το παρελθόν. Γι’ αυτό είναι ανοησία και συναισθηματισμός να θέλει κανείς να
διατηρήσει το παρελθόν αμόλυντο από την πλημμυρίδα βρωμιάς του παρόντος. Καμιά ελπίδα
δεν έχει απομείνει για το περασμένο, παρά, εκτεθειμένο ανυπεράσπιστα στη συμφορά,
να ξαναπροβάλει από αυτή διαφορετικό. Όποιος όμως πεθαίνει απελπισμένος, ολόκληρη
η ζωή του ήταν μάταιη."
