Birth of Venus του Sandro Botticelli ( λεπτομέρεια ) |
Όταν αγαπάς αληθινά, όταν υπάρχει τέτοια αγάπη, τότε είναι κάτι
το θαυμάσιο. Σε μια τέτοια αγάπη δεν υπάρχει προστριβή, δεν υπάρχει ο ένας και
ο άλλος, υπάρχει πλήρης ενότητα. Είναι μια κατάσταση ενοποίησης, μια ολοκληρωμένη
ύπαρξη· δεν υπάρχουν δύο που έχουν σχέση. Υπάρχουν τέτοιες στιγμές, τέτοιες σπάνιες,
ευτυχισμένες, χαρούμενες στιγμές, όπου υπάρχει πλήρης αγάπη, πλήρης επικοινωνία.
Αλλά εκείνο που συμβαίνει συνήθως είναι ότι δεν είναι η αγάπη που έχει σημασία αλλά ο άλλος, το αντικείμενο της αγάπης γίνεται σημαντικό· το πού δίνεται η αγάπη μας αποκτά σημασία και όχι η ίδια η αγάπη. Τότε, για διάφορους λόγους – είτε βιολογικούς, είτε λεκτικούς ή εξαιτίας της επιθυμίας για ικανοποίηση, για βόλεμα κλπ.- το αντικείμενο της αγάπης είναι εκείνο που αποκτά σημασία και η αγάπη υποχωρεί. Τότε η κτητικότητα, η ζήλια και οι απαιτήσεις δημιουργούν σύγκρουση και η αγάπη υποχωρεί όλο και περισσότερο· κι όσο περισσότερο υποχωρεί, τόσο περισσότερο το πρόβλημα της σχέσης χάνει τη σημασία του, την αξία του και το νόημά του.
Η αγάπη είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που υπάρχουν για να κατανοήσει κανείς. Δεν μπορεί να προέλθει από λογική ανάγκη, δεν μπορεί να κατασκευαστεί με διάφορα μέσα και με διάφορες μεθόδους και πειθαρχίες. Είναι μια κατάσταση του «είναι», όταν οι δραστηριότητες του «εγώ» έχουν σταματήσει· αλλά δεν θα σταματήσουν αν απλώς τις καταπιέζετε, τις αποφεύγετε ή τις πειθαρχείτε. Πρέπει να κατανοήσετε τη δράση του «εγώ» σε όλα τα επίπεδα της συνείδησης. Έχουμε στιγμές που πράγματι αγαπάμε, όταν δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει κίνητρο, αλλά αυτές οι στιγμές είναι πολύ σπάνιες. Και επειδή ακριβώς είναι πολύ σπάνιες, κολλάμε στην ανάμνησή τους και έτσι δημιουργείται ένας φράχτης ανάμεσα στη ζωντανή πραγματικότητα και στις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής.
Αλλά εκείνο που συμβαίνει συνήθως είναι ότι δεν είναι η αγάπη που έχει σημασία αλλά ο άλλος, το αντικείμενο της αγάπης γίνεται σημαντικό· το πού δίνεται η αγάπη μας αποκτά σημασία και όχι η ίδια η αγάπη. Τότε, για διάφορους λόγους – είτε βιολογικούς, είτε λεκτικούς ή εξαιτίας της επιθυμίας για ικανοποίηση, για βόλεμα κλπ.- το αντικείμενο της αγάπης είναι εκείνο που αποκτά σημασία και η αγάπη υποχωρεί. Τότε η κτητικότητα, η ζήλια και οι απαιτήσεις δημιουργούν σύγκρουση και η αγάπη υποχωρεί όλο και περισσότερο· κι όσο περισσότερο υποχωρεί, τόσο περισσότερο το πρόβλημα της σχέσης χάνει τη σημασία του, την αξία του και το νόημά του.
Η αγάπη είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που υπάρχουν για να κατανοήσει κανείς. Δεν μπορεί να προέλθει από λογική ανάγκη, δεν μπορεί να κατασκευαστεί με διάφορα μέσα και με διάφορες μεθόδους και πειθαρχίες. Είναι μια κατάσταση του «είναι», όταν οι δραστηριότητες του «εγώ» έχουν σταματήσει· αλλά δεν θα σταματήσουν αν απλώς τις καταπιέζετε, τις αποφεύγετε ή τις πειθαρχείτε. Πρέπει να κατανοήσετε τη δράση του «εγώ» σε όλα τα επίπεδα της συνείδησης. Έχουμε στιγμές που πράγματι αγαπάμε, όταν δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει κίνητρο, αλλά αυτές οι στιγμές είναι πολύ σπάνιες. Και επειδή ακριβώς είναι πολύ σπάνιες, κολλάμε στην ανάμνησή τους και έτσι δημιουργείται ένας φράχτης ανάμεσα στη ζωντανή πραγματικότητα και στις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής.
Για να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας, είναι σημαντικό να
κατανοήσουμε πρώτα απ’ όλα «εκείνο που είναι», αυτό που πραγματικά συμβαίνει
στη ζωή μας, σε κάθε λεπτή μορφή, καθώς και τι πραγματικά σημαίνει σχέση. «Σχέση»
σημαίνει «αυτοαποκάλυψη» · είναι κάτι σαν να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη · κι
επειδή δε θέλουμε να αποκαλυφθούμε στον εαυτό μας, κρυβόμαστε μέσα στο βόλεμα,
και τότε η σχέση χάνει το εξαιρετικό της βάθος, τη σημασία και την ομορφιά της.
Αληθινές σχέσεις μπορούν να υπάρξουν μόνο όταν υπάρχει αγάπη. Αλλά η αγάπη δεν
είναι η αναζήτηση ικανοποίησης. Αγάπη υπάρχει μόνο όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας, όταν
υπάρχει πλήρης επικοινωνία όχι με έναν ή δύο, αλλά επικοινωνία με ό,τι πιο υψηλό.
Και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν ξεχαστεί ο εαυτός.
Jiddu
Krishnamurti, αποσπ. Η χαρά της Ελευθερίας- ελευθερία η αρχή και το τέλος
(Από δημόσια ομιλία του Κρισναμούρτι στο Μαντράς, το 1947)