 |
| φωτ. από celia g. |
«Όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε ηρεμία ούτε απουσία ηρεμίας: Μόνο ουρανός όλων των χρωμάτων που ξεθωριάζουν […] Κι όλο αυτό είναι μια οπτασία που σβήνει την ίδια στιγμή που τη συλλαμβάνεις, ένα διάστημα ανάμεσα στο τίποτα και το τίποτα, ένα φτερωτό όραμα, που κρέμεται από κει ψηλά, σε χρωματικούς τόνους γαλανού κα μπλάβου, φλύαρο και ακαθόριστο.
Αισθάνομαι, κι έπειτα ξεχνάω. Μια νοσταλγία, που νιώθει ο καθένας για το καθετί, με κυριεύει σαν όπιο που αναβλύζει απ’ τον κρύο αέρα. Μέσα μου υπάρχει μια έκσταση της όρασης, βαθιά δική μου και ψεύτικη.»
Fernando Pessoa, από το Βιβλίο της Ανησυχίας
