Όποιος δεν ευφραίνεται από το δροσερό κόασμα των βατράχων,
δεν ευφραίνεται κατά βάθος ούτε από το κελάηδισμα του αηδονιού. *!
 |
| Paul Klee, Forgetful Angel |
Για τον ποιητή δεν υπάρχει πάνω και κάτω. Ο ποιητής
βρίσκεται στο πριν από την πτώση κόσμο όπου «τα πάντα καλά λίαν». Το φίδι (η διάνοια
της ιδιοτέλειας) που με τη διχαλωτή του γλώσσα, τη γλώσσα του δυϊσμού, μίλησε
για το «πάνω», αυτό δημιούργησε και το «κάτω». Το «κάτω» δεν υπάρχει παρά μόνο από
τη στιγμή που δημιουργείται το «πάνω».
[…………………………………………………………………]
Όπου η αίσθηση του πόνου είναι μικρή, εκεί και η αίσθηση της
ηδονής είναι μικρή. Όπου η αίσθηση του πόνου αυξάνει, εκεί και η αίσθηση της ηδονής
αυξάνει. Όπου η αίσθηση του πόνου είναι μεγάλη, εκεί και η αίσθηση της ηδονής είναι
μεγάλη.
Για τη φύση το κάθε τι (επειδή παίρνει από τη ζωή ακριβώς όσα
δίνει) είναι ίσο με το κάθε τι. Για τη φύση τίποτε δεν είναι μικρό, τίποτε δεν
είναι μεγάλο.
Οι άνθρωποι υποφέρουν από τη θορυβώδη φαντασμαγορία μιας
απατηλής και ανύπαρκτης ιεραρχίας με την οποία διαρκώς διαπράττουν μοιχεία απατώντας
τον εαυτό τους και τη ζωή με το δήθεν ανώτερο. Από τη μοιχεία αυτή θα τους απάλλασσε
η γνώση πως δεν υπάρχει ανώτερο και κατώτερο, πως από την πόρτα που ανοίγει κανείς
για το ανώτερο, από κείνη είναι που μπαίνει και το κατώτερο. Και δεν μπορείς να
αντέξεις να είσαι άγγελος αν δεν μπορείς να είσαι ψωριασμένο σκυλί. Και δεν
μπορείς να είσαι το παν, αν δεν μπορείς να είσαι τίποτα. Κι αυτός που ζει μια μεγάλη
-θεϊκή- ζωή, αυτός πεθαίνει μ’ ένα μεγάλο -θεϊκό- θάνατο. Ή όπως θα ‘λεγε ένα παιδί, αυτός που
ζει λίγο πεθαίνει λίγο κι αυτός που ζει πολύ πεθαίνει πολύ.
Γιάννης Υφαντής, Αθανάτου Μνήμης Σημεία, σελ. 105,106,
εκδ.Ροές
