Ήταν ένας γύπας και με τσιμπούσε στα πόδια. Αρβύλες και
κάλτσες τις είχε κιόλας σκίσει. Τώρα τσιμπούσε μάλιστα και στα ίδια τα πόδια.
Έκανε μια επίθεση, μετά πετούσε ήσυχα γύρω μου και ξανάρχιζε τη δουλειά. Πέρασε
ένας κύριος, είδε για λίγο τι γινόταν και ρώτησε γιατί υπομένω τον γύπα. «Είμαι
απροστάτευτος», είπα εγώ, «Ήρθε και άρχισε να τσιμπά. Ήθελα βέβαια να τον
κυνηγήσω, δοκίμασα μάλιστα και να τον πνίξω, αλλά ένα τέτοιο ζώο έχει μεγάλες
δυνάμεις. Πήγε μάλιστα να χιμήξει κιόλας στο πρόσωπό μου, γι’ αυτό θυσίασα
καλύτερα τα πόδια. Αλλά αυτά έχουν τώρα σχεδόν ξεσκιστεί». «Να αφήνεστε να
βασανίζεστε έτσι!», «Μια ντουφεκιά και πάει ο γύπας». «Έτσι είναι;» ρώτησα εγώ,
«και θέλετε να το αναλάβετε εσείς αυτό;». «Ευχαρίστως», είπε ο κύριος, «Πρέπει
μόνο να πάω στο σπίτι να φέρω το ντουφέκι μου». «Μπορείτε να με περιμένετε ακόμη
μισή ώρα;». «Αυτό δεν το ξέρω», είπα εγώ και κοκάλωσα για μια στιγμή από τον
πόνο. Μετά είπα: «Σας παρακαλώ, δοκιμάστε το οπωσδήποτε». «Καλά», είπε ο
κύριος, «θα βιαστώ». Ο γύπας άκουγε ήσυχος κατά τη διάρκεια της συζήτησης και
γύριζε τα μάτια του ανάμεσα σε μένα και στον κύριο. Τώρα εγώ έβλεπα πως τα είχε
καταλάβει όλα. Πέταξε ψηλά, έσκυψε βαθιά πίσω για να πάρει αρκετή φόρα και
έμπηξε τότε σαν ακοντιστής το ράμφος του μέσα στο στόμα μου, βαθιά μέσα μου.
Πέφτοντας πίσω αισθανόμουν με ανακούφιση πως αυτός πνιγόταν χωρίς σωτηρία μέσα στο
αίμα μου, που γέμιζε όλα τα βάθη και πλημμύριζε όλες τις όχθες.
Franz Kafka, Η
απόρριψη, μετ. Γιώργος Βαμβαλής, εκδ. Επίκουρος, σελ. 59
Klaus Nomi, The cold song (from Purcell's "King Arthur" !!!)
