"Ακόμα κι αυτή, η δική μου καρδιά θα μου μείνει άγνωστη για πάντα.
Ανάμεσα στη βεβαιότητα που έχω για την ύπαρξή μου και στο νόημα που προσπαθώ να
δώσω σ’ αυτή τη βεβαιότητα, υπάρχει ένα κενό που δε θα γεμίσει ποτέ. Ο εαυτός μου
θα μου μείνει για πάντα ξένος. Στην ψυχολογία και στη λογική υπάρχουν αλήθειες αλλά
λείπει η αλήθεια. Το Σωκρατικό “γνώθι σ’ αυτόν” αξίζει τόσο όσο το “έσο ενάρετος”
της εξομολόγησης. Σ” αυτά βλέπουμε πως υπάρχει νοσταλγία και άγνοια."
απόσπ. “Ο μύθος του Σίσυφου-δοκίμιο πάνω στο παράλογο” (Albert Camus)
«Εγώ έμοιαζα να έχω τα χέρια μου άδεια, αλλά ήμουν σίγουρος για
μένα, σίγουρος για όλα, πιο σίγουρος απ’ ότι αυτός, σίγουρος για τη ζωή μου και
για το θάνατο που θα ερχόταν. Ναι, δεν είχα παρά μόνο αυτό, αλλά τουλάχιστον
κρατούσα αυτή την αλήθεια, όσο με κρατούσε και κείνη. Είχα δίκιο, έχω ακόμα δίκιο,
θα έχω πάντα δίκιο. Έζησα με κάποιον τρόπο και θα μπορούσα να έχω ζήσει με κάποιον
άλλον. Είχα κάνει αυτό και δεν είχα κάνει εκείνο. Δεν είχα κάνει εκείνο τότε
που έκανα αυτό. Και μετά; Ήταν σαν να περίμενα όλον αυτόν τον καιρό αυτή τη στιγμή κι αυτή την αυγούλα που θα δικαιωθώ. Τίποτα, τίποτα δεν είχε σημασία
και ήξερα καλά το γιατί. Κι αυτός επίσης το ήξερε. Απ’ το βάθος του μέλλοντός
μου, σε όλη αυτή την παράλογη ζωή που πέρασα, μια σκοτεινή πνοή στο πέρασμά της
εκμηδένιζε όλα όσα μου πρότειναν τότε που ζούσα σε χρόνια όχι πιο πραγματικά.»
απόσπ. “Ο μύθος του Σίσυφου-δοκίμιο πάνω στο παράλογο” (Albert Camus)
 |
Axel Törneman, (self-portrait with pipe), 1916
|
