 |
| c.g. |
"- Ποιο είναι πιο δυνατό; Το ποτέ ή το ποτέ-ποτέ;
- Είναι το ίδιο.
- Δεν είναι! Το ποτέ-ποτέ είναι πιο δυνατό. Κι εσύ δεν είπες
ποτέ-ποτέ. Είπες ποτέ. Μπορεί να ξαναγυρίσει.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο μηδέ και το μηδέν; Παίρνω
τον εαυτό μου τον μικρό από το χέρι και περπατάμε στον κήπο. Αυτός κρατάει μέσα
του μία ερώτηση κι εγώ ένα κενό.
- Και τώρα που είναι;
- Πουθενά.
- Τι θα πει πουθενά;
- Πουθενά θα πει: ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε αλλού.
- Δηλαδή που είναι;
Το πουθενά είναι το ποτέ του χώρου. (Το ποτέ είναι το πουθενά
του χρόνου).
Τα μάτια του έχουν πλημμυρίσει αγωνία. Κάπου ετοιμάζεται δάκρυ
και πίσω από αυτό κραυγή.
- Πού είναι;
Δεν έχω άλλη σωτηρία από το ψέμα. Θα ξαναπώ το μύθο της ψυχής
που δεν αντέχει το ποτέ και το πουθενά.
- Είναι στον παράδεισο.
- Τι είναι ο παράδεισος;
- Ένας κήπος.
- Σαν κι αυτόν;
- Πιο μεγάλος. Και πιο ωραίος.
- Πάμε!
- Δεν γίνεται.
- Γιατί;
- Κανείς δεν μπορεί να πάει στον παράδεισο αν δεν περάσει από
το ποτέ και το πουθενά."
Νίκος Δήμου, Το Ποτέ και το Πουθενά (Από το Παρόλα Αυτά), απόσπασμα
