“Τότε που
τα γενέθλιά μου γιόρταζαν, εγώ ήμουν ευτυχής
και κανένας
δεν ήταν πεθαμένος στο παλιό σπίτι
και μέχρι τότε
υπήρχε μια παράδοση από αιώνες,
και η χαρά
όλων και η δική μου
ταίριαζαν όμορφα
παρέα, σαν θρησκεία.
Τότε που τα
γενέθλιά μου γιόρταζαν,
εγώ είχα τη
μεγάλη τύχη να μην καταλαβαίνω τίποτα
να είμαι έξυπνος
για τους δικούς μου και να μην έχω
τις ελπίδες
που είχαν οι άλλοι για μένα.
Όταν ήρθε η
ώρα να έχω ελπίδες
τότε δεν ήξερα
να ελπίσω.
Όταν ήρθε η
ώρα να αντιμετωπίσω τη ζωή,
έχασα το νόημά
της.
Ναι, αυτό που
ήταν το προσδόκημο για μένα,
αυτό που ήταν
της καρδιάς,
αυτό που ήταν
για τους επαρχιώτικους χορούς
αυτό που ήταν
για κείνους που μ’ αγαπούσαν
όταν ήμουν
παιδί
αυτό που ήταν-
α, Θεέ μου!-
μόνο σήμερα
ξέρω τι ήταν…
Τι απόσταση!
(Πια δεν το συναντώ…)
Τότε που τα
γενέθλιά μου γιόρταζαν…”
Φερνάντο
Πεσσόα, «Γενέθλια»
