Όταν περπατάς σε λάθος
μονοπάτι, συνήθως το υποπτεύεσαι, αλλά σε τραβά ο μαγνήτης της καταστροφής. Ξεθώριασε
η φωτογραφία μου, στην ψυχή σου. Δεν την αναγνωρίζεις πια. Έχασε τη μυρωδιά της.
Περίμενες πως με τον καιρό θα σου έφερνα καινούργια φωτογραφία μου, να την
τοποθετήσεις στην κορνίζα σου. Σιγά, σιγά. Με τον καιρό. Ίσως. Από την άλλη όμως
να κουβαλάς μια βαριά αδειανή κορνίζα στην ψυχή σου, δεν είναι εύκολο. Και να μην
μπορείς να την πετάξεις. Να την σπάσεις. Να την παρακάμψεις, έστω. Στοιχειώνει
εκεί, φάτσα κάρτα για να σε κάνει να αναλογίζεσαι πόσο χρόνο έχασες να την
ξεσκονίζεις, πόσα χρώματα ξόδεψες για να ζωγραφίσεις κάποτε το περιεχόμενο της.
Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων. Αυτοί που σέρνονται με τα τέσσερα πίσω απ' την μοίρα
τους. Αυτοί που την πιάνουν από τα κέρατα και την αλλάζουν, με όποιο κόστος. Υπάρχουν
κι αυτοί που απλώς την ακολουθούν...
