«Το
να διευθύνεις ένα έργο όπως Η Καταδίκη του Φάουστ απαιτεί την επίκληση όλων
των δυνάμεων της φύσης. Πρέπει να έχεις στο μυαλό σου το αρχικό νεφέλωμα, να
φαντάζεσαι έναν ήλιο δίδυμο με τον δικό μας, που μια μέρα εξερράγη και σκορπίστηκε σε πλανήτες, πρέπει να σκέφτεσαι
ολόκληρο το σύμπαν σαν μια απέραντη παλίρροια χωρίς αρχή και τέλος, που επεκτείνεται
αδιάκοπα, πρέπει να νιώθεις θλίψη για τον ήλιο που σε πέντε δισεκατομμύρια θα
μείνει ορφανός, συρρικνωμένος, χωρίς οξυγόνο, σαν ξεφούσκωτο παιδικό μπαλόνι…»
Μιλούσε
σα να διηύθυνε ορχήστρα, σαν να καλούσε τις ακουστικές δυνάμεις τεντώνοντας το ένα
του χέρι και σφίγγοντας σε γροθιά το άλλο.
«Πρέπει
να φυλακίσεις την όπερα μέσα σ’ ένα νεφέλωμα που κρύβει ένα αντικείμενο αόρατο
από τα έξω, τη μουσική του Μπερλιόζ, τραγουδώντας στο φωτεινό κέντρο ενός γκρίζου
γαλαξία που θα αποκαλύψει το φως του μόνο χάρη στη λαμπρότητα του τραγουδιού, της
ορχήστρας, του μαέστρου… Χάρη σ’ εσένα και σ’ εμένα.»
«Κάθε
φορά που η παλίρροια ανεβαίνει και κατεβαίνει στο σημείο της αγγλικής ακτής που
βρισκόμαστε τώρα, Ινές, κάνει το ίδιο και σε ένα σημείο του κόσμου που βρίσκεται
στην ίδια ακριβώς αντίθετη θέση από τη δική μας. Ρωτάω λοιπόν τον εαυτό μου αλλά
κι εσένα: μήπως ο χρόνος εμφανίζεται και επανεμφανίζεται με την ίδια ακρίβεια
που ανεβαίνει και κατεβαίνει η παλίρροια σε δύο αντίθετα σημεία της Γης; Μήπως η
ιστορία επαναλαμβάνεται και καθρεφτίζεται στον αντίθετο καθρέφτη του χρόνου, μόνο
και μόνο για να εξαφανιστεί και να επανεμφανιστεί τυχαία;»
Άρπαξε
ένα βότσαλο και το εκσφενδόνισε, σβέλτα
και κοφτά, σαν βέλος και ξίφος, στην επιφάνεια της θάλασσας.
«Κι
αν θλίβομαι καμιά φορά, τι σημασία έχει αφού το σύμπαν είναι χαρούμενο; Άκου τη
θάλασσα, Ινές, άκου τη με το αυτί της μουσικής που διευθύνω εγώ και τραγουδάς
εσύ. Ακούμε τα ίδια με τον ψαρά και το κορίτσι που σερβίρει ποτά στο μπαρ; Ίσως
όχι, γιατί ο ψαράς πρέπει να ξέρει πώς να κερδίζει την ψαριά του κόντρα στα
πρωινά πουλιά και η σερβιτόρα πώς να κόβει τη φόρα των ενοχλητικών πελατών. Όχι,
γιατί εσύ κι εγώ είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίζουμε τη σιωπή στην ομορφιά της
φύσης, που μοιάζει με ορυμαγδό αν τη συγκρίνεις με τη σιωπή του Θεού, τη μόνη
αληθινή σιωπή…»
Carlos Fuentes, «Το ένστικτο της Ινές» (Instinto de Inez), μτφ. Μαρία Σπηλιοπούλου, εκδ. Κέδρος, 2000,
σελ. 70-72
