Αν ξυπνήσει κανείς στη μέση ενός
ονείρου, ακόμη και στη μέση του χειρότερου εφιάλτη, είναι απογοητευμένος και
του φαίνεται σαν να τον έχουν εξαπατήσει στερώντας του ό, τι καλύτερο μπορούσε
να έχει. Τα ευτυχή όνειρα όμως, τα εκπληρωμένα, είναι πράγματι τόσο σπάνια όσο,
σύμφωνα με τη ρήση του Schubert, και η χαρούμενη μουσική. Ακόμη και το
ωραιότερο φέρει επάνω του σαν κηλίδα τη διαφορά του από την πραγματικότητα, την
επίγνωση της απλής ψευδαίσθησης αυτού που προσφέρει.
"Με την ευτυχία τα πράγματα δεν έχουν διαφορετικά απ' ότι με την αλήθεια:
Δεν την κατέχει κανείς, αλλά είναι μέσα της. Πράγματι, ευτυχία δεν είναι τίποτε
άλλο παρά να είναι κανείς περιβεβλημένος, ομοίωμα της ασφάλειας μέσα στη
μητέρα. Γι' αυτό όμως κανένας που είναι ευτυχισμένος δεν μπορεί ποτέ να το
ξέρει. Για να δει την ευτυχία, θα έπρεπε να βγει από αυτή: Θα ήταν όπως ένας
γεννημένος. Όποιος λέει πως είναι ευτυχισμένος, ψεύδεται, καθώς εξορκίζει την
ευτυχία, και έτσι αμαρτάνει απέναντί της. Της μένει πιστός μόνον εκείνος που
λέει: ήμουν ευτυχισμένος. Η μόνη σχέση της συνείδησης προς την ευτυχία είναι η
ευγνωμοσύνη: σε αυτήν έγκειται η ασύγκριτη αξιοπρέπειά της."
Theodor Adorno,από Minima Moralia
Donizetti (from "l' elisir d' amor" )
Una furtina lagrima
negli occhi suoi spuntò:
negli occhi suoi spuntò:
Quelle festose giovani
invidiar sembrò.
Che più cercando io vo?
Che più cercando io vo?
M'ama! Sì, m'ama, lo vedo. Lo vedo.
Un solo instante i palpiti
del suo bel cor sentir!
I miei sospir, confondere
per poco a' suoi sospir!
I palpiti, i palpiti sentir,
confondere i miei coi suoi sospir...
Cielo! Si può morir!
Di più non chiedo, non chiedo.
Ah, cielo! Si può! Si, può morir!
Di più non chiedo, non chiedo.
Si può morire! Si può morir d'amor.
