"Πάντα το Πάσχα θα επιστρέφει..."

Georges Seurat,  La Parade du Cirque (1888),
Metropolitan Museum of Art, New York

Για τις στιγμές που κρατά μια ανάσα νιώθω βαθύτερα παρά ποτέ την παροδικότητα της μορφής μου κι αισθάνομαι να περνώ στην άλλη όχθη, στην όχθη της μεταμόρφωσης, της πέτρας, της γης, της βατομουριάς, της ρίζας των δέντρων. Στα σημάδια που αφήνει το πέρασμα του χρόνου γαντζώνεται η δίψα μου, στο χώμα και στο νερό και στα μαραμένα φύλλα. Αύριο, μεθαύριο, σύντομα, σύντομα θα γίνω εσύ, θα γίνω φύλλο, θα γίνω ρίζα και δεν θα γράφω πια λόγια στο χαρτί, δεν θα μυρίζω πια το μεγαλόπρεπο χείρανθο, δεν θα κουβαλάω πια τον λογαριασμό του οδοντιάτρου στην τσέπη, δεν θα με βασανίζουν πια οι επικίνδυνοι δημόσιοι υπάλληλοι για το πιστοποιητικό καταγωγής - θα' μαι σύννεφο που κολυμπά στο γαλάζιο, κύμα που κυλά στο ρυάκι, φυλλαράκι που μπουμπουκιάζει στον θάμνο, θα βυθιστώ στη λήθη, στην πολυπόθητη μετουσίωση.

Δεκάδες και εκατοντάδες φορές ακόμα θα με αρπάξεις και πάλι, θα με μαζέψεις και θα με αιχμαλωτίσεις, κόσμε των λέξεων, κόσμε των ανθρώπων, κόσμε της μεγάλης χαράς και του εμπύρετου φόβου. Χιλιάδες φορές θα με γοητεύσεις και θα με τρομάξεις με τραγούδια τραγουδισμένα στο πιάνο, με εφημερίδες, με τηλεγραφήματα, με αναγγελίες θανάτου, με έντυπα δηλώσεων και με όλα τα παρανοϊκά σου πράγματα, κόσμε γεμάτε χαρά και φόβο, γλυκιά όπερα γεμάτη μελωδικές ανοησίες! Αλλά ποτέ πια, αν ο θεός το θελήσει, δεν θα σε χάσω εντελώς, ευλάβεια του εφήμερου, γεμάτη πάθος μουσική της αλλαγής, ετοιμότητα του θανάτου, θέληση της αναγέννησης. Πάντα το Πάσχα θα επιστρέφει, πάντα η χαρά θα γίνεται φόβος, ο φόβος λύτρωση, δίχως θλίψη το τραγούδι του εφήμερου θα με συνοδεύει στον δρόμο μου, γεμάτο από ναι, γεμάτο ετοιμότητα, γεμάτο ελπίδα.

Hermann Hesse, Ωριμάζοντας γινόμαστε όλο και νεότεροι, σ. 12-14, εκδ. Καστανιώτη