"Να είχεν ο έρωτας σαΐτες!..... να είχε βρόχια... να είχε φωτιές... Nα τρυπούσε με τις σαΐτες
του τα παραθύρια... να ζέσταινε τις καρδιές... να έστηνε τα βρόχια του απάνω
στα χιόνια..."
 |
| Claude Monet, The Magpie,
1868–1869. (Musée d' Orsay, P |
"Tην άλλην
βραδιάν, η χιών είχε στρωθή σινδών, εις όλον τον μακρόν, στενόν δρομίσκον.
― Άσπρο
σινδόνι... να μας ασπρίση όλους στο μάτι του Θεού... ν’ ασπρίσουν τα σωθικά μας...
να μην έχουμε κακή καρδιά μέσα μας.
Eφαντάζετο αμυδρώς μίαν εικόνα, μίαν οπτασίαν,
έν ξυπνητόν όνειρον. Ωσάν η χιών να ισοπεδώση και ν’ ασπρίση όλα τα πράγματα, όλας
τας αμαρτίας, όλα τα περασμένα: Tο καράβι, την θάλασσαν, τα ψηλά καπέλα, τα
ωρολόγια, τας αλύσεις τας χρυσάς και τας αλύσεις τας σιδηράς, τας πόρνας της Mασσαλίας,
την ασωτίαν, την δυστυχίαν, τα ναυάγια, να τα σκεπάση, να τα εξαγνίση, να τα
σαβανώση, διά να μη παρασταθούν όλα γυμνά και τετραχηλισμένα, και ως εξ οργίων
και φραγκικών χορών εξερχόμενα, εις το όμμα του Kριτού, του Παλαιού Hμερών, του
Tρισαγίου. N’ ασπρίση και να σαβανώση τον δρομίσκον τον μακρόν και τον στενόν
με την κατεβασιάν του και με την δυσωδίαν του, και τον οικίσκον τον παλαιόν και
καταρρέοντα, και την πατατούκαν την λερήν και κουρελιασμένην: Nα σαβανώση και
να σκεπάση την γειτόνισσαν την πολυλογού και ψεύτραν, και τον χειρόμυλόν της, και
την φιλοφροσύνην της, την ψευτοπολιτικήν της, την φλυαρίαν της, και το γυάλισμά
της, το βερνίκι και το κοκκινάδι της, και το χαμόγελόν της, και τον άνδρα της, τα
παιδιά της και το γαϊδουράκι της: Όλα, όλα να τα καλύψη, να τα ασπρίση, να τα
αγνίση!
Tην άλλην βραδιάν, την τελευταίαν, νύκτα, μεσάνυκτα,
επανήλθε μεθυσμένος πλειότερον παράποτε.
Δεν έστεκε
πλέον εις τα πόδια του, δεν εκινείτο ουδ’ ανέπνεε πλέον.
Xειμών
βαρύς, οικία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη. Mοναξία, ανία, κόσμος βαρύς, κακός,
ανάλγητος. Yγεία κατεστραμμένη. Σώμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικά λυωμένα. Δεν
ημπορούσε πλέον να ζήση, να αισθανθή, να χαρή. Δεν ημπορούσε να εύρη παρηγορίαν,
να ζεσταθή. Έπιε διά να σταθή, έπιε διά να πατήση, έπιε διά να γλιστρήση. Δεν
επάτει πλέον ασφαλώς το έδαφος.
Hύρε
τον δρόμον, τον ανεγνώρισεν. Eπιάσθη από το αγκωνάρι. Eκλονήθη. Aκούμβησε τις πλάτες,
εστύλωσε τα πόδια. Eμορμύρισε:
― Nα
είχαν οι φωτιές έρωτα!... Nα είχαν οι θηλιές χιόνια!"
Aλέξανδρος
Παπαδιαμάντης, απόσπασμα από το διήγημα Ο
Έρωτας στα χιόνια
(από τα Άπαντα, τόμος Γ΄, κριτική έκδοση Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου.
Δόμος 1989)
