Δύο απόψεις από το ..."πορτραίτο"

"«Έχετε στ’ αλήθεια τόσο κακή επίδραση στους φίλους σας , Λόρδε Χένρυ; Τόσο κακή όσο λέει ο Μπάζιλ;»

- Δεν υπάρχει καλή επίδραση, κύριε Γκραίυ. Η επίδραση εν γένει είναι ανήθικη- από την επιστημονική όψη του πράγματος ανήθικη.

- Γιατί;

- Διότι να επηρεάζεις κάποιον άνθρωπο είναι σα να του δίνεις την ψυχή σου. Παύει να συλλογίζεται τις φυσικές ιδέες του και να φλέγεται από τα φυσικά πάθη του. Οι αρετές του δεν είναι γνήσιες. Οι αμαρτίες του, αν υποτεθεί ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα, είναι δανεικές. Γίνεται η ηχώ της μουσικής ενός άλλου, υποκρίνεται ένα ρόλο που δεν γράφτηκε γι’ αυτόν. Στόχος της ζωής είναι η εξέλιξη του εαυτού. Να πραγματώσουμε στην εντέλεια τη φύση μας: γι’ αυτό βρισκόμαστε εδώ."

Georg Kolbe - Kauernde, Bronze, 1917

"…πιστεύω ότι αν κάποιος αποφάσιζε να δώσει μορφή σε κάθε αίσθηση, έκφραση σε κάθε σκέψη, πραγματικότητα σε κάθε όνειρο, ο κόσμος θα αποκτούσε τότε μια τόσο δροσερή ορμή χαράς που θα τον έκανε να λησμονήσει όλες τις νόσους του μεσαιωνισμού και να επιστρέψει στο ελληνικό ιδεώδες – πιθανόν σε κάτι ακόμη ευγενέστερο και πλουσιότερο από το ελληνικό ιδεώδες. Αλλά ακόμη και ο γενναιότερος άνθρωπος της εποχής μας τρέμει τον εαυτό του. Ο ακρωτηριασμός τού αγρίου επιβιώνει τραγικά στην αυταπάρνηση που ρημάζει τις ζωές μας σήμερα. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. κάθε ορμή που παλεύουμε να πνίξουμε στοιχειώνει στο νου και μας δηλητηριάζει. Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει με την αμαρτία, αφού η πράξη είναι ένα είδος καθάρσεως. Ύστερα δεν απομένει παρά η ανάμνηση μιας ηδονής ή η πολυτέλεια των τύψεων. Ο μοναδικός τρόπος για να απαλλαγείς από έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν*. Δοκίμασε να αντισταθείς και η ψυχή σου μαραζώνει από τη λαχτάρα για ό,τι απαγόρεψε στον εαυτό της, από τον πόθο για όλα τα πράγματα που οι τερατώδεις νόμοι ονόμασαν τερατώδη και παράνομα."

Oscar Wilde, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ, μετ.Δ.Γ. Κίκιζας, εκδ. Σμίλη

Vittorio Monti, Czardas    *!

*The only way to get id of a temptation is to yield to it. 

Διάσημη φράση του Ουάιλντ. Τον Μάρτιο του 1891, όταν ετοιμαζόταν η αναθεωρημένη έκδοση, απαντώντας στον σύμβουλο του εκδοτικού οίκου που τον συμβούλεψε να διαγράψει την παραπάνω φράση περί πειρασμού τού έγραψε: «Αν αρχίσεις να μαδάς ένα έργο τέχνης, στο τέλος θα το καταστρέψεις. Στο κάτω κάτω , δεν είναι παρά το pecca fortiter του Λουθήρου (“Esto peccator et pecca fortiter”: Έσο αμαρτωλός και αμάρτανε με τόλμη) ειπωμένο δια στόματος ενός χαρακτήρα του μυθιστορήματος. Σε παρακαλώ, εξήγησέ το αυτό στους Ουώρντ και Λοκ (εκδότες) […]Είμαι φανερά ενοχλημένος που προτείνουν αυτές τις αλλαγές […] Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!»