 |
| Axel Geis (German, b. 1970), Mann im Dunkeln |
(Γκουίντο:)
Τ’ άγιο μυστήριο της ζωής είναι η Αγάπη˙
όπου αρετή δεν ήταν, την αρετή φέρνει˙
καθάριους κάνει τους ανθρώπους
από όλα τα πρόστυχα μιάσματα του κόσμου˙
είν’ η φωτιά που το χρυσάφι
απ’ τη σκουριά καθαρίζει˙
είναι τ’ ανεμιστήρι, που το στάρι
απ’ το άχυρο ξεχωρίζει˙
είν’ η άνοιξη, που την αθωότητα κάνει
σε παγερή γης σα ρόδο ν’ ανθίζει.
Επέρασε ο καιρός, που περπατούσε
ο Θεός μαζί με τους ανθρώπους,
όμως τη θέση του έχει πάρει,
εικόνα δική του η Αγάπη.
Άντρας που αγαπά μια γυναίκα,
και του Θεού το μυστικό ξέρει και του κόσμου.
Ούτε ένα σπίτι δεν υπάρχει
τόσο ταπεινό ή τιποτένιο,
που να μη μπει σ’ αυτό η Αγάπη,
καρδιές καθάριες αν το κατοικούνε˙
μα αν ματωμένος φόνος
σε παλατιού χτύπησε πύλη
και του ανοίξαν και μέσα μπήκε,
η Αγάπη σέρνεται έξω,
σα λαβωμένο πλάσμα, και πεθαίνει.
Αυτή είν’ η τιμωρία,
που βάζει ο Θεός στην αμαρτία.
Ο αμαρτωλός δεν μπορεί ν’ αγαπήσει.
(Απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, "Η Δούκισσα της Πάδουας" και πιο συγκεκριμένα από τον διάλογο του νεαρού Γκουίντο Φερράντι με τον ηλικιωμένο κόμη Μοραντσόνε.)
Oscar Wilde, “Η Δούκισσα της Πάδουας”, εκδ. Γκοβόστη, μετ. Στ. Σπηλιωτόπουλος, σελ. 65
