"El
Choclo" (Spanish: meaning "The Ear of Corn" more accurately "The
Corn Cob") is a popular song written by Ángel Villoldo, an Argentine
musician. Allegedly written in honour of and taking its title from the nickname
of the proprietor of a nightclub, who was known as El Choclo.
It is
probably one of the most popular tangos in Argentina.
The piece
was premiered in Buenos Aires, Argentina in 1903 – the date appears on a program of the
venue – at the elegant restaurant "El Americano" on 966 Cangallo Street (today Teniente General Perón) by
the orchestra led by Jose Luis Roncallo.
El Choclo
has been recorded (without vocals) by many dance orchestras, especially in Argentina.A number of
vocal versions were recorded in 1952, but the most popular was the one by
Georgia Gibbs, which reached #2 on the Billboard chart. Tony Martin's version
reached #6, Toni Arden's #14, Billy Eckstine's #16, Louis Armstrong's #20, and
Guy Lombardo's version reached #30. There are Spanish versions of "Kiss of
Fire" by Connie Francis and Nat King Cole. In 1953 Olavi Virta and Metro-Tytöt
released a Finnish version, titled "Tulisuudelma", which means "Kiss
of Fire". The Finnish words, by "Kullervo" (Tapio Kullervo
Lahtinen), closely follow the English. In 2001 the hip-hop group Delinquent
Habits made the song known to a new generation when they released "Return
of the tres", which relies heavily on samplings from a Mariachi version of
the classical tango. πηγή: wikipedia
"Blue Bossa": instrumental jazz σύνθεση του Kenny
Dorham. Περιλαμβάνεται στο λεύκωμα Page One (1963). Μείγμα hard bop και bossa
nova. Το μουσικό κομμάτι έχει καταγραφεί πολλές φορές από διαφορετικούς καλλιτέχνες,
καθιστώντας το Jazz standard (σημαντική μουσική σύνθεση του ρεπερτορίου των
μουσικών της τζαζ, ευρέως γνωστή).
"Wild is the Wind is a song written by Dimitri Tiomkin and Ned Washington. The
track was originally recorded by Johnny Mathis for the 1957 film Wild Is the
Wind. The song was very popular and was one of five songs nominated for an
Academy Award; it was sung by Johnny Mathis at the March 1958 Oscar
presentations.
Aπόσπασμα από συζήτηση του Zbigniew Preisner με τον Vincent Rémy.
" Όπως όλος ο κόσμος, όταν ήμουν μικρός, έπαιζα κιθάρα
και πιάνο. Δε σπούδασα όμως ποτέ σε μια σχολή. Σπούδασα Ιστορία της Τέχνης στο
Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας, όταν, το 1977, άρχισα να γράφω για ένα πολύ διάσημο
καμπαρέ το Piunica Pod Baranami (Η κάβα κάτω από τα πρόβατα).
Για να μιλήσουμε καθαρά δεν έχω καμιά μουσική επιρροή. Η
Κρακοβία μ’ επηρέασε, η παλιά πόλη με τους διάσημους καλλιτέχνες: τον Κantor, φυσικά,
για το θέατρο, αλλά και τον Penderecki, τον μεγαλύτερο σύγχρονο πολωνό συνθέτη.
Δεν περιγράφονται αυτά...η ατμόσφαιρα του καμπαρέ σ’ αυτή την πόλη.. Σε μια
δεδομένη στιγμή δώδεκα από τους πιο γνωστούς συνθέτες εργάζονταν εκεί. Για να
μπεις και, στη συνέχεια να διακριθείς, έπρεπε να προσπαθήσεις πραγματικά!
Από το δημοτικό είχα κατακτήσει το σολφέζ και την αρμονία. Πρέπει
να πούμε ότι το επίπεδο της μουσικής παιδείας στη χώρα μου είναι πολύ ψηλό. Γιατί
να φοιτήσει λοιπόν κάποιος σε μια ανώτατη σχολή μουσικής; Απ’ τη στιγμή που έχεις
τις τεχνικές βάσεις, τα υπόλοιπα είναι θέμα ταλέντου, έμπνευσης, πνευματικού επιπέδου
–όλα αυτά που δε μαθαίνονται... Αντίθετα, σ’ αυτό το καμπαρέ που ήταν πολύ φιλολογικό,
έμαθα ένα ορισμένο είδος μουσικής γραφής: ν’ αποφεύγω την εικονογράφηση, ν’
ακολουθώ ένα βασικό πρόσωπο, να εισχωρώ στην ψυχολογία – όλα αυτά δηλαδή που, στη
συνέχεια, μου χρησίμεψαν στην κινηματογραφική μουσική. Κατάλαβα ότι η μουσική μπορεί
να γίνει ενεργητικός παράγοντας, να επιδράσει στο υποσυνείδητό μας, αρκεί μόνο
να ξέρεις τα μέσα για να το καταφέρεις.
Έμαθα επίσης, ότι η σιωπή είναι η πιο όμορφη μουσική. Γι’
αυτό και συνεννοούμαι καλά με τον Krzysztof Kieslowski. Τον συνάντησα το 1982, μέσω
του σκηνοθέτη Antoni Krauze για τον οποίο είχα γράψει την πρώτη μου
κινηματογραφική μουσική, για την ταινία Prognoza pogody (Η μετεωρολογία). Ο Krauze
εργαζόταν μαζί με τον Kieslowski στο στούντιο Tor. Έγραψα τη μουσική για το Δίχως
Τέλος κι από τότε δεν σταμάτησα.
Στην αρχή μου έλεγε: «Δεν ξέρω τι μουσική θέλω. Καν’ την έτσι
που να μην μ’ ενοχλεί». Μου πρότεινε σημεία: «Βάλε εδώ ό,τι θέλεις». Παρ’ όλα
αυτά, πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι η μουσική μπορούσε να προσθέσει ό,τι δεν υπήρχε
στην εικόνα. Η μουσική του Δίχως τέλος είχε μεγάλη επιτυχία. Συνεχίζοντας να
δουλεύουμε μαζί, αποκτήσαμε εμπειρία, «ροντάραμε» ο ένας για τον άλλο. Σήμερα
θα πρέπει να μου ‘χει μεγάλη εμπιστοσύνη και να μου εμπιστευτεί το σενάριο της Μπλε
ταινίας: όλα περιστρέφονται γύρω από το θάνατο ενός διάσημου συνθέτη.
Το έχω χάρισμα να γράφω πολύ γρήγορα. Στο Δεκάλογο, δούλευα
συγχρόνως για πολλές ταινίες. Απ’ τη στιγμή που έχω την ιδέα, γράφω στα αεροπλάνα,
στα ξενοδοχεία - οπουδήποτε. Στο Παρίσι μ’ αρέσει το Aquaboulevard, γιατί έχει
θέαμα και πολύ κόσμο. Περισσότερο απ’ όλα όμως μ’ αρέσουν τα cafés. Τη μουσική της
Μπλε ταινίας την έγραψα στο Café Jersey της πλατείας Κλισί.
Επειδή η μουσική αυτή θα καθόριζε την ατμόσφαιρα της ταινίας,
την έγραψα πριν τα γυρίσματα. Πριν αρχίσουν τα γυρίσματα, ξέραμε ακριβώς που θα
‘μπαινε το κάθε κομμάτι. Και στο μοντάζ διαπιστώσαμε ότι ταίριαζε τέλεια. Δε
μιλάμε ποτέ με τον Krzysztof τεχνικά για τη μουσική. Αντίθετα, κάνουμε νύξεις για
το κλίμα, τα συναισθήματα που πρέπει να προκαλέσει, προσπαθούμε να βρούμε τι
περιμένουμε απ’ αυτήν.
Ο Krzysztof γύρισε τη Λευκή ταινία χωρίς καμιά μουσική ιδέα.
Το φιλμ είναι στο μοντάζ, κι ακόμα δεν έχω γράψει τίποτα. Θέλω να κάνω κάτι
τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι έκανα ως τώρα: μπορεί να εμπνευστώ απ’ τη λαϊκή μουσική
της χώρας μου, για να υπογραμμίσω τον βαθιά πολωνικό χαρακτήρα της ταινίας. Η
πολωνική μουσική εκφράζει τη νωχέλεια, το ρομαντισμό, αλλά και τη βία, την πρωτόγονη
πλευρά που δεν έχει δαμάσει ακόμα η κουλτούρα μας.
Αντίθετα, έχω γράψει ήδη το θέμα για την Κόκκινη ταινία : θα
‘ναι ένα μπολερό! Νομίζω ότι αντιστοιχεί στο πνεύμα της ταινίας: ένα θέμα που
αναπτύσσεται κι επαναλαμβάνεται. Το μπολερό μπορεί να δώσει πολλή ενέργεια και
να επιταχύνει τη δράση. Θα προσθέτει επίσης μιαν ανησυχητική πλευρά.
Ανάμεσα στον Kieslowski και σε μένα υπάρχει ο Ban den
Budenmayer! Για το πρώτο επεισόδιο του Δεκάλογου, ο Kieslowski ήθελε μια μουσική
του Mahler. Δεν μπορείς όμως να βρεις καλές ηχογραφήσεις του Mahler στην Πολωνία.
Του πρότεινα να συνθέσω μια ρομαντική μουσική. Επινοήσαμε το όνομα του Ban den
Budenmayer, γιατί λατρεύουμε και οι δυο τις Κάτω Χώρες. Εγκυκλοπαίδειες και
λεξικά μας έγραψαν, ζητώντας μας πληροφορίες γι’ αυτόν τον Ban den Budenmayer. Είπαμε
λοιπόν κι εμείς: «Πρέπει να συνεχίσει να ζει!» Στην Πολωνία, σήμερα, λένε ότι ο
Πράισνερ θα καταλήξει στα δικαστήρια αν συνεχίζει να κλέβει τη μουσική του Ban
den Budenmayer…
Εδώ και τρία χρόνια δουλεύω στη Δύση. Αισθάνομαι πολύ νοσταλγία.
Όταν ίσχυε ακόμα ο κομμουνισμός στην Πολωνία, δεν πληρωνόμασταν άσχημα. Το σύστημα
όμως ήταν σαν του βασιλιά Ιμπί. Πληρωνόμασταν με το μέτρο και με τον αριθμό των
μουσικών που απασχολούσαμε. Κι ακόμα, οι συνθέτες ανήκαν σε τρεις κατηγορίες. Ο
στόχος ήταν να φτάσεις στην Τρίτη κατηγορία που πληρωνόταν καλύτερα. Αυτό το
αποφάσιζε ο υπουργός. Το πρόβλημα ήταν ότι, έτσι, δεν υπήρχε ούτε ανταγωνισμός ούτε
κριτήρια, και δεν ήξερες πώς να κινηθείς.
Δεν δουλεύω πια καθόλου στην Πολωνία. Οι κινηματογραφιστές με
τους οποίους δούλευα στο παρελθόν έχουν φύγει από τη χώρα -ο Kieslowski, η Agnieszka
Holland- ή δεν κάνουν πια ταινίες. Θα δεχόμουν να δουλέψω για νέους σκηνοθέτες με
πολωνική ταρίφα, αν τα σενάριά τους ήταν ενδιαφέροντα και τολμηρά, πράγμα που
δεν συμβαίνει. Η νέα γενιά είναι χαμένη. Για μας, τα πράγματα ήταν απλά: είχαμε
να πολεμήσουμε έναν εχθρό, τον κομμουνισμό… Θαρρώ πως οι νέοι δεν έχουν πια ορίζοντες.
Στην Πολωνία είμαστε ρομαντικοί: κερδίζουμε τις μάχες αλλά ποτέ
τον πόλεμο. Όταν έχουμε έναν εχθρό, τον πολεμάμε. Αντίθετα, αν μας πουν: «Δουλέψτε
υπομονετικά», δεν τα καταφέρνουμε. Ο Churchill έλεγε: «Μπορούμε να κάνουμε
αρκετά πράγματα για τους Πολωνούς, αλλά με τους Πολωνούς, τίποτα». Δυστυχώς είχε
δίκιο."
Πηγή: Krzysztof Kieślowski, έκδοση, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1995 - Καστανιώτης Αθήνα 1995.
Requiem for my friend
Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ
Ο Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ (Zbigniew Preisner) είναι Πολωνός, αυτοδίδακτος
μουσικοσυνθέτης, και θεωρείται ένας από τους πιο επιφανείς συνθέτες μουσικής για
τον κινηματόγραφο της γενιάς του. Αυτό που έχει καταφέρει ο Πράισνερ για τη
μουσική του είναι να την αναγνωρίζει κανείς από τις πρώτες ήδη νότες, όπως αυτό
συμβαίνει με όλα τα έργα των μεγάλων συνθετών.
Ο Πράισνερ, γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1955 στην Bielsko-Biala στην
Πολωνία. Σούδασε ιστορία και φιλοσοφία στην Κρακοβία. Αυτοδίδακτος αλλά με μεγάλη
μουσική εμπειρία στην κλασική μουσική και ιδιαίτερη αγάπη στους Πολωνούς ρομαντικούς
συνθέτες αλλά και στον Paganini και το Sibelius, συνέδεσε το ονομά του και την
καριέρα του με δύο ανθρώπους. Το σκηνοθέτη Krzysztof Kieslowski και το
σεναριογράφο Krzysztof Piesiewicz.
Η στενή συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Κριστόφ Κισλόφσκι (Krzysztof
Kieslowski), χάρισαν στον Πράισνερ διεθνή αναγνώριση μέσα από τη μουσική του
για τις ταινίεςΔεκάλογος, (Dekalog, 1989) Η διπλή ζωή της Βερόνικα, (La Double
vie de Véronique 1991) και την τριλογία: Μπλε Λευκή και Κόκκιννη, Trois
couleurs: Bleu (1993), Troiscouleurs: Blanc (1994) και Trois couleurs: Rouge (1994).
Έχει συνθέσει επίσης τη μουσική για την ταινία At Play in the Fields of the
Lord (1991) του Hector Babenco, Damage(1992) του Louis Malle, When A Men Loves
a Woman (1994) του Luis Mandoki, Europa Europa (1990), Olivier Olivier (1992) και
The Secret Garden (1993) της Agnieszka Holland, Fairytale: A True Story (1997) του
Charles Sturridge. Πιο πρόσφατες δημιουργίες του για τον κινηματογράφο είναι το
The Last September (1999) σε σκηνοθεσία της Deborah Warner το Between Strangers
(2002) του Edoardo Ponti το Effroyables jardins (2002) του Jean Becker, το It's
All About Love (2003) του Thomas Vinterberg, το The Beautiful Country (2004) του
Hans Petter Moland, το Un Secret (2007) του Claude Miller, το Anonyma (2008) του
Max Farberbock και το Danse Macabre (2009) του Thomas Vinterberg, ενώ έχει
συνεργαστεί και με τον David Gilmour των Pink Gloyd. Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε
και τη συνεργασία του Preisner με την Λουκία Ρικάκη για την ταινία Κουαρτέτο σε
4 Κινήσεις (1994). Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ηχογραφήσεις της μουσικής του Πράισνερ
για τον κινηματογράφο έχουν κάνει ρεκόρ πωλήσεων.
Εκτός από τις πολλές συνθέσεις του για τον κινηματογράφο, ο
Πράισνερ συνέθεσε επίσης τη μουσική για το People’s Century, μια σειρά 26
επεισοδίων του BBC και του WGBH της Βοστώνης για την ιστορία του 20ου αιώνα, που
προβλήθηκε στη Μ. Βρετανία, στις Η.Π.Α. καθώς και σε περισσότερες από 30 χώρες.
Άλλα έργα του Πράισνερ είναι το Requiemfor my Friend, ένα μεγάλο έργο αφιερωμένο
στη μνήμη του Krzysztof Kieslowski, που έγινε 3 φορές πλατινένιος, το 10 Easy
Pieces for Piano, όπως επίσης και το Silence Night and Dreams, που η Παγκόσμια
Πρώτη έγινε στις 4 Σεπτεμβρίου 2007 στο Ηρώδειο στην Αθήνα.
Ο Πράισνερ έχει βραβευτεί, για τις συνθέσεις του για τον
κινηματογράφο, με την Αργυρή Άρκτο του Φεστιβάλ κινηματόγραφου του Βερολίνου, δύο
βραβεία César, τα ης Γαλλικής Ακαδημίας Κινηματόγραφου, και έχει λάβει τρις συνεχόμενες
μνείες ως «ο καλύτερος συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής» από την Ένωση Κριτικών
του Λος Άντζελες.
Πηγές:
- Το επίσημο site του
Zbigniew Preisner
- Το πρόγραμμα της Παγκόσμιας
Πρώτης παρουσίασης του έργου του «Silence, Night and Dreams». Αθήνα, Ωδείο Ηρώδου
του Αττικού, 4 Σεπτεμβρίου 2007.
Ο Πράισνερ έχει γράψει μουσική για τις ταινίες:
Damage Fatale
Tango
Les Marionettes
Prognoza pogody (1981) του Antoni Krauze
Bez konca (No End) (1985) του Krzysztof Kieslowski
Lubie nietoperze (1986) του Andrzej Grabarczyk
Przez dotyk (1986) της Magdalena Lazarkiewicz
The Lullabye (1987)
Ucieczka (1987) του Tomasz Szadkowski
To Kill a Priest (1988) της Agnieszka Holland
A Short Film About Killing (1988) του Krzysztof Kieslowski
A Short Film About Love (1988) του Krzysztof Kieslowski
Kocham kino (1988) του Piotr Łazarkiewicz
Dekalog (1988-89) του Krzysztof Kieslowski
Ostatni dzwonek (1989) της Magdalena Łazarkiewicz
Europa Europa (1990) της Agnieszka Holland
Eminent Domain (1991) του John Irvin
The Double Life of Véronique (1991) του Krzysztof Kieslowski
At Play in the Fields of the Lord (1991) του Hector Babenco
Zwolnieni z zycia (1992) του Waldemar Krzystek
Olivier, Olivier (1992) της Agnieszka Holland
Damage (1992) του Louis Malle
Three Colors: Blue (1993) του Krzysztof Kieslowski
The Secret Garden (1993) της Agnieszka Holland
On the Edge of the Horizon (1993) του Fernando Lopes
Mouvements du désir (1994) του Krzysztof Kieslowski
Quartet in 4 movements (Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις) (1994) της Λουκίας Ρικάκη
Three Colors: White (1994) του Krzysztof Kieslowski
When a Man Loves a Woman (1994) του Luis Mandoki
Three Colors: Red (1994) του Krzysztof Kieslowski
Feast of July (1995) του Christopher Menaul
Élisa (1995) του Jean Becker
Foolish Heart (1996) του Hector Babenco
FairyTale: A True Story (1997) του Charles Sturridge
The Island on Bird Street (1997) του Søren Kragh-Jacobsen
The Last September (1999) της Deborah Warner
Dreaming of Joseph Lees (1999) του Eric Styles
Aberdeen (2000) του Hans Petter Moland
Weiser (2001) του Wojciech Marczewski
Between Strangers (2002) του Edoardo Ponti
It's All About Love (2003) του Thomas Vinterberg
Strange Gardens (2003) του Jean Becker
Kolysanka (2003) του Juliusz Machulski
SuperTex (2003) του Jan Schütte
The Beautiful Country (2004) του Hans Petter Moland
Sportsman of the Century (2006) του Mischa Alexander
Un Secret (2007) του Claude Miller's
Anonyma - Eine Frau In Berlin (2008) του Max Farberbock
Effroyables jardins(Strange Gardens) του Jean Becker
Danse Macabre (2009) του Thomas Vinterberg
Πηγή: Το επίσημο site του Zbigniew Preisner, Βικιπαίδεια.
Lennon and McCartney have topped a poll of the world’s best-ever
songwriters.
MusicRadar ran the survey as part of their Songwriting Week,
celebrating the “most crucial – and potentially the most lucrative – music-making
discipline of them all.”
And while the Beatles icons hitting the number one position
might be regarded as a foregone conclusion, things get less predictable further
down the list.
Bob Dylan is second, followed by Queen, Neil Young and Kurt
Cobain. But Oasis’ Noel Gallagher is at number eight and Radiohead are at nine,
ahead of David Bowie (10), Led Zeppelin’s Jimmy Page and Robert Plant (12) and
Joni Mitchell (15).
MusicRadar say of Lennon and McCartney: “The remarkable
thing isn’t how well their songs have aged – it’s that they haven’t aged at all.
Born of collaboration and ending as competition, their catalogue is the
indisputable and indispensable songbook of the modern era; a staggering
collection of compositions that, one by one, changed, challenged and defined
the times with a beauty that still feels endless.”
Fellow Beatle George Harrison is placed at number 27 in the
poll, which features 46 artists in total including James Hetfield at 17, Mick
Jagger and Keith Richards at 21, Pete Townsend at 34, Chuck Berry at 43, Don
Henley and Glenn Frey at 47, and Jeff Lynne at 49.
